Κάποια στιγμή ο MC σταμάτησε τη μουσική και ανακοίνωσε ότι είχε πεθάνει η Amy Winehouse. «Αυτά γίνονται όταν παίρνεις κακά ναρκωτικά» είπε και ο DJ έβαλε αμέσως ένα ρεμίξ dnb σε ένα κομμάτι της. (Η Amy πέθανε από αλκοόλ. Δεν ξέρω καν αν αυτό εννοούσε ο άλλος λέγοντας κακά ναρκωτικά. Αν εννοούσε αυτό έχει δίκιο, το αλκοόλ είναι άθλιο σε σχέση με πολλά άλλα ναρκωτικά).

Όταν συνήλθα από το αέριο, ήταν αλήθεια. Η Amy είχε πεθάνει. Αλλά αυτό είναι το παράξενο με το αέριο γέλιου. Για λίγο, δεν ξέρεις τι είναι αληθινό.

Ως ναρκωτικό, το αέριο γέλιου είναι παράξενο. Μπορεί να περιγραφεί ως «σύγχυση μέσα σε ένα μπαλόνι». Με την πρώτη εισπνοή οι ήχοι γύρω σου σού ακούγονται παράξενοι. Με τη δεύτερη εισπνοή η πραγματικότητα θολώνει. Με την τρίτη εισπνοή αποκόβεσαι τελείως από την πραγματικότητα αλλά έχεις εκπληκτική αντίληψη πραγμάτων. Και με την εισπνοή νούμερο τέσσερα…. δεν φτάνεις καν εκεί εδώ που τα λέμε γιατί σου έφυγε το μπαλόνι. Όταν περνάει η επίδραση, τέρμα η εκπληκτική αντίληψη των πραγμάτων. Παραμένει μόνο το ότι είσαι ηλίθιος και το ξέρεις.

Την εβδομάδα αυτή η κυβέρνηση ανακοίνωση ότι η κατοχή υποξειδίου του αζώτου θα απαγορευτεί σε τρεις εβδομάδες. Θα γίνει ουσία κατηγορίας C όπως τα αναβολικά στεροειδή και οι βενζοδιαζεπίνες όπως το βάλιουμ και το ζάναξ, επιφέροντας ποινές μέχρι και δύο χρόνια φυλάκισης για κατοχή και 14 χρόνια για διακίνηση. Αυτές οι μέγιστες ποινές σπάνια επιβάλλονται σε πλήρη έκταση αλλά ακόμα κι αν η φυλάκιση είναι απίθανη, το να σε πιάσουν με ένα γαλόνι σημαίνει ότι θα σου απαγορευτεί να ταξιδέψεις σε Αυστραλία, Βόρεια Αμερική και Κίνα και θα έθετε σε κίνδυνο οποιεσδήποτε πιθανότητες να δουλέψεις με παιδιά ή ευάλωτους ενήλικες. Μεγάλο το κόστος για μια δεύτερης κατηγορίας μαστούρα που ακολουθείται από πονοκέφαλο.

Παρεμπιπτόντως, θυμάστε όταν οι μπάτσοι πουλούσαν αέριο γέλιου; Μια ομάδα ακτιβιστών υπέρ του χόρτου που λεγόταν Feed the Birds τους έπιασε να πουλάνε το 2016. Είπαν ότι το μετάνιωσαν.

Όταν ρωτάς ανθρώπους για τις πιο περίεργες αναμνήσεις τους που σχετίζονται με το αέριο γέλιου, παίρνεις διασκεδαστικές απαντήσεις. «Κάθε φορά που παίρνω, τριπάρω με τον ίδιο τρόπο», μου λέει ένας φίλος, 28χρονος σχεδιαστής. «Νομίζω ότι ανακάλυψα το μεγαλύτερο αστείο στον κόσμο, αλλά μόλις τελειώσει το τριπ, δεν μπορώ να το θυμηθώ. Μια φορά όμως η φάση πήρε σκοτεινή τροπή γιατί κατάλαβα ότι εγώ ήμουν για γέλια».

«Μια φορά ανάσαινα τόσο βαριά σε ένα μπαλόνι που κατά λάθος άρχισα να κάνω ήχους σεξ», μου είπε μια 27χρονη ρεσεψιονίστ στο Λονδίνο. «Ένιωσα ωραία, όμως». Πώς ήξερε ότι έκανε αυτούς τους ήχους; «Δεν είχα ιδέα, αλλά όλοι με κοιτούσαν τόσο περίεργα. Ήταν πολύ ντροπιαστικό, το έκοψα μετά».

Άλλο βέβαια το να βγάζεις οργασμικούς ήχους δημόσια και άλλο να μπερδεύεις το σύντροφο σου με τα αδέρφια του. «Ήθελα να πηδήξω την αδερφή του φίλου μου γιατί μοιάζουν και νόμιζα ότι ήταν αυτός», μου λέει μια 27χρονη φροντίστρια γιοτ από το Μπέρμιγχαμ. «Όταν ξενέρωνα, την κοιτούσα κολλημένα. Είχα σαστίσει. Της το είπα λίγες εβδομάδες αργότερα και το βρήκε αστείο».

Οριακά πιο τρομακτικό από το να ποθείς την αδερφή του συντρόφου σου είναι όταν ξαφνικά αντιμετωπίζεις τον θάνατο. «Ήμουν σε ένα αυτοκίνητο που ντελεπάρισε», θυμάται ένας 19χρονος junior μηχανικός software στο Μπέρμιγχαμ. «Συμβαίνει πιο συχνά από όσο νομίζει κανείς». Όλοι ήταν ΟΚ. «Δεν κατάλαβα τι είχε γίνει μέχρι που βγήκα και κοίταζα το αυτοκίνητο. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται στο μπαλόνι». Τι έπαθε ο οδηγός; «Η αστυνομία ενεπλάκη το επόμενο πρωί. Ένας αγρότης βρήκε το αυτοκίνητο σε έναν χωματόδρομο». Δεν το λες και καλό που παραλίγο να σκοτώσεις τους φίλους σου επειδή ήθελες να μαστουρώσεις.

Τι μάθαμε, λοιπόν, εκτός του ότι το αέριο γέλιου είναι παράξενο ναρκωτικό για παράξενους ανθρώπους, όχι και πολλά. Αλλά δεν είναι δύσκολο να προβλέψουμε τι θα ακολουθήσει. Η ιστορία μας διδάσκει ότι η απαγόρευση των ναρκωτικών δεν σταματά τη χρήση τους, αυξάνει μόνο τη βλάβη τους. Θα γίνει παράνομο οπότε δεν θα υπάρχει ποιοτικός έλεγχος, ηλικιακός έλεγχος πελατών ή οτιδήποτε άλλο που δεν συνεπάγεται κέρδος. Ίσως του χρόνου να αρχίσουμε να έχουμε και θανάτους. Και όλα αυτά για ένα ναρκωτικό με χαμηλότερο προφίλ βλάβης από το αγαπημένο μας νόμιμο ναρκωτικό: το αλκοόλ. Αλλά αυτό σερβίρεται σε ποτήρι, όχι σε μπαλόνι, οπότε μάλλον είναι εντάξει. Σωστά;

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Επιστήμονες Προειδοποιούν ότι η Κοινωνία Μπορεί να Καταρρεύσει Αυτόν τον Αιώνα

Η Νέα Γενιά Οπαδών στο Μεδεγίν Θέλει να Εξαφανίσει τη Βία από το Ποδόσφαιρο

Dance With the Devil: Μιλήσαμε με τον Άνθρωπο Πίσω από το Hit που Αναστάτωσε την Ελλάδα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post Αέριο Γέλιου: Μια Ανάλυση για ένα Περίεργο Ναρκωτικό appeared first on VICE.

Η συντριπτική τους πλειοψηφία δεν έχει να ελπίζει σε καμία πρόνοια από το ελληνικό κράτος. Ανέκαθεν η εργασία τους ήταν εγκλωβισμένη από το ελληνικό κράτος σε ένα καθεστώς (ημί)παρανομίας. Και, ακόμα, ελάχιστα άτομα, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, εργάζονται (τυπικά) νόμιμα: με άδεια (εκδιδόμενου προσώπου), χωρίς το φόβο της αστυνομίας, του αυτόφωρου, της διαπόμπευσης, των κυκλωμάτων και της μαφίας, της φυλακής.

«Ο νόμος του 1999 για την εργασία στο σεξ είναι τόσο ασφυκτικός, τόσο στρυφνός που καθίσταται ανεφάρμοστος», είπε η Άννα Κουρουπού στη συνάντησή μας. Στο προβληματικό περιβάλλον που διαμορφώνει η ελληνική νομοθεσία, η θέση των τρανς εργαζόμενων στο σεξ είναι εξόχως ευάλωτη, αποκαρδιωτικά επισφαλής. Για να έχεις άδεια εργασίας (και ασφάλιση), πρέπει να εργάζεσαι σε οίκο ανοχής. Τρανς γυναίκες, όμως, σπάνια εργάζονται σε οίκους ανοχής.

Ο κοινωνικός ρατσισμός που αντιμετωπίζουν είναι, ακόμα, μεγαλύτερος: δεν είναι και σήμερα απλό- και μέχρι πρόσφατα ήταν πρακτικά αδύνατο- να βρουν άλλη εργασία, έξω απο το πεδίο του σεξ. Και στο παρελθόν ειδικά, όχι πριν πολλά χρόνια… η γενιά που σήμερα “συνταξιοδοτείται”, δυσκολευόταν να ασφαλιστεί και στον ιδιωτικό τομέα. Θεωρούνταν άτομα “υψηλού κινδύνου”. Και πολύ συχνά, ακόμη και σήμερα, το “υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον” δεν υπάρχει. Αρνείται την αποδοχή.

Στο ίδιο δυστοπικό πεδίο, οι cis γυναίκες σεξεργαζόμενες είναι- πολύ συχνά- εγκλωβισμένες στην εκμετάλλευση της μαφίας και των νταβατζήδων. Ζουν σε έναν “κόσμο” που το ελληνικό κράτος έχει συσκοτίσει, όπου τα δικαιώματα μοιάζουν κακό αστείο. «Γνώρισα γυναίκες που ήταν δυστυχισμένα πλάσματα, γυναίκες που αφέθηκαν στη μοίρα τους», λέει η Ελένη Κ..

Το VICE Greece συνάντησε την Άννα Κουρουπού, τη Ραφαέλα Μουζακίτη, τη Μίνα, την Ελένη: η ζωή τους ως εργαζόμενες στο σεξ- όπως οι ίδιες ανοιχτά τη διηγήθηκαν, με ντόμπρα ειλικρίνεια, ακόμα και αυτοκριτική σκληρή- οι εμπειρίες τους, ως εργασιακό “χρονογράφημα” μιας δουλειάς που σαν σάκος του μποξ (από αρχαιοτάτων χρόνων) απορροφά τους κοινωνικούς κραδασμούς, σε ένα συμπέρασμα συντείνουν.

Ο νόμος πρέπει να αλλάξει. Για να εφαρμοστεί υπέρ των εργαζομένων, για να τους προστατεύσει αντί να τους περιθωριοποιεί και να τους παραδίδει βορά. Είναι καθολικό αίτημα όλων των εργαζομένων στο σεξ, πρώην και νυν, cis και trans (γυναικών), ανδρών- όλων.

Άννα Κουρουπού: Ο νόμος του 1999 είναι ένα αίσχος που πρέπει να αλλάξει

Όταν το επάγγελμά σου είναι διωκόμενο, πως να είσαι ασφαλισμένος; Σήμερα δεν υπάρχει κίνητρο για να βγάλεις άδεια εργασίας, άρα και να ασφαλιστείς ως εκδιδόμενο πρόσωπο- αν μπούνε (η αστυνομία) στον οικο ανοχής στην Αθηνα, σε πάνε αυτόφωρο. Αυτό συμβαίνει επειδή στην Αθήνα κανένας οίκος ανοχής δεν είναι νόμιμος, οι προϋποθέσεις του νόμου είναι ασφυκτικές (αποστάσεις από εκκλησίες, σχολεία κ.α.). Στην επαρχία είναι περισσότερα “σπίτια” νόμιμα γιατί η χωροταξία εκεί το επιτρέπει (να τηρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου).

Βάσει του νόμου, το εκδιδόμενο πρόσωπο δεν μπορεί να δουλεύει σπίτι του λ.χ., παρά μόνο σε οίκο ανοχής. Και οι δύο άδειες (εκδιδόμενο πρόσωπο και οίκος ανοχής) εκδίδονται από την Περιφέρεια κάθε περιοχής. Και κάθε άδεια ισχύει μόνο για την περιοχή που την βγάζεις. Αν ο/η εργαζόμενος/η αλλάξει περιοχή πρέπει να ξανακάνει αίτηση για άδεια εργασίας, για τη συγκεκριμένη περιοχή.  Και η άδεια- αν βγει ποτέ- ισχύει μόνο για 3 χρόνια.

Αυτός ο νόμος του 1999 είναι ένα αίσχος, είναι τόσο στρυφνός που έχει καταλήξει ανεφάρμοστος. Χρόνια μετά μας κάλεσε πολλούς ανθρώπους που εμπλεκόμαστε με την σεξεργασία ο Χρυσοχοϊδης , ως Υπουργός Προστασίας του Πολίτη (τότε) και έγιναν πολλές συζητήσεις με υψηλόβαθμους αξιωματικούς της αστυνομίας, δικηγόρους, στελέχη από τα Υπουργεία Υγείας και Εργασίας.

Είχα την αίσθηση πως θα γινόταν ένα “άνοιγμα” για να αλλάξουμε τη νομοθεσία και να μπορέσουμε να εργαζόμαστε νόμιμα: να πληρώνουμε εφορία, να καταβάλλουμε ασφαλιστικές εισφορές, να έχουμε ένσημα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη. Κράτησαν ένα μήνα οι συζητήσεις, ως Red Umbrella προσήλθαμε δύο φορές. Νομίζω και ο ίδιος ο Χρυσοχοϊδης ήθελε να το αλλάξει αυτό το αίσχος. Ίσως ήθελε να εξιλεωθεί. Βγήκε ένα πόρισμα, μας το δώσανε κιόλας, τελικά δεν άλλαξε τίποτα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το έκαναν.

Εμείς ως εργαζόμενοι στο σεξ έχουμε προτείνει συγκεκριμένες αλλαγές. Πρώτη αλλαγή είναι οι αποστάσεις: δεν μπορείς να βρεις οίκημα που να απέχει 200 μ. από τις εκκλησίες, τα ΚΑΠΗ, τα φροντιστήρια. Ταυτόχρονα, από όλα αυτά. Και ξέρεις, αν είμαι νόμιμη και έρθει ένα φροντιστήριο (για παράδειγμα) μετά από μένα στη γειτονιά, θα πρέπει εγώ να φύγω. Εμείς ζητήσαμε η απόσταση να οριοθετηθεί στα 100 μ.- να ισχύει μόνο για σχολεία και εκκλησίες, εκεί “χτυπάει” ο ηθικός πανικός.

Δεύτερο αίτημά μας: να εκδίδεται και να ισχύει η άδεια εργασίας στο σεξ για όλη την επικράτεια. Επόμενο: να “βγει”από τις προϋποθέσεις του νόμου η αγαμία- σήμερα δεν επιτρέπεται να είσαι παντρεμένη και πουτάνα. Είναι φοβερά ρατσιστικό αυτό, αν αποφασίσεις να κάνεις αυτή τη δουλειά και είσαι σε έγγαμη σχέση, πρέπει να χωρίσεις δηλαδή;

Άλλο σημείο, οι ιατρικές εξετάσεις- δεν υπάρχουν άλλες εργασίες υγειονομικού ενδιαφέροντος όπου οι εξετάσεις είναι απαραίτητες; Ένας χειρούργος αναγκάζεται από το νόμο να κάνει εξετάσεις κάθε δεκαπέντε μέρες; Εμείς ζητάμε να κάνουμε εξετάσεις υποχρεωτικά όταν βγάζουμε την άδεια εργασίας, για να μπούμε στη δουλειά αυτή- και μετά κάθε έξι μήνες. Με το σημερινό καθεστώς γιατί να βγάλει ένα σεξεργαζόμενο άτομο σε οίκο ανοχής άδεια εργασία και να κάνει κάθε δεκαπέντε μέρες εξετάσεις, όταν γνωρίζει πως αν μπει αστυνομία στον χώρο εργασίας του, στο αυτόφωρο θα καταλήξει και πάλι. Γιατί να μπει σε αυτή τη διαδικασία; Να πηγαίνει σε δημόσιο νοσοκομείο και να φωνάζουν οι νοσηλευτές μπροστά σε όλο τον κόσμο “η/ ο τάδε (το πλήρες όνομα) να έρθει για (εξέταση) aids!.

Και πολύ σημαντικό: να μπορεί κάποιος να βγάλει άδεια εκτός οίκου ανοχής. Έχουν αλλάξει τα πράγματα, πρέπει το σεξεργαζόμενο άτομο να μπορεί να εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Οι οίκοι ανοχής φθίνουν, επικρατούν οι αγγελίες και το διαδίκτυο, οι πλατφόρμες, το OnlyFans. Το πιο ασφαλές μέρος για σεξεργασία είναι το σπίτι σου, όχι ο οίκος ανοχής και ο δρόμος. Ούτε οι χώροι των πελατών. Μεγαλύτερη προστασία νιώθεις και έχεις στο σπίτι σου. Έχω δουλέψει στο σπίτι μου και ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μου πάνω σε αυτή τη δουλειά. Αν δεις σε κάποιον ότι κάτι δεν πάει καλά, του λες “δεν μπορώ” και νιώθεις πιο ασφαλής, ότι θα κολώσει να σου κάνει μαλακία, έχεις μια αίσθηση υπεροχής στον χώρο σου. Πρέπει να μπορείς να εργάζεσαι νόμιμα και εκεί.

Αν αλλάξει ο νόμος, καταρχήν σε αυτά τα σημεία, πολλοί άνθρωποι θα βγάλουν άδεια εργασίας (στο σεξ). Θα πληρώνουν τον ΕΦΚΑ τους, πάνω από πάνω από 300 ευρώ/ μήνα με τα σημερινά δεδομένα. Θα εργάζονται νόμιμα, με ότι αυτό συνεπάγεται σε κάθε επίπεδο.

Εγώ πληρώνω τα ένσημά μου ως εργαζόμενη στο σεξ από το 1999- και έχω κάποια ένσημα κι από τη Θετική Φωνή, συνολικά κοντά στα τέσσερις χιλιάδες πρέπει να έχω μαζέψει. Κάποια στιγμή θα πάρω την μικρότερη σύνταξη, μάλλον. Κάποιες άλλες θα πάρουν (ή έχουν πάρει) σύνταξη βάσει του νόμου του ‘99 αλλά και γιατί έχουν ένσημα από άλλες δουλειές. Γνώριζα μία που εργαζόταν και ως τσαγκάρισα- και συμπλήρωσε ένσημα από την σεξεργασία. Προσωπικά πληρώνω και ιδιωτική ασφάλεια υγείας- δυσκολεύομαι να ανταπεξέλθω αλλά προτιμώ να μην φάω, παρά να την κόψω.

Όταν άνοιξα ένα στούντιο, θέλησα να αλλάξω τον τρόπο ζωής και δουλειάς μου, αλλά τα έχασα όλα. Το αγόρασα το 2008 και αμέσως έσκασε η κρίση: δεν υπήρχαν λεφτά στον κόσμο, δεν είχε δουλειά για εμάς. Τα έχασα όλα και ακόμα χρωστάω. Όταν φοβήθηκα ότι δεν θα πάρω ποτέ ούτε σύνταξη, έπαθα κατάθλιψη, έφτασα στο νοσοκομείο με κρίση πανικού. Δεν είχα χρήματα για τις πάγιες ανάγκες μου, να βγει ο μήνας. Μετά από κανά χρόνο, ισορρόπησα. Ναι, μου έφυγαν πολλά χρήματα μέσα από τα χέρια αλλά συνέβη, τέλος.

Δύο χιλιάδες το μήνα πλήρωνα σε μπάτσους για να μην με μαζεύουνε (όταν άνοιξε το στούντιο). Έχω περάσει 194 αυτόφωρα στη ζωή μου. Η νομοθεσία φταίει: γιατί να δίνεις δυο χιλιάρικα στην αστυνομία; Γιατί να πληρώνεις ενοίκιο δύο χιλιάρικα/ μήνα για ένα στούντιο στο κέντρο; Γιατί ο ιδιοκτήτης ξέρει ότι τον έχεις ανάγκη, το στούντιο είναι παράνομο και ποτέ δεν θα γίνει νόμιμο.

Και το τράφικινγκ ευνοείται από τον νόμο. Πηγαίνει ένας δικηγόρος και βγάζει άδειες εργασίας για δέκα κοπέλες, χωρίς να είναι παρών το εκδιδόμενο πρόσωπο, μόνο με τα τυπικά έγγραφα. Και πως ξέρει η υπηρεσία αν είναι επιλογή του καθενός από αυτά τα άτομα να εργαστεί στο σεξ ή εξαναγκάζεται; Κανονικά θα έπρεπε να παρίσταται το κάθε φυσικό πρόσωπο αλλά και ένας ψυχολόγος, που, καταρχήν, θα κρίνει αν η εργασία στο σεξ είναι ελεύθερη επιλογή ή όχι. Η κακή νομοθεσία φτιάχνει ένα μπάχαλο που ευνοεί μόνο την μαφία. Και το κράτος ακόμα, χαμένο βγαίνει.

Λοιπόν, εγώ νιώθω ότι κάτι μου χρωστάει αυτή πολιτεία- τόσα αυτόφωρα, νύχτες μεσα στα κρατητήρια με ότι “καρυδιας καρυδι”, που ζητούσαμε να κατουρήσουμε και μας απαντούσαν να τους πάρουμε τσιμπούκι, με χειροπέδες στα δικαστήρια και έξοδα σε δικηγόρους, πεντακόσια, εξακόσια ευρώ κάθε φορά.

Σε αυτή τη δουλειά, ειδικά, είσαι έρμαιο της ζωής. Όσο γερνάς χάνεται και η σταθερά της ομορφιάς, της εντύπωσης. Και γερνάμε και μέσα μας, πιο γρήγορα ακόμα. Πρέπει να είσαι survivor. Δεν είναι ευκολο, όμως, όταν σταματάς να εργάζεσαι.

Υπάρχουν κάποια προνοιακά επιδόματα, η ελεημοσύνη ακόμα. Άλλοι τρόποι δεν υπάρχουν για να επιβιώσει κανένας. Οι δυνατότητες να έχεις ένα εισόδημα είναι σχεδόν εκμδενισμένες. Πολλές πρώην σεξεργάτριες γίνονται υπηρετικό προσωπικό (τσατσάδες) σε οίκους ανοχής.

Λόγω του Red Umbrella με πλησιάζουν άνθρωποι, πολλοί έρχονται απλώς για να μιλήσουν, να αισθανθούν ότι εξακολουθούν να ανήκουν κάπου- όμως δεν δέχονται εύκολα βοήθεια. Δεν μιλάνε σε δημοσιογράφους, δεν κινητοποιούνται έναντι του κράτους γιατί δεν αισθάνονται ότι έχουν να κερδίσουν κάτι, θεωρούν ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Έχουν απελπιστεί.

Γενικά επιβιώνουν με επιδόματα, με ρούχα και τρόφιμα από δομές, ενώ κάποιοι μένουν στο δρόμο και μας ρωτάνε αν υπάρχει κάποιος ξενώνας. Αλλά για τα τρανς άτομα και αυτό ακόμα είναι πιο δύσκολο- δεν μας βάζουν σε δομές φιλοξενίας, ούτε με γυναίκες ούτε με άντρες.

Γνώριζα τρανς γυναίκα που πέθανε και έμεινε είκοσι μέρες στα αζήτητα στο νεκροτομείο. Γιατί στα τρανς άτομα υπάρχει και η παράμετρος της οικογένειας, που συχνά οι σχέσεις δεν είναι καλές. Αυτό αλλάζει σταδιακά, αλλά ακόμα συμβαίνει.

Από την άλλη υπάρχει και μια αλληλεγγύη- από άγνωστους κιόλας ανθρώπους, που δεν το περιμένεις. Έχω βρει σπίτια σε γυναίκες που ήταν άστεγες για μεγάλες περιόδους, αφιλοκερδώς από τους ιδιοκτήτες.  Έχουμε κάνει crowd funding την περίοδο του covid και συγκεντρώσαμε μέσα σε λίγες μέρες επτά χιλιάδες ευρώ- βγάλαμε επιταγές για σούπερ μάρκετ και τις μοιράσαμε στην Ομόνοια. Και άλλες φορές έχω προσπαθήσει ανάλογες δράσεις. Βγαίνω εγώ μπροστά, αλλά υπάρχουν δομές πίσω μου, όπως η Θετική Φωνή και το Red Umbrella.

Αν η νομοθεσία ήταν σωστή, δεν θα σε άφηνε το κράτος να φτάσεις σε αυτό το σημείο. Δεν υπάρχει καμία κρατική μέριμνα, κανένα αποκούμπι.

Εγώ τα τελευταία χρόνια έχω μεγάλη ανασφάλεια. Αναπαλαιώνω έπιπλα-και υπάρχει και το Red Umbrella. Αν “τρέχει” μια  χρηματοδότηση για  πρότζεκτ μας, μπορεί να μου βγαίνει ένα μικρό ποσό/ μήνα και κάποια ένσημα ανά περιόδους.

Σταμάτησα τη σεξεργασία το 2018. Δεν είχα σκοπό να σταματήσω, πήγαινα πολύ καλά, δούλευα στο σπίτι μου, όποτε ήθελα- όχι όπως στο μπουρδέλο που πρέπει να πάρεις κάθε πελάτη. Και ένιωθα ασφαλής.

Πέθανε, όμως, ο μπαμπάς μου τότε, στενοχωρήθηκα πάρα πολύ και όλη η ενέργεια μου διοχετεύτηκε στη μάνα μου, να μην πάθει κι αυτή κάτι. Είχα και έναν άνθρωπο στη ζωή μου να με υποστηρίζει- χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα, θα είχα επιστρέψει στην σεξεργασία.

Αφορμή για να σταματήσω ήταν ο θάνατος του μπαμπά, αιτία ήταν ότι έγκωσα. Πλέον έχει φύγει το “κλικ” από μέσα μου, ότι θα πάω με κάποιον για τα λεφτά. Είναι ρόλος αυτή η δουλειά. Για μένα τελείωσε. Ακόμα και μικρότερη, εκτός δουλειάς, δεν πήγαινα με κάποιον για τα χρήματα. Τώρα, το έχω κάνει και ρίμα, “δεν είμαι πουτάνα, είμαι η Άννα”.

Οικονομικά δυσκολεύτηκα- και εξακολουθώ, στα είπα. Αλλά το παλεύω. Πήγα σε ψυχίατρο, πήρα και αγωγή. Και είμαι καλύτερα. Μην φανταστείς καμιά ευτυχία, αλλά έφυγε αυτό το μαύρο σύννεφο από πάνω μου.

Ραφαελα Μουζακίτη: Δεν μας το επέτρεψαν να δουλέψουμε και να ασφαλιστούμε

Η δουλειά η δική μας δεν αναγνωρίζεται σαν εργασία- κι εκείνα τα χρόνια δεν μας ασφάλιζε καμιά ασφάλεια, ούτε ιδιωτική, επειδή ήμασταν τρανς. Ακόμα και όταν άλλαξε ο νόμος (το 1999), εμείς δε μπορούσαμε να ασφαλιστούμε γιατί δουλεύαμε στο δρόμο. Εγώ όλα αυτά τα χρόνια ως εργαζόμενη στο σεξ δεν ήμουν ποτέ ασφαλισμένη. Μηδέν ένσημα. Ασφαλίστηκα  πρώτη φορά στη ζωή μου 01/01/2023, όχι ως εργαζόμενη στο σεξ, αλλά γιατί εργάζομαι μέσω ενός προγράμματος του ΟΑΕΔ που συμπεριλαμβάνει τα τρανς άτομα. Εργάζομαι σε ηλεκτρολογείο όπου κάνω τις εξωτερικές δουλειές. Το πρόγραμμα θα διαρκέσει δύο χρόνια, μετά… δύσκολα τα πράγματα.

Τα τελευταία δύο χρόνια εργάζομαι και στο Red Umbrella, μια φορά τη βδομάδα στη γραμματεία της οργάνωσης. Ήμουν δύο χρόνια εθελόντρια (streetworker), πλέον έχω έναν μικρό μισθό κι από εκεί, μικροποσό αλλά είναι κι αυτό ένα βοήθημα. Συμπληρώνω και “περνάω”. Αλλά κι αυτό κάποια στιγμή θα τελειώσει. Τι θα γίνει μετά; Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.

Θα βγάλω κι ένα βιβλίο κάποια στιγμή, έχω ηχογραφήσει τη ζωή μου, 25 ώρες διάρκεια. Βρήκαμε μια μικρή χρηματοδότηση μέσω του Red Umbrella, το δουλεύουμε για να γινει κόμιξ και ψάχνουμε εκδοτικό οίκο.

Αν καταλήξω να μην έχω απολαβές από αλλού, θα προσπαθήσω να πάρω χαρτί ψυχίατρου και ένα επίδομα (αναπηρία 67%).  Κάνω συνεδρίες την τελευταία πενταετία και παίρνω φαρμακευτική αγωγή, αντικαταθλιπτικά. Εχω και ΧΑΠ και ευτυχώς που τώρα είμαι στο ΙΚΑ- έβγαλα μια μαγνητική και πλήρωσα μόνο τη συμμετοχή μου.  Θα προσπαθήσω να λάβω το επίδομα όταν δεν θα έχω άλλες επιλογές- για να μην ζήσω στο δρόμο, να μην γίνω clochard κι εγώ.

Το έχω “ζήσει αυτό το έργο” όταν ήμουνα παιδί και δεν θέλω να το ξαναζήσω. Μεγάλωσα σε ιδρύματα και όταν στα δεκαπέντε μου με διώξανε- οικογένεια δεν είχα, η μάνα μου δεν ενδιαφερόταν- βρέθηκα στην Ομόνοια να κοιμάμαι στα παγκάκια. Clochard δηλαδή, κυριολεκτικά για κανά δυο χρόνια. Τώρα στα στερνά μου, θα είναι πιο δύσκολο. Έχω τις φοβίες αυτές, δεν θέλω να το ξαναζήσω.

Υπάρχουν άλλες που δεν το “παλεύουνε” καθόλου το ψυχολογικό κομμάτι. Εγώ όταν έφτασα να θέλω να κρεμαστώ, κατάλαβα ότι δεν μπορώ να αντιμετωπίσω μόνη μου αυτή την κατάσταση. Βρήκα το κουράγιο και μέσω της δομής απευθύνθηκα σε ψυχίατρο που έχει ασχοληθεί με  τις τρανς και έχει εξειδικευτεί στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα.

Η κατάθλιψη έχει προκύψει από την οικονομική αδυναμία. Δεν έχω άλλες απολαβές από πουθενά και δεν περιμένω τίποτα από κανέναν, όπως και τα περισσότερα παιδιά σαν εμένα. Εγώ δεν είχα και οικογένεια, αλλά και οι άλλες που είχαν, διωγμένες είναι από τις οικογένειές τους και ξεχασμένες. Είμαστε μοναχικά άτομα- ζούμε μόνα μας, πεθαίνουμε μόνα μας. Οι περισσότερες πεθαίνουνε και τις βρίσκουνε από τη μυρωδιά. Σαν τη φίλη μου- αλλά δεν είναι η μόνη. Και ‘δω πιο πάνω πριν κάποια χρόνια βρήκανε τη Ρόζα από τη μυρωδιά- και είχε φάει και ο σκύλος της ένα κομμάτι της… Θλιβερές  καταστάσεις.

Ανέκαθεν έβλεπα τα μεγαλύτερα κορίτσια από μένα να ταλαιπωρούνται- τριάντα, σαράντα χρονών εγώ τότε, δεν το αντιμετώπιζα η ίδια, αλλά το έβλεπα το πρόβλημα. Και με χάλαγε, στενοχωριόμουν πολύ. Δεν άλλαξε ποτέ κάτι. Υπάρχουν σήμερα τρανς που έχουν πάψει πια να εργάζονται, με προβλήματα υγείας συχνά- ζούνε μόνες τους, είναι κουρασμένες και έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, αφέθηκαν. “Άντε να φύγω να ησυχάσω”, έτσι το σκέφτονται. Το θεωρούν σαν λύτρωση- είναι σε βαριά κατάθλιψη. Η αξιοπρέπειά τους ρημάχτηκε. Μια τρανς που ζούσε αξιοπρεπώς για πενήντα χρόνια και ξαφνικά μένει στον άσο, δεν μπορεί να πληρώσει το νερό και το νοίκι και γίνεται δυσάρεστη στην πολυκατοικία ενώ ήτανε κυρία… Αυτό την παίρνει πολύ από κάτω. Κάποιες φίλες μου έχουν αυτοκτονήσει, άλλες ζούνε σε άθλιες συνθήκες, καρτερώντας (τις έχω ακούσει να το λένε) να “φύγουνε”, να ησυχάσουνε.

Κι εγώ έχω κάνει δυο απόπειρες. Είναι μαλακία αυτό. Η ζωή είναι ωραία και μια φορά ζούμε. Αλλά δεν μπορώ να είμαι αισιόδοξη.

Θα έπρεπε να υπάρχει μια πρόνοια. Έχουμε ευθύνη κι εμείς γιατί δεν κάναμε αυτά που έπρεπε όταν μπορούσαμε. Αλλά λοιδορηθήκαμε τόσο πολύ, από τα παιδικά μας χρόνια, από όλους: κράτος, κοινωνία, Εκκλησία. Και δεν μας έδωσαν ευκαιρίες να δουλέψουμε, να ασφαλιστούμε. Δεν μας το επέτρεψαν. Εγώ αστροφυσικός ήθελα να γίνω, κοίτα τη βιβλιοθήκη μου, γεμάτη βιβλία για το διάστημα.

Μια ζωή στο πεζοδρόμιο δούλευα. Αυτόφωρα πολλά, ξύλο πολύ από τους μπάτσους. Κακοποίηση, φυλακή, ένα “τρέξιμο” συνέχεια. “Φυλακή πέρασα γιατί σπάσαμε τα δικαστήρια- κάναμε ντου σε τμήματα, ήμασταν και αντάρτες. Έρχονταν οι κλούβες, “μπουρδέλο” γινότανε. Στην κακοποίηση απαντάγαμε με κακοποίηση. Αλλά ήμασταν η γενιά που βγήκαμε έξω, γίναμε ορατοί. Κάναμε πορείες, φτάσαμε μέχρι μέσα στο σπίτι του Παπανδρέου- για να κάνουν πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες και να μάθει ο κόσμος την κατάστασή μας. Τότε σταμάτησε η πολύ βία- φοβόταν η αστυνομία μην τους κάνουμε καμιά ζημιά, μην αυτοκτονήσει καμιά από μας μέσα στο τμήμα, μην τους κάψουμε, όπως πήγε να συμβεί στην ασφάλεια μια φορά.

Και μια ζωή ανασφάλιστη. Πήγα σε ιδιωτικές ασφάλειες, κάποτε έδωσα και προκαταβολή και μου τα φάγανε. Εβδομήντα χιλιάδες δραχμές, το ‘87. Δεν με ασφάλιζαν εύκολα γιατί είμαι τρανς και είναι η ζωή μου επικίνδυνη.  Έβρισκαν προφάσεις. Μετά δεν ξαναπροσπάθησα. Τόσα χρόνια μετά, θα μπορούσαμε να έχουμε ένα επίδομα, τουλάχιστον να μην πεθαίνουμε στο δρομο.

Για αυτό και βλέπεις παιδιά μεγάλα σε ηλικία, όπως εμένα, να αναγκάζομαι να βγαίνω στη Συγγρού, ελπίζοντας ότι θα με πάρει καποιος. Και τι καταφέρνω; Τρεις πελάτες τη βδομάδα; Οπότε κι εγώ κάνω live κάνα δύωρο το βράδυ στο Tik Tok μέσ από το αυτκινητό μου, στη Συγγρού: διαδικτυακά “μαζεύω” δυο- τρεις χιλιάδες κόσμο, κουτσομπολεύουμε, λέμε διάφορα για την τρανς κοινότητα, για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, βρίζω τις θρησκείες, τους λέω για το διάστημα… Περνάμε ωραία, συζητάμε ενδιαφέροντα θέματα. Θέλω να επικοινωνήσω τις εμπειρίες από τη ζωή μου.

Δεν πρέπει να την κάνω αυτή τη δουλειά (σεξεργασία) πια. Αν μπορούσα θα είχα σταματήσει εδώ και καιρό. Τόσα χρόνια, νισάφι πια. Πέρασα ωραία, πέρασα και άσχημα. Και κινδύνευσα και “πανεπιστήμιο” ήτανε για μένα. Αλλά έχει ημερομηνία λήξης. Και αυτή είναι τώρα. Ξεκίνησα στα 17 μου, το ‘80- ‘81. Φτάνει.

Σήμερα αν θέλει μια νέα κοπέλα να εργαστεί στο σεξ, είναι και επιλογή της. Τα νέα τρανς κορίτσια είναι αποδεκτά από τις οικογένειές τους, η πλειοψηφία τους έστω- δεν τα διώχνουν από τα σχολεία, πολλές συνεχίζουν στα πανεπιστήμια. Στη δική μας γενιά ούτε σχολείο δεν μπορούσες να πας- ήσουν εξαναγκασμένη να κάνεις σεξεργασία για να ζήσεις. Δεν είχες επιλογή, ήσουν ένα άτομο μόνο του σε μια ζούγκλα- ή θα έκανες σεξεργασία ή θα πέθαινες από την πείνα.

Η σεξεργασία έφερνε και λεφτά βέβαια-  και γινόταν δεύτερη φύση σου: ένας φαύλος κύκλος τελικά. Βγάζαμε λεφτά, κάναμε την καβλάντα μας και τη ντόλτσε βίτα μας, η αλήθεια είναι αυτή. Αλλά τελικά χρησιμοποιούσαμε τα χρήματα για να εκτονώσουμε  την τοξικότητα που “τρώγαμε”. Κάναμε ταξίδια, πίναμε ναρκωτικά, αγοράζαμε ακριβά πράγματα. Για δυο τρία χρόνια εγώ “ήμουνα” και στις κόκες- εκεί να δεις λεφτά που έφυγαν. Ευτυχώς μπόρεσα και ξέφυγα γιατί ήταν πολύ άσχημη κατάσταση.

Θα μπορούσα να έχω πάρει τρία σπίτια, να μένω στο ένα και να νοικιάζω τα άλλα. Αλλά πήγαινα στη Σαμοθράκη και χάλαγα δέκα χιλιάδες ευρώ σε τρεις μέρες. Ή, μιλούσαμε όπως τώρα και μου ‘λεγε η φίλη μου: “πάμε αύριο στην Ίμπιζα που έχει ένα πάρτι;” Έβγαζα εισιτήρια την ίδια στιγμή, πηγαίναμε μια βδομάδα και χαλάγαμε δεκαπέντε χιλιάδες ευρώ. Βλακείες πολλές. Ωραία κιόλας, δε λέω, έχω αναμνήσεις και στα πολλά και στα λίγα, όλα τα κάναμε. Αλλά το αποτέλεσμα είναι αυτό που είναι: δύσκολα τα πράγματα σήμερα για τα “μεγάλα παιδιά”, για όσες δεν είχαν το μυαλό να καταλάβουν ότι δεν θα μπορούν για πάντα να κάνουν αυτή τη δουλειά. Και είναι πολλές αυτές.

Οι περισσότερες δε θέλουν επαφές- κρύβονται στα καβούκια τους και για αυτό τις βρίσκουμε πεθαμένες. Αποτραβιούνται γιατί δεν θέλουν να ζητάνε βοήθεια. Το βιώνω αυτό και ως εργαζόμενη στο Red Umbrella- οι περισσότερες τρανς δε δέχονται βοήθεια. Έχω προσπαθήσει με την οργάνωση και κάποιες παλιές τρανς που έχουν οικονομική άνεση να βοηθήσουμε άστεγη τρανς και μας το ξέκοψε,  “κορίτσια, δεν θέλω τίποτα”. Είναι εγωίστριες, έχουν αυτή τη νοοτροπία. Έτσι είμαι κι εγώ.

Ελένη Κ.: Γνώρισα γυναίκες που αφέθηκαν στη μοίρα τους.

Συγκρούστηκα με τον πατέρα μου, βρέθηκα στο Παρίσι για πανεπιστημιακές σπουδές και, εκεί, στράφηκα στο τραγούδι. Έχω είκοσι πέντε χρόνια καριέρας στο λαϊκό τραγούδι στο εξωτερικό, Γερμανία και ΗΠΑ. Σε ένα μικρό “διάλειμμα” που εργάστηκα στο τραγούδι στην Ελλάδα, κάποια χρόνια στη δεκαετία του ‘70, έκανα και κονσομασιόν. Ένα ποτό και παρέα με τους πελάτες, όχι βίζιτα. Όταν σε ένα μαγαζί κάποτε μου είπαν “θα φύγεις με αυτόν”- και, πράγματι, με περίμενε ο φορτηγατζής απέξω, έφυγα από την Καστοριά με ταξί για τη Θεσσαλονίκη. Υπήρχαν, όμως, πολλές σαν εμένα που έκαναν βίζιτα καθημερινά, δύο πελάτες το βράδυ για δεκαπέντε χιλιάρικα (δραχμές). Σεξεργασία είναι κι αυτό.

Επέστρεψα στην Ελλάδα με προβλήματα υγείας στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Βρήκα μια δουλειά αλλιώτικη” (εννοεί το τραγούδι). Έμεινα στην επαρχία, δεν ήθελα καν να είμαι στην Αθήνα. Το σπίτι μου το πούλησε ο πατέρας, δεν ήμουν καλά οικονομικά. Γνώρισα μια κυρία που φαινόταν- και ήταν- πολύ άνετη με τα χρήματα. Αυτή δήλωνε εισοδηματίας. Το ένστικτό μου έλεγε ότι δεν είναι από real estate ή άλλα “εισοδήματα” τα λεφτά της. “Έλα, πες μου αλήθεια, τι δουλειά κάνεις;”, τη ρώτησα. Απέφευγε να απαντήσει αλλά την δεύτερη, τρίτη φορά που επέμεινα κάπως, μου είπε. “Έχω ένα μπουρδέλο στην Πάτρα και επειδή σε βλέπω ότι υποφέρεις (οικονομικά), δεν έρχεσαι να δουλέψεις σε μένα, σαν υπηρεσία (τσατσά);”. Λοιπόν, πήγα- κι έπιασα σφουγγαρόπανο αγαπητέ, στης Β. το μαγαζί.

Σε “παίρνει” η ζωή μετά, σε παίρνει η ζωή από κάτω… Την έκανα αρκετά χρόνια αυτή τη δουλειά, από το 2000 μέχρι το 2009. Στην Πάτρα, στην Κρήτη, σε μαγαζί της ίδιας κυρίας. Μετά, πήρα την άδεια οίκου ανοχής στο Άργος στο όνομά μου. Για να πάρεις “μαγαζί” (άδεια οίκου ανοχής) πρέπει να δηλωθείς ιερόδουλη η ίδια, εργαζόμενη στο σεξ. Έβγαλα κι εγώ λοιπόν άδεια (εργασίας εκδιδόμενου προσώπου). Η φωτογραφία μου ήταν φάτσα- κάρτα στην άδεια. Ο (πραγματικός) ιδιοκτήτης έπαιρνε 150 ευρώ/ μέρα από μένα, δουλέψει δεν δουλέψει το μαγαζί. Και τις πρώτες 5- 6 βίζιτες της γυναίκας- και με μερικές (γυναίκες), όπου τον “έπαιρνε” δούλευε “μισά- μισά” από όσα έβγαζαν.

Ο κύριος αυτός (ο ιδιοκτήτης)- που με παρακαλούσε να αναλάβω το “μαγαζί” του- με χρέωσε τελικά και είκοσι μία χιλιάδες ευρώ. Μου είχε υποσχεθεί ότι θα πλήρωνε αυτός τα ένσημά μου- δεν το αναμόχλευσα ποτέ όσο εργαζόμουν. Κατάλαβα ότι δεν είχε πληρώσει ποτέ, τίποτα όταν είδα ότι όσα χρήματα κατέθετα η ίδια σε έναν ακατάσχετο λογαριασμό μου τα “τραβούσε” ο ΕΦΚΑ τελικά. Αυτή τη στιγμή επιβιώνω με σύνταξη που έχω από τον πατέρα μου, ως ανύπαντρη θυγατέρα. Από τα χρόνια μου ως εργαζόμενη στο σεξ, όχι σύνταξη δεν πήρα, χασούρα έχω.

Αυτά τα χρόνια “πήγα” κάποιες φορές κι εγώ με πελάτες, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού, πάντα με επιλογή δική μου. Πηγαίναμε τις βόλτες μας, σε εστιατόρια, κάναμε και σεξ- τους έπαιρνα πέντε, έξι κατοστάρικα, μέχρι και χιλιάρικο (ευρώ).

Γνώρισα νταβατζήδες, πολλές φυλές… Οι Έλληνες είναι η κλασική περίπτωση του αρχιμαλάκα που έχει πιστόλι στα χέρια του. “Κότες” όλοι τους, που έτσι και τους κάνεις “χου” θα “κλάσουν μαλλί”… Σε μένα έχει τύχει ένας τέτοιος τύπος να μου κολλήσει πιστόλι στον κρόταφο, επειδή δεν προμόταρα λέει την δικιά του… Σε μένα, που έπινα και άραζα με γκάνγκστερ στη Νέα Υόρκη, που έχω δει φονικά, πιστολιές στο κεφάλι στον “Τσολιά” (νυχτερινό κέντρο) στη Νέα Υόρκη. Μίλησα τότε σε αυτούς που έπρεπε και κλαιγόταν μετά (ο νταβατζής) ότι ήταν άδειο το πιστόλι και ήθελε μόνο να με φοβερίσει. Την ίδια νύχτα είχαν φύγει και αυτός και η δικιά του από το μαγαζί. Οι Νιγηριανοί, θυμάμαι, πολύ σκληροί, αντιμετώπιζαν τις γυναίκες σαν αντικείμενα, σαν σκεύη ηδονής. Οι Αλβανοί δεν προλάβαινα να τους γνωρίσω, έμπαιναν φυλακή- αυτοί από τις ανατολικές χώρες (της Ευρώπης) “δουλεύουν” με τα στούντιο, δεν τους γνώρισα.

Οι γυναίκες συχνά ήταν ανταγωνιστικές μεταξύ τους, ποια έχει τους περισσότερους πελάτες- “έπαιζαν” ζήλειες,  ξυλοδαρμοί από τους νταβατζήδες αλλά και μεταξύ τους. Θυμάμαι κάποιες που έσπαγαν θερμόμετρα και πέταγαν υδράργυρο στα σκαλιά της “αντιπάλου”, ή σκόρπιζαν αλάτι. Έκαναν “μαγικά”, μαγγανείες και τέτοιες παπαριές…

Στην αρχή καμία δεν είχε άδεια άσκησης επαγγέλματος, ούτε να μιλήσεις για ασφάλεια. Από ένα σημείο και μετά υπήρχαν γυναίκες που έβαζαν τα ένσημά τους. Κάποιες προνοούσαν, ήταν πιο συγκροτημένες, πιο καπάτσες, αγόραζαν σπίτια, έκαναν τα κουμάντα τους.

Κυρίως, όμως, γνώρισα γυναίκες που ήταν δυστυχισμένα πλάσματα, γυναίκες που αφέθηκαν στη μοίρα τους. Είδα μεγάλες γυναίκες, πάνω από 60 χρονών να παρακαλάνε τον πελάτη… Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, λέει το γνωμικό. Κι αυτές, τι άλλο μπορούσαν να κάνουν για να επιβιώσουν;

Μίνα Κ.: Δεν στα λέω αυτά για να με λυπηθείς, τη ζωή μου εξιστορώ.

Ξεκίνησα το ‘79, ήμουν δεκαεννιά χρονών. Στην Θεσσαλονίκη τότε, Αθηναία εγώ, πήγα για τρεις μέρες και έμεινα τρία χρόνια. Προτού βγω ως τρανσέτα ψάχτηκα για δουλειές, αλλά εκείνα τα χρόνια αν ήσουν θηλυπρεπής δεν σε έπαιρναν σε εργασία. Έβλεπες την απέχθεια που ένιωθαν. Ρατσισμός υπάρχει και σήμερα αλλά τότε το στίγμα ήταν πολύ πιο έντονο. Θυμάμαι είχα ζητήσει εργασία σε μεγάλο κομμωτήριο στην Τσιμισκή, προσλήφθηκα, αλλά μετά από δεκαπέντε μέρες απολύθηκα. Ακούγονταν πολλά από τα κορίτσια που εργαζόντουσαν εκεί, “γιατί αυτό το αγοράκι είναι εδώ;”… Ενώ ήξερα τη δουλειά.

Την θυμάμαι ευχάριστα τη Θεσσαλονίκη, είναι όμορφη πόλη κι ας πέρασα μεγάλες πείνες εκεί. Τρεις μέρες, θυμάμαι, κοιμόμουνα μπρούμυτα για να μην πονάω από την πείνα. Δεν στα λέω αυτά για να με λυπηθείς. Τη ζωή μου εξιστορώ. Βρέθηκα στο δρόμο και με φιλοξενούσαν κάποιοι, είτε για να καθαρίζω το σπίτι είτε για κάνουμε σεξ, αυτά τους πρόσφερα εγώ ως αντίτιμο. Δε μου φερόντουσαν καλά, εγώ από την άλλη ζούσα την εφηβεία μου, δεν άντεχα τους περιορισμούς. Μέσω ενός φίλου μου άρχισα να εργάζομαι σε ένα καλλιτεχνικό γραφείο (ατζέντικο), έκανα καφέδες για τους πελάτες (ιδιοκτήτες μπαρ και νυχτερινών κέντρων) που ερχόντουσαν από όλη την Ελλάδα.

Γνώρισα την κυρία Σούλα στη γειτονιά- αυτή έκανε παρέα με καμπαρετζούδες και κονσοματρίς από τα μαγαζιά. Και με γνώρισε με μια τρανσέτα Θεσσαλονικιά, που μόλις είχε επιστρέψει από Αθήνα για να δει τους γονείς της. Εκείνη την εποχή δεν έκαναν πεζοδρόμιο στη Θεσσαλονίκη οι τρανς- ήτανε 4-5 μόνο που δουλεύανε σε καφενεία: κάτι χαμαιτυπεία στη Σταυρούπολη, στα καπνομάγαζα. Εκεί έκανες κονσομασιόν, ήταν ένα χιλιάρικο τη βραδιά και όσες μάρκες μπορούσες να βγάλεις. Όσες περισσότερες μάρκες (ποτά δηλαδή, campari) έβγαζες, ήσουν το καλύτερο παιδί του αφεντικού. Εγώ δεν ήμουνα πότης ποτέ, λέγανε κιόλας “αν δε σε γαμήσουμε, ποτό δεν έχει”, ε από τα δέκα (ποτά) κατέβηκα στα δύο, μετά από λίγες μέρες έφυγα και απο ‘κει. Αναγκαστικά έπρεπε να βγω στο δρόμο.

Το 1981, πριν βγει το ΠΑΣΟΚ, κυνηγούσανε (τις τρανς) πολύ στην Αθήνα, στη  Συγγρού, με αισχρό τρόπο, καθημερινά, δεν μπορούσαν να δουλέψουν τα παιδιά και έρχονται, τότε, πολλές τρανσέτες στην Θεσσαλονίκη- ήμασταν τέσσερις πέντε και γίναμε τριάντα. Η ίδια ήμουν τρανσέτα πλέον, χαμηλών τόνων. Γνώρισα άλλες τρανς, συγκατοικήσαμε, με βοηθήσανε και ψυχολογικά για να μην είμαι τόσο πεσμένη- γιατί εμένα δε μου άρεσε η κονσομασιόν ούτε ο δρόμος. Με το ζόρι τα έκανα αυτά, γιατί έπρεπε να φάω. Με την οικογένειά μου είχα τσακωθεί, υποστήριξη μόνο από μια θεία μου είχα. Δεν μου άρεσε ούτε η μετάβαση, έγινε αναγκαστικά, για το οικονομικό- εγώ κομμωτήριο ήθελα να ανοίξω. Και σκόπευα να μαζέψω κάποια χρήματα και να επιστρέψω στην Αθήνα για να ανοίξω ένα κομμωτήριο. Δεν ήθελα να επιστρέψω ως άσωτος υιός, αλλά ως άξια. Για αυτό έκανα τη μετάβαση.

Τα κορίτσια στη Θεσσαλονίκη ήθελαν να δουλεύουν και στο πεζοδρόμιο. Εμείς “φτιάξαμε” την “Πολυτεχνείου” (ως πιάτσα/ σημείο σεξεργασίας στο δρόμο), ήμασταν οι πρώτες τραβεστί στη Θεσσαλονίκη που κάναμε αυτόφωρο για την Πολυτεχνείου. Έχω απόκομμα από τις εφημερίδες της εποχής- “Τραβεστί στη Θεσσαλονίκη” ήταν ο τίτλος. Αθωωθήκαμε τελικά. Ακολούθησαν και άλλα αυτόφωρα και πολλά σκηνικά κινηματογραφικά στη Θεσσαλονίκη. Όταν μια άλλη τρανς που εργαζόταν στην Αθήνα μου πρότεινε να “κατέβω” και να με φιλοξενήσει, εδώ στην Καλλιθέα, την ακολούθησα.

Εδώ που είμαστε τώρα είναι το πρώτο σπίτι που βρήκα, το καλοκαίρι του ‘83. Κανείς δε δεχότανε να μου νοικιάσει, στον ιδιοκτήτη εδώ του είπα από την πρώτη στιγμή, “με ενδιαφέρει το σπίτι αλλά είμαι τραβεστί”. Είχα ξεθαρρέψει λίγο, είχα βγει και στη Συγγρού, έφαγα και το ξύλο μου από τις δικές μας, “βαφτίστηκα”… Έπρεπε να βαφτιστείς εκείνα τα χρόνια, αλλιώς δεν ήσουν τραβεστί.

Τότε ήταν δύσκολο να βρει σπίτι μια τρανς- έπρεπε να εγγυηθεί ο ιδιοκτήτης για σένα, να το “πάρει πάνω του” και να σε συστήσει στην πολυκατοικία ως “δικό του” άνθρωπο για να σε δεχτούν κάπως. Εμένα η ιδιοκτήτρια, που όπως και ο γιος της δεν είχαν κόμπλεξ, είπαν στους άλλους ενοίκους ότι “το παιδί είναι ανηψιός μας και να μην ασχοληθεί κανείς.

Το πούλαγαν τότε το διαμέρισμα, ένα εκατομμύριο δραχμές. Αλλά που μυαλό εγώ τότε για να πάρω σπίτι; Δεν πείναγα πλέον, έβγαζα χρήματα αλλά είχα αρχίσει να τα ψιλοβρίσκω με την οικογένειά μου και ήθελα να τους υποστηρίζω οικονομικά, ήμουν εκεί στραμμένη. Βοηθούσα την οικογενειά μου, ίσως γιατί ήμουν βλάκας…Αυτό ήθελα και αυτό έκανα πάντως. Ούτε μου περνούσε από το μυαλό να αναζητήσω άλλη δουλειά, είχε γίνει τρόπος ζωής πλέον.

Δεν έπινα αλκοόλ ούτε έκανα ντραγκς. Αν ήμουν σπάταλη κάπου, ήταν στα ρούχα, στα παπούτσια, στα έπιπλα. Μου άρεσε το ωραίο. Αφού κάνουμε αυτή τη δουλειά σκεφτόμασταν, πρέπει να “ανεβούμε”. Να πάρουμε και κάνα σπίτι, να μας μείνει κάτι. Αλλά εμένα δεν με ενδιέφεραν τα σπίτια τότε, ήμουν πιτσιρίκα. Ήθελα να ντυθώ καλά, να ετοιμαστώ για τη δουλειά, να βγει το μεροκάματο και να πάμε στα μπουζούκια. Όλες έτσι κάναμε.

Ήμουν πάντα ανασφάλιστη, ένσημα μηδέν. Ήθελα, αλλά δεν μπορούσα. Ιδιωτικές ασφάλειες, ακόμα και μεγάλες εταιρείες, δεν μας ασφάλιζαν, μας θεωρούσαν άτομα υψηλού κινδύνου. Μετά από χρόνια, όταν είδα κάποιες άλλες (τρανς σεξεργαζόμενες) να το καταφέρνουν, έκανα μια ιδιωτική ασφάλεια, το 2004 εντέλει- έδινα είκοσι χιλιάδες ευρώ το χρόνο, για δύο χρόνια. Σαράντα χιλιάδες ευρώ συνολικά- πλήρωνα και για σύνταξη και για ιατρική περίθαλψη. Αναγκάστηκα να διακόψω λόγω της οικονομικής κρίσης που ξεκινούσε τότε- προσπάθησα να μειώσω τα ασφάλιστρα, το έψαξα με δικηγόρους, δεν το κατάφερα. Και όταν διέκοψα οριστικά, ούτε καφέ δεν με κεράσανε. Έχασα πάνω από σαράντα χιλιάρικα.

Και η οικογένειά μου με εκμεταλλεύτηκε, για χρόνια τους έκανα καταθέσεις, πλήρωνα ενόικιά τους, τους έδινα χρήματα αβλεπί- μάλλον ήθελα να τους αποδείξω ότι μπορώ να τους βοηθήσω. Και ήθελα οι γονείς μου να είναι καλά. Μέχρι διαμέρισμα τους αγόρασα, με δικά μου λεφτά και με πέταξαν έξω. Ξέσπασα τότε. “Αυτό είναι το σπίτι μου, με τα τσιμπούκια μου το αγόρασα” του είπα (στον πατέρα της). Όλα τα χρήματα που τους έδινα… γιοκ, μηδέν εις το πηλίκο.

Αποταμίευα λίγο και για μένα- αλλά αν ήμουν πιο προσεκτική και αν η κοινωνία δεν με έβγαζε στο δρόμο, στη “γωνία”, θα ήμουν πολύ καλύτερα σήμερα. Πλέον έχω έξοδα φαρμάκων, παίρνω είκοσι χάπια τη μέρα.

Με την πανδημία έκανα το εμβόλιο και μετά από δυο βδομάδες δεν μπορούσα να περπατήσω όπως πριν, λαχάνιαζα, έτρεμαν τα πόδια μου. Τρεις φορές σωριάστηκα- μου έβαλαν βηματοδότη τελικά το 2021. Σε δημόσιο νοσοκομείο. Και ο καρδιολόγος που με κούραρε, ευγενέστατος άνθρωπος. Αλλά είναι εξαίρεση. Εννιά στους δέκα γιατρούς με έχουν αντιμετωπίσει ρατσιστικά.  Είμαι τρανς και ανασφάλιστη, άνεργη. Ανασφάλιστος ίσον τίποτα, κακομοίρης- έχεις άλλη αντιμετώπιση από όλο το σύστημα, υποτιμητική. Εγώ πήγα “μιλημένη” από τον γιατρό, αλλιώς φοβάμαι ότι δε θα με χειρουργούσανε”. Για αυτό και έχω πληρώσει πολλά και σε ιδιώτες γιατρούς και διαγνωστικά κέντρα, όταν έχω κάποια χρήματα, εκεί πηγαίνω.

Έχουν καθυστερήσει ένα χρόνο να μου κλείσουν τον ιατρικό φάκελο στο “Λαϊκό”. Έχει κολλήσει το θέμα. Έχουν προσπαθήσει να με βοηθήσουν, πολλές φορές κιόλας, από τη “Θετική Φωνή” και το “Red Umbrella”- πριν λίγες μέρες με ειδοποίησαν από το νοσοκομείο ότι σύντομα θα ξεμπλοκάρει η διαδικασία και θα σταλεί ο φάκελος στο ΚΕ.Π.Α. (Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας).  Σκοπός μου είναι να βγάλω αναπηρική σύνταξη. Τη δικαιούμαι.

Έβγαλα άδεια εργασίας το 2004, ως εκδιδόμενο άτομο/ πρόσωπο. Δεν έβαλα, όμως, ένσημα στο ΙΚΑ. Το σκέφτηκα αλλά θα ήταν ανώφελο. Σύνταξη δεν θα προλάβαινα να βγάλω, δεν έφταναν τα χρόνια. Σκέφτηκα ότι θα ήταν χαμένα λεφτά, όπως αυτά που είχα ήδη χάσει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές.

Είμαι ακόμα ενεργή, δεν βγαίνω στο δρόμο, αλλά έχω ακόμα τους πελάτες μου, τους φίλους μου- γιατί φίλους μου τους θεωρώ και έτσι τους αντιμετωπίζω. Κάποια στιγμή θα αποσυρθώ, δεν θα μπορώ βιολογικά να κάνω αυτή τη δουλειά. Λογικό δεν είναι; Έρχεται αυτό. Το βλέπω, στο κοντινό μέλλον.

Είμαι πολύ απαισιόδοξη, πολύ αγχωμένη κι ας προσπαθώ να μην το δείχνω… Τα τελευταία χρόνια δεν έχω καμιά δυνατότητα αποταμίευσης. Δύσκολα τα βγάζω πέρα. Οι πελάτες είναι λιγότεροι και τα έξοδα όλα αυξάνονται. Δεν θέλω να ξεφτιλιστώ, δεν θέλω να πέσω σε πλήρη ένδεια. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Θα βρεθεί ένα χέρι βοηθείας; Θα αυτοκτονήσω; Δεν θα το αντέξω να βρεθώ στο δρόμο.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ο Πάνος Μιλά για τις Πρώτες Στιγμές Αφότου Αποφυλακίστηκε

Η Νέα Γενιά Οπαδών στο Μεδεγίν Θέλει να Εξαφανίσει τη Βία από το Ποδόσφαιρο

Πώς να Κάνεις Σχέση με Ζευγάρι: Ένας Οδηγός για Αρχάριους

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post Μετά την Εργασία στο Σεξ: Όταν μια Άθλια Νομοθεσία Καταδικάζει σε Οριακή Ζωή με (Συχνά) Δραματικό Φινάλε appeared first on VICE.

Ακόμη και στο The Sims 4 υπάρχει ένα moodlet μετά τον χωρισμό που λέει: «Μια σχέση που τελειώνει είναι ένα θλιβερό γεγονός στη ζωή κάθε Sim». Ο χαρακτήρας τριγυρνάει και να κλαίει στο κρεβάτι για τέσσερις ημέρες. Μα ήθελε να χωρίσει! Και οι δημιουργοί του παιχνιδιού τον αναγκάζουν να θρηνήσει…

Όπως και να ‘χει η κοινωνία λέει ότι πρέπει να αντιδρούμε έντονα. Αν όχι, προφανώς δεν νοιαστήκαμε ποτέ για το άλλο άτομο. Αλλά τι γίνεται αν είσαι πραγματικά πιο χαρούμενος τώρα που τελείωσε η σχέση σου;

Η λάμψη του χωρισμού

Στο TikTok, υπάρχει μια συγκεκριμένη κατηγορία βίντεο που σχεδόν πάντα πηγαίνει καλά – το post-break-up glow-up. Με εκατομμύρια προβολές, αυτά τα βίντεο «λάμψης» μοιράζονται την πορεία ανθρώπων από τη γνωριμία, στο χωρισμό, στη φάση single και ξαφνικά αποκτούν λαμπερό δέρμα, μεγάλο τραπεζικό λογαριασμό, καινούργιο κούρεμα και τρομερή γκαρνταρόμπα.

Σε όλο το Pinterest και το Instagram, οι άνθρωποι δημοσιεύουν φωτογραφίες από τα πάρτι χωρισμού τους με τούρτες που γράφουν «Dump Him» και « On Your Break-Up» με ροζ γλάσο.

Αυτές οι online τάσεις αποδεικνύουν ότι μερικές φορές το τέλος μιας σχέσης μπορεί να γιορτάζεται. Και ποιος δεν λάμπει όταν γιορτάζει κάτι;

Η Rach McDougal έλαμψε μετά τον χωρισμό όταν ο φίλος της είπε ότι «το πράγμα δεν πήγαινε καλά».

«Στην πραγματικότητα με απατούσε με μια συνάδελφο και δεν είχε τα κότσια να το παραδεχτεί».

Η λάμψη μετά το χωρισμό ήρθε αφού βγήκε από τη θλίψη της.

«Μου έκανε gaslighting στο τέλος της σχέσης και ένιωθα ότι δεν ήμουν αρκετά “κουλ” για εκείνον». Το ζευγάρι ήταν επίσης μαζί από το πανεπιστήμιο και η Rach αποφάσισε ότι ο χωρισμός ήταν η τέλεια στιγμή για να βγει από το καβούκι της.

Η κοινωνία βάζει τις σχέσεις σε ένα βάθρο

Η λάμψη μετά τον χωρισμό είναι (κυρίως) αποτέλεσμα της κοινωνίας που βάζει τις σχέσεις (συνήθως ετεροκανονικές) σε ένα βάθρο. Το εν λόγω βάθρο αποτελείται από στερεότυπα φύλου, τη βιομηχανία γάμου και, πιθανότατα, την πίεση της οικογένειάς να τακτοποιηθείς και να κάνεις παιδιά.

Αυτή η κοινωνική πίεση έχει ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να μένουν με συντρόφους με τους οποίους δεν είναι συμβατοί γιατί, φυσικά, αυτό είναι καλύτερο από το να είναι μόνοι, σωστά;

Αν η σχέση έπρεπε να έχει λήξει πριν από δυο χρόνια, μπορεί να νιώσεις μια ελευθερία όταν χωρίσεις και να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο στον εαυτό σου αντί να προσπαθείς να διατηρήσεις τη φλόγα.

Αν έχεις έναν σύντροφο που σε απογοητεύει και δεν νοιάζεται για τα ενδιαφέροντά σου, αυτά τα συναισθήματα μπορεί να βιωθούν με δεκαπλάσια ένταση.

Η Rach αποδίδει τη λάμψη της στο ότι δεν χρειάζεται σύντροφο για επιβεβαίωση.

«Έγινα ανεξάρτητη και δεν έδινα δεκάρα για τίποτα. Δεν χρειαζόμουν ένα αγόρι για να επιβεβαιώσω το γεγονός ότι ήμουν κουλ, το είχα πάντα μέσα μου και ένα ξανθό καρέ και ένα κόκκινο κραγιόν με έκαναν να το νιώσω πραγματικά».

Μια νέα αρχή

Δεν υπάρχει λάθος ή σωστός τρόπος να νιώσεις μετά τον χωρισμό. Είτε θέλεις να κλάψεις ή να πας σε ένα κλαμπ,  ο τρόπος με τον οποίο επεξεργάζεσαι το τέλος μιας σχέσης είναι δική σου υπόθεση.

Φυσικά, μπορείς να «λάμψεις» (όπως κι αν είναι αυτό), όποτε θέλεις, σε ζευγάρι ή μόνος/η. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τέλος μιας σχέσης είναι μεγάλη υπόθεση και σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου.

«Οι χωρισμοί συμβαίνουν για κάποιο λόγο και έτσι πιστεύω ότι πρέπει να γιορτάζονται», λέει η Rach.

«Αν η σχέση τελείωσε φιλικά τότε μερικές φορές είναι ωραίο να τη γιορτάζεις, να θυμάσαι τι είχες. Αν ήταν τοξική, ασφυκτική ή αγχωτική και γλίτωσες… θα πρέπει επίσης να το γιορτάσεις».

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Επιστήμονες Προειδοποιούν ότι η Κοινωνία Μπορεί να Καταρρεύσει Αυτόν τον Αιώνα

Η Νέα Γενιά Οπαδών στο Μεδεγίν Θέλει να Εξαφανίσει τη Βία από το Ποδόσφαιρο

Dance With the Devil: Μιλήσαμε με τον Άνθρωπο Πίσω από το Hit που Αναστάτωσε την Ελλάδα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post Μπορεί Ένας Χωρισμός να Είναι Κάτι Πολύ Καλό; appeared first on VICE.

Θέλουν να εργάζονται με πιο ευέλικτο ωράριο, αλλά νιώθουν κακοπληρωμένοι. Δεν πιστεύουν ότι θα έπρεπε να είναι σπάνιο να σου αρέσει η δουλειά σου. Έγιναν γνωστοί ως η άπιστη «γενιά που αλλάζει δουλειές» επειδή είχαν τα κότσια να αλλάζουν δουλειά όταν το ήθελαν, αντί να μένουν για τα προσχήματα.

Όσο για τη Gen Z, τους απασχολεί ακόμα περισσότερο να δουλεύουν για εταιρείες που αντιμετωπίζουν την κλιματική αλλαγή, αλλά το 70 τοις εκατό των Gen Zers δίνουν προτεραιότητα στον μισθό, σύμφωνα με το The Forage. Λιγότεροι από τους μισούς λένε ότι η δουλειά τους είναι βασική για την ταυτότητά τους, σύμφωνα με έκθεση της Deloitte, σε σύγκριση με την πλειοψηφία των millennials.

Και τι γίνεται με τους νεότερους Gen Zs που δεν έχουν ενταχθεί ακόμη στο εργατικό δυναμικό; Τους έφηβους δηλαδή που δεν ξέρουν πόσο τυχεροί είναι που τελειώνουν τη μέρα στις 3.30 μ.μ.. Σκεφτήκαμε ότι η παντελής έλλειψη εμπειρίας τους θα μπορούσε να δώσει την τέλεια οπτική “απ’ έξω”  για τα προβλήματα καριέρας των millennials σταδιοδρομίας – ή τουλάχιστον θα είχε πλάκα.

Το αφεντικό μου λέει πώς «το γραφείο είναι μια οικογένεια» και θέλει να σταματήσουμε να εργαζόμαστε από το σπίτι γιατί «η ομάδα πρέπει να είναι μαζί για λόγους συνέργειας». Τι πρέπει να κάνω;

«Πες του να πάει να χεστεί. Εννοώ ότι προφανώς δεν μπορείς να το κάνεις αυτό επειδή είναι το αφεντικό, αλλά εσύ είσαι ο εργαζόμενος, επικεντρώσουν στον εαυτό σου». – Boris, 17

«Είναι άσκοπο να προσπαθείς να πιέσεις τον εαυτό σου να σου αρέσει κάτι, αλλά πρέπει να το καταπιείς στο πλαίσιο της δουλειάς». – Chris, 19

«Δες αν μπορείς να πείσεις το αφεντικό. Αν δεν συμφωνείς με αυτά που λέει προσπάθησε να του το δείξεις. Αλλά αν δεν υποχωρεί μην το πιέζεις». – Adwoa, 17

Ξεκίνησα μια καινούργια δουλειά πριν από περίπου έξι μήνες, αλλά ακόμα δεν έχω κάνει φίλους. Πώς μπορώ να κάνω  φίλους όταν πηγαίνουμε στο γραφείο μόνο δύο φορές την εβδομάδα;

«Κάντε μια ομαδική συνομιλία ή βρες τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ακολουθήστε τους» – Tom, 17

«Δες αν θέλουν να πάνε για μεσημεριανό και να συζητήσουν για τη δουλειά». – Abbie, 17

«Μπορείς να στέλνεις κανένα email. Ή, όταν έχεις ένα λεπτό, κάνε μια βόλτα στο γραφείο και δες αν μπορείς να βρείτε κι άλλα άτομα με χρόνο. Άνοιξε μια συζήτηση». – Harry, 18

Κλείνω τακτικά ψεύτικες συναντήσεις στο κοινό ημερολόγιο της ομάδας μου στη δουλειά και αντ’ αυτού πηγαίνω σε μαθήματα spinning ή βλέπω φίλους. Κάποτε πήγα σινεμά. Πρέπει να νιώθω άσχημα για αυτό;

«Νομίζω ότι πρέπει να βλέπεις τους φίλους σου εκτός του χρόνου εργασίας. Είναι καλό να περνάς χρόνο με τους φίλους σου αλλά όχι όταν είσαι στη δουλειά». – Abbie, 17

“Οχι. Η κύρια προτεραιότητά σας θα πρέπει να είναι να έχεις ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής. Πιθανότατα πληρώνεσαι ελάχιστα, οπότε δεν νομίζω ότι πρέπει να σε απασχολεί η εταιρεία». – Boris. 17

«Αν σε αντιμετωπίζουν σαν σκατά, πιθανότατα μπορείς να το δικαιολογήσεις. Αν σου φέρονται καλά, απλώς κάνε το μια στο τόσο ως μια ειδική μικρή απόλαυση». – Chris, 19

«Αν το κάνεις χωρίς να σε πιάνουν, τότε δεν είναι και τόσο μεγάλο πλήγμα για την επιτυχία της εταιρείας». – Harry, 18

Δεν ταξίδεψα μετά το σχολείο. Τώρα είμαι 32. Έχω χάσει την ευκαιρία να ταξιδέψω;

«Ίσως θα μπορούσες να κάνεις ένα μεγάλο ταξίδι όταν θα είναι να αλλάξεις δουλειά; Θα μπορούσες να αφήσεις ένα κενό 6 μηνών ανάμεσα». – Chris, 19

«Θα μπορούσες να αναζητήσεις δουλειά στο εξωτερικό». – Abbie, 17

«Αν έχεις παιδιά είναι πολύ πιο δύσκολο. Θα πρέπει να περιμένεις – ίσως μέχρι τα 60 σου». – Adwoa, 17

Το να παίρνω ποτήρια από τη δουλειά στο σπίτι θεωρείται κλοπή; Τι γίνεται με το γάλα αμυγδάλου; Ή τα ακριβά αντιβακτηριδιακά μαντηλάκια κάτω από το νεροχύτη;

«Ναι, νομίζω ότι είναι κλοπή». – Abbie, 17

«Αν κλέβεις για να κλέψεις, τότε είναι λάθος, αλλά αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά τότε καν’ το». – Boris, 17

«Δανείζεσαι. Αν εργάζεσαι για μια εταιρεία πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, τότε δεν νομίζω ότι θα κλάψουν για ένα πακέτο μαντηλάκια.» – Harry, 18

Οι γονείς μου λένε ότι πρέπει να μένεις σε μια θέση εργασίας για τουλάχιστον ένα χρόνο, έτσι ώστε να μην φαίνεσαι παράξενος στο βιογραφικό. Αλλά η εργασιακή μου νέμεση αλλάζει δουλειά κάθε τέσσερις μήνες και φαίνεται να παίρνει καλύτερες θέσεις και καλύτερα χρήματα. Ποια είναι η σωστή τακτική;

«Νομίζω ότι εξαρτάται από τη δουλειά σου». – Tom, 17

«Πιστεύω ότι μπορείς να αλλάζεις περισσότερο αν έχεις καλούς λόγους, όπως  ότι “αυτός ο ρόλος δεν ήταν πλέον κατάλληλος για μένα” ή “τον ξεπέρασα”». – Boris, 18

«Αν δουλεύεις κάπου για ένα χρόνο, φαίνεται πολύ πιο αξιόπιστο και έχεις επίσης σταθερότητα». – Chris, 19

**Είχα ξεκινήσει μια δεύτερη δουλειά για συμπλήρωμα στις αρχές των 20 μου γιατί το απολάμβανα, αλλά τώρα κουράστηκα, κάνω το ελάχιστο. Μήπως ήρθε η ώρα να την παρατήσω;

**«Ίσως αλλάξεις οπτική και κάνεις κάτι που σου αρέσει πραγματικά». – *Tom, 17*

«Δούλεψε πιο σκληρά αλλά μην το κάνεις για να αποδείξεις στους άλλους ότι είσαι εργατικός, κάνε αυτό που πραγματικά σου αρέσει να κάνεις». – Adwoa, 17

«Αν δεν το απολαμβάνεις πλέον και σου φαίνεται σαν αγγαρεία, δεν χρειάζεται να τα παρατήσεις τελείως, αλλά αφιέρωσε λίγο χρόνο για να δεις αν μπορεί να αναζωπυρωθεί αυτό το πάθος. Και αν δεν γίνεται, δεν πειράζει». – Harry, 18

Η χρήση του ChatGPT στην εργασία είναι απάτη ή απλώς έξυπνο;

«Είναι σαν λογοκλοπή. Θα πρέπει να πεις, “Αυτή η εργασία έγινε από το ChatGPT” σαν να αναφέρεις μια πηγή. Εφόσον είσαι ειλικρινής, είναι εντάξει, γιατί ενισχύει τη ροή εργασιών». – Boris, 17

«Μπα, δεν νομίζω ότι είναι απάτη. Είναι απλώς ένα εργαλείο όπως το κομπιουτεράκι». – Chris, 19

«Αν το χρησιμοποιείς για να αναδιατυπώσεις ένα email ή για να κάνεις αυτό που λες να ακούγεται πιο επίσημο, τότε είναι έξυπνο. Αλλά αν το χρησιμοποιείς  για να γράφεις εξολοκλήρου email ή για να βρίσκεις ιδέες ή σενάρια για παρουσιάσεις, είναι λίγο ακραίο». – Harry, 18

**Νιώθω ότι το σχολείο με έπεισε να ακολουθήσω την ιδέα τους για μια σταθερή και καλά αμειβόμενη δουλειά. Συχνά ονειρεύομαι να κάνω κάτι δημιουργικό, αλλά μήπως όλα είναι απάτη έτσι κι αλλιώς και καλά θα κάνω να μείνω στην καλοπληρωμένη δουλειά;
**
«Κάνε το δημιουργικό. Πολλοί άνθρωποι αλλάζουν τη ζωή τους πολύ αργά, αλλά θα πρέπει να κάνεις την αλλαγή μόλις συνειδητοποιήσεις το πάθος σου». – Adwoa, 17

«Μια καλά αμειβόμενη δουλειά είναι πάντα καλή γιατί σου επιτρέπει να συνταξιοδοτηθείς νωρίτερα, να ταξιδεύεις, να νιώθεις άνετα και να μην ανησυχείς ποτέ για φαγητό ή στέγη. Θα μπορούσες να ασχοληθείτε με κάτι δημιουργικό ως πάθος, και αν σου βγει, τότε μπορείτε να το ακολουθήσεις πιο εντατικά». – Harry, 18

«Νομίζω ότι κάθε δουλειά μπορεί να πληρωθεί καλά. Ο Tom και εγώ κάνουμε μακιγιάζ, οπότε αυτό είναι πραγματικά δημιουργικό, αλλά μπορείς να κερδίσεις και ένα σωρό χρήματα. Αν είσαι καλός σε κάτι, θα πρέπει να μπορείς να βγάλεις χρήματα από αυτό». – Abbie, 17

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ο Πάνος Μιλά για τις Πρώτες Στιγμές Αφότου Αποφυλακίστηκε

Dance With the Devil: Μιλήσαμε με τον Άνθρωπο Πίσω από το Hit που Αναστάτωσε την Ελλάδα

Πώς να Στηρίξεις Έναν Σύντροφο που Έχει Τάσεις Αυτοκτονίας

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post Εργασιακές Συμβουλές για Millennials από Έφηβους appeared first on VICE.

«Δεν ξέρω αν ήταν κάποιος θεός ή κάποιο ισχυρό ον σε κάποιο ιπτάμενο αντικείμενο, αλλά πιστεύω ότι κάποια αόρατη δύναμη ήρθε πραγματικά να μας σώσει», είπε ο Izumi.

Στις 11 Μαρτίου 2011, ο πυρηνικός σταθμός Fukushima Daiichi ήταν ο τόπος όπου συνέβη μια από τις χειρότερες πυρηνικές καταστροφές μετά από σεισμό και το τσουνάμι που ακολούθησε προκάλεσε βλάβη στο ηλεκτρικό του δίκτυο. Οι ταυτόχρονες καταστροφές ισοπέδωσαν μεγάλο μέρος της γύρω περιοχής, αλλά «ως εκ θαύματος, ο ναός παρέμεινε αλώβητος».

«Τα UFO ήρθαν μετά την έκρηξη. Ήταν τόσα πολλά. Σοκαρίστηκα», λέει ο μοναχός στο τέταρτο επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ του VICE Studio του Netflix Encounters: «Lights Over Fukushima».

«Παντού διέρρεε ραδιενέργεια. Πιστεύω ότι τα UFO ήρθαν για να ρυθμίσουν τη ραδιενέργεια ώστε να μας σώσουν. Αυτή είναι η θεωρία μου», είπε ο Izumi.

Όπως μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα, εμφάνιση UFO έχει καταγραφεί επανειλημμένα γύρω από μέρη όπου οι άνθρωποι έχουν προκαλέσει πυρηνική δραστηριότητα. Υπάρχουν «πολύ ξεκάθαρες συνδέσεις» μεταξύ των θεάσεων UFO και των πυρηνικών γεγονότων «εδώ και δεκαετίες», λέει η συγγραφέας Δρ Jensine Andresen.

.«Η προσωπική μου άποψη μετά από 30 χρόνια εκτεταμένης έρευνας είναι ότι υπάρχει μια προηγμένη εξωγήινη παρουσία που λειτουργεί στη Γη και στους ωκεανούς», είπε.

Η Andresen επικαλέστηκε αναφορές της κυβέρνησης των ΗΠΑ, που δεν είναι πλέον απόρρητες, από υπηρεσίες όπως το FBI και η CIA σχετικά με θεάσεις UFO κοντά σε πυρηνικές εγκαταστάσεις, λέγοντας ότι είχε εξετάσει 39 διαφορετικές περιπτώσεις μεταξύ της δεκαετίας του 1940 και του 1990.

«Όλο αυτό φτάνει στη δεκαετία του ’30 όταν η επιστήμη και η έρευνα γινόταν για την κατανόηση της σχάσης. Αλλά στη συνέχεια εντείνεται πολύ τη δεκαετία του 1940, συγκεκριμένα, αμέσως μετά την έκρηξη των δύο ατομικών βομβών στην Ιαπωνία το 1945. Τότε ήταν μια πολύ αποφασιστική στιγμή. Βλέπεις το ένα μετά το άλλο γεγονότα να συμβαίνουν κοντά σε τοποθεσίες που σχετίζονται με πυρηνικά όπλα», είπε η Andresen.

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις, είπε, θεάσεων κοντά στην αεροπορική βάση του Κέρτλαντ, στα Εθνικά Εργαστήρια Sandia και σε άλλα μέρη «όπου αποθηκεύονταν πυρηνικά όπλα».

Μια άλλη πολύ γνωστή περίπτωση συνέβη στην αεροπορική βάση Malmstrom στη Μοντάνα τον Μάρτιο του 1967. Ο Robert Salas, ο οποίος εργαζόταν ως αξιωματικός εκτόξευσης πυραύλων και έλεγχε δέκα πυραύλους με πυρηνική κεφαλή εκείνη την εποχή, ισχυρίστηκε ότι μια μέρα αφότου έλαβε αναφορές από άλλους αξιωματικούς για περίεργε παρατηρήσεις UFO, οι πύραυλοί του έκλεισαν και έγιναν «μη εκτοξευόμενοι». Αργότερα έμαθε ότι δέκα όπλα σε μια άλλη κοντινή τοποθεσία έκλεισαν επίσης «υπό παρόμοιες συνθήκες,όπου παρατηρήθηκαν UFO πάνω από τις εγκαταστάσεις εκτόξευσης». Πιο πρόσφατα, ο Salas είπε ότι είχε ενημερώσει το Γραφείο Επίλυσης Ανωμαλιών (AARO) του Πενταγώνου, μια μονάδα που είναι επιφορτισμένη με την επίλυση αξιόπιστων εμφανίσεων UFO, για το συμβάν.

Η Andresen λέει ότι ένα από τα πιο ξεκάθαρα παραδείγματα αυτού του είδους των δραστηριοτήτων γύρω από τις πυρηνικές εγκαταστάσεις ήταν η πυρηνική καταστροφή του Τσερνόμπιλ το 1986 στην Ουκρανία.

«Αναφέρθηκε επίσης πολλή δραστηριότητα UFO εκεί. Στο απόγειο της πυρκαγιάς στο Τσερνόμπιλ, η ένδειξη ήταν 3000 milliroentgens, που είναι μια μονάδα ιονίζουσας ακτινοβολίας. Και ακριβώς στο ύψος της φωτιάς, πολλοί άνθρωποι παρατήρησαν ένα UFO να έρχεται, έμειναν για 3 λεπτά, φώτισε τη Μονάδα 4 και αναχώρησε», είπε. «Έκαναν άλλη μια μέτρηση και είχε πέσει στα 800. Μόλις μέσα σε λίγα λεπτά. Μοιάζει με μια πολύ συνειδητή προσπάθεια αποκατάστασης του κινδύνου που προκλήθηκε από τη συγκεκριμένη δυσλειτουργία».

Όπως ο Αρχιμοναχός του Θαυματουργού Ναού, η Andresen πιστεύει επίσης ότι αυτά τα εξωγήινα όντα προσπαθούν να μας βοηθήσουν να αποφύγουμε την αυτοκαταστροφή μας μέσω πυρηνικών.

«Νομίζω ότι αυτή είναι μια νοημοσύνη που αναγνωρίζει το βάθος της ανθρώπινης δημιουργικότητας και θέλει να το διατηρήσει. Νομίζω ότι αυτή η νοημοσύνη νοιάζεται για εμάς. Νομίζω ότι αυτή η ευφυΐα δεν θέλει να εξαφανιστούμε», είπε. «Στην ουσία λένε είμαστε εδώ μαζί σας. Απλά ανοίξτε τις καρδιές σας. Ανοίξτε το μυαλό σας. Θα θέλαμε να σας βοηθήσουμε. Και, ξέρετε, ας γνωριστούμε». Νομίζω ότι αυτό είναι πραγματικά το μήνυμα».

Δείτε το Encounters στο is Netflix.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Η Αναβίωση των Αηδιαστικών και Φτηνών Ναρκωτικών

Ο Δημήτρης Σαμόλης Δημιουργεί Τέχνη Μέσα από την Καρδιά του

Πώς Είναι να Κάνεις Σεξ Όταν Είσαι Έγκυος

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post Γιατί Υπάρχουν Τόσες Πολλές Θεάσεις UFO Κοντά σε Σημεία Πυρηνικών Καταστροφών; appeared first on VICE.

Πάρτε για παράδειγμα το λίθιο: Χρησιμοποιείται κυρίως για επαναφορτιζόμενες μπαταρίες ιόντων, οι οποίες δίνουν ενέργεια στα πάντα, από φορητούς υπολογιστές ως ηλιακούς συλλέκτες και ηλεκτρικά οχήματα. Θεωρείται από πολλούς ζωτικής σημασίας για την επανάσταση της πράσινης ενέργειας.

Αν και συχνά διαφημίζεται ως καθαρή ενέργεια, η εξόρυξη λιθίου περιλαμβάνει τόσο υπερκατανάλωση πηγών νερού όσο και χρήση χημικών ουσιών που προκαλούν ρύπανση.

Στην περιοχή όπου βρίσκεται ένα από τα πιο πολύτιμα κοιτάσματα λιθίου της Νότιας Αμερικής, τα υψηλά ιδανικά για ένα μέλλον ανανεώσιμων πηγών συγκρούονται με τα προβλήματα του παρόντος που διαβρώνουν την κοινότητα.

Το ορυχείο λιθίου Fenix, το οποίο λειτουργεί υπό την αμερικανική εταιρεία Livent, ξεκίνησε την εξόρυξη υλικών το 1998. Βρίσκεται στο Salar del Hombre Muerto στην Antofagasta de la Sierra, ένα χωριό στην επαρχία Catamarca της βορειοδυτικής Αργεντινής. Αυτή τη στιγμή παράγει περίπου 16.500 τόνους λιθίου ετησίως, εξάγοντας το ορυκτό στα εργοστάσια της εταιρείας στις ΗΠΑ και την Κίνα. Η Αργεντινή αναμένεται να γίνει ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός του στον κόσμο έως το 2027.

Η αλυκή είναι ζωτικής σημασίας για το έργο της Livent και άλλων επτά εταιρειών εξόρυξης λιθίου στην περιοχή. Η άλμη εξάγεται από την αλυκή και στη συνέχεια μεταφέρεται σε «λίμνες εξάτμισης» για να ληφθεί ένα συμπύκνωμα άλμης έτοιμο για επεξεργασία. Τα κοντινά ποτάμια παρέχουν το γλυκό νερό που χρησιμοποιείται για την επεξεργασία του. Οι λιμνοθάλασσες που στηρίζουν το οικοσύστημα της περιοχής απειλούνται λόγω της εξόρυξης.

Στην αλυκή ζουν επίσης οι Diaguita, ένας ιθαγενής πληθυσμός που κατάγεται από εκεί. Η αλυκή– που κάποτε ήταν τόπος ανταλλαγής μεταξύ των κοινοτήτων και παρείχε το αλάτι, ένα αγαθό που ανταλλάσσονταν με μαλλί, κρέας και λαχανικά – εξαντλείται γρήγορα.

Αυτή η εξάρτηση από τις υποδομές από πεπερασμένους πόρους – πόρους που αποτελούσαν εδώ και καιρό μέρος της καθημερινής ζωής της ιθαγενούς κοινότητας – έχει οδηγήσει σε μια κατάσταση όπου οι κάτοικοι παραπονιούνται για έλλειψη βασικών υπηρεσιών καθώς και για το ότι πληρώνουν εκβιαστικά τέλη ρεύματος και νερού. Τώρα παρατηρούν αυξανόμενα επίπεδα ρύπανσης.

Παρόλο που προβλέπεται από μια σύμβαση που επικυρώθηκε το 2000, δεν ζητείται η άποψη της κοινότητα της Diaguita για νομοθετικά ή διοικητικά μέτρα που αφορούν αυτούς και τη γη τους. Η νομοθεσία της Αργεντινής λέει ότι πρέπει να ζητείται η γνώμη των κοινοτήτων αυτού του είδους πριν από την έναρξη κάθε είδους διαδικασίας εξόρυξης. Η Verónica Gostissa, δικηγόρος με εξειδίκευση στο περιβαλλοντικό δίκαιο, μας λέει ότι δεν πραγματοποιήθηκε τέτοια ακρόαση –στην οποία να συμμετείχαν είτε μέλη της κοινότητας των ιθαγενών είτε οι κάτοικοι της Antofagasta de la Sierra.

Οι επιπτώσεις γίνονται αισθητές. Ο Camilo Condorí είναι ένας 63χρονος άνδρας που θέλει να πεθάνει εκεί που πέρασε όλη του τη ζωή. Το εργοστάσιο του Livent απέχει 1.000 μέτρα από το σπίτι του και η εταιρεία θέλει απεγνωσμένα να τον μεταφέρει, ώστε να υπάρχει περισσότερος χώρος για τις δραστηριότητές τους. Έχουν ήδη χωρίσει τη γη του με έναν αυτοκινητόδρομο και έχουν περιφράξει τον δρόμο που τον συνδέει με το σπίτι της οικογένειάς του. Για να επισκεφτεί το σπίτι της μητέρας του πρέπει να ζητήσει άδεια από τη Livent.

Μέχρι στιγμής, ο Condorí έχει απορρίψει όλες τις προσφορές της εταιρείας για τη γη – παρά το γεγονός ότι το πηγάδι που αντλούσε νερό από όλη του τη ζωή είναι πλέον μέρος μιας σμαραγδένιας λιμνοθάλασσας απορριμμάτων. Τα ζώα που κάποτε βοσκούσαν εδώ πεθαίνουν από τη ρύπανση που μολύνει τις λιμνοθάλασσες — ρύπανση που η Livent αρνείται σταθερά να αναγνωρίσει ως υπάρχουσα.

Ένας δρόμος διασχίζει τη γη του γείτονά του Roman Guitián’, καθώς και τη γη των προγόνων του. Μάλιστα, η αλυκή πήρε το όνομά της από ανθρώπινα λείψανα που βρέθηκαν πριν από δεκαετίες από τον προπάππου του. «Αυτά είναι πατρογονικά εδάφη», λέει ο Guitián. «Πολλές γενιές της οικογένειάς μου έχουν ζήσει εδώ όλη τους τη ζωή. Έζησαν και πέθαναν εδώ. Είναι εδώ».

Για μια άλλη κάτοικο, την Eli Mamani, το πιεστικό ζήτημα δεν είναι η γη ή ο σύνδεσμος με το παρελθόν. Είναι μητέρα ενός κοριτσιού 11 μηνών που γεννήθηκε με καρδιακή δυσπλασία. Η Dali, η κόρη της, ήταν ένα «πολύ λαμπερό και παιχνιδιάρικο κορίτσι», αλλά αφού εντοπίστηκε το καρδιακό ελάττωμα, και οι δύο ταξίδεψαν στην επαρχία Salta για θεραπεία.

«Ένας γιατρός με ρώτησε αν έμενα κοντά σε ορυχείο», λέει ο Mamani. «Όταν του είπα ναι, είπε ότι αυτή ήταν πιθανώς η αιτία των προβλημάτων της Dali. Είπε ότι οι μελέτες για τις συνέπειες των μολυσμένων νερών αποκρύπτονται από το κοινό, αλλά ότι οι γιατροί βλέπουν όλο και περισσότερες παρόμοιες περιπτώσεις στην περιοχή».

Ιστορίες όπως αυτή αφθονούν στο Salar del Hombre Muerto – δεν θέλουν την τερατώδη εξόρυξη στο κατώφλι τους. Καθώς οι εταιρείες προσεγγίζουν αυτό το μέρος της Αργεντινής ελπίζοντας να προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον στον πλανήτη, οι ντόπιοι βλέπουν τον κόσμο τους να συρρικνώνεται.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE en Español.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ζητήσαμε από Σεφ να μας Πουν τι Μαγειρεύουν Όταν Έχουν Hangover

Νέοι που Έζησαν στην Επαρχία Μιλούν για την Κακοποίηση Ζώων που Έχουν Δει

Retro Rappers: Το Προφίλ στο TikTok που «Ξεθάβει» Βίντεο Από το Παρελθόν των Rappers

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post In Photos: Η Ζωή στη Σκιά Ενός Ορυχείου Λιθίου appeared first on VICE.

Με τις συνθήκες να είναι ευνοϊκές, κάνει την εμφάνισή του ένα single ηλεκτρονικής μουσικής που έμελλε να συζητηθεί όσο κανένα άλλο στη χώρα μας. «Fight and dance with the Devil», μας προέτρεπε μια βαριά φωνή που παρέπεμπε σε δαίμονα, έπειτα από μια εισαγωγή κατά τη διάρκεια της οποίας μας μίλησε για τις έξι πύλες που άνοιξαν – και όσα έκρυβαν πίσω τους. Στη συνέχεια, τη σκυτάλη παίρνει ένα synth riff το οποίο παραπέμπει σε trance μουσική και σου κολλάει στο μυαλό σαν τσιχλόφουσκα.

Αυτό ήταν το 6th Gate (Dance With the Devil), του Βελγικού συγκροτήματος ηλεκτρονικής μουσικής των D-Devils. Η νεολαία το αγάπησε και για τα επόμενα χρόνια δεν υπήρχε σπιτικό ή σχολικό πάρτι στο οποίο να μην ακουγόταν έστω δυο φορές! Τα media, από την άλλη, βρήκαν τον τέλειο στόχο. Ένα μεγάλο hit που συνδύαζε την trance μουσική και την κουλτούρα των rave party, με κάποια «σατανικά» στοιχεία. Πιασάρικο θέμα για μια χώρα που είχε για χρόνια ως πρώτο θέμα στις ειδήσεις του Σατανιστές της Παλήνης και τα rave party!

Η προβολή από τα μεσημεριανάδικα τα οποία έπαιζαν το τραγούδι ξανά και ξανά προσπαθώντας να προκαλέσουν έναν ηθικό πανικό, σε συνδυασμό με την οργισμένη αντίδραση της εκκλησίας, έστειλαν τους D-Devils στο νούμερο ένα των ελληνικών charts! Το group γνώρισε επιτυχία σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, ενώ, με το Judgement Day είχαν και ένα δεύτερο hit. Η μουσική τους έφτασε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ενώ, μέσα στα χρόνια έχουμε δει κάποιες ακόμη διασκευές του 6th Gate, όπως το Dance With the Devils του 2016, το οποίο δημιούργησε ο γνωστός Βέλγος DJ Gunther D, προς τιμήν της εθνικής ομάδας του Βελγίου που αγωνιζόταν στο Μουντιάλ του 2014 – και το φετινό remake του Rennier Zonneveld, που έχει χτυπήσει πολύ δυνατά νούμερα.

Η ψυχή των D-Devils είναι ακόμη ζωντανή. Αποφάσισα λοιπόν να έρθω σε επαφή με τον Pieter-Jan Verachtert. Βασικό παραγωγό του group και το μόνο μέλος που συνεχίζει την πορεία των D-Devils μέχρι και σήμερα.

VICE: Γνωρίζεις ότι είχε δημιουργηθεί θέμα στην Ελλάδα σχετικά με το τραγούδι σας; Pieter:  Ναι! Είμαι από το Βέλγιο, όπως και η δισκογραφική μας. Όταν κυκλοφόρησε το single στην Ελλάδα έγινε πολύ γρήγορα δημοφιλές αλλά δεν γνωρίζαμε τι συμβαίνει. Κάποια στιγμή μας ενημέρωσαν από το label ότι η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία είχε πρόβλημα με το τραγούδι, επειδή θεώρησε πως ωθούμε τους νέους στον σατανισμό. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να βγάλουμε μια επίσημη ανακοίνωση. Ξέρω ότι είχε συζητηθεί και στη Βουλή, αλλά, λόγω απόστασης η όλη ιστορία είναι κάτι σαν «μύθος» για μένα.

**Τι λέγατε στην ανακοίνωση;
**Τη βγάλαμε για να ηρεμήσουμε τα πράγματα. Λέγαμε πως  δεν είμαστε Σατανιστές και ότι δεν είχαμε σκοπό να θυμώσουμε τον κόσμο. Είμαστε απλά άτομα, πιο πολύ nerds θα έλεγα (γέλια).

**Λίγα χρόνια πριν κυκλοφορήσει το κομμάτι σας, είχε συγκλονίσει την Ελλάδα η περίπτωση κάποιων νεαρών σατανιστών, οι οποίοι μάλιστα είχαν σκοτώσει και ανθρώπους. Βέβαια, αυτοί είχαν περισσότερο σχέση με το metal και έτσι, πολλοί τα έβαλαν με αυτό το είδος μουσικής.
**Δεν τη γνώριζα αυτή την ιστορία. Τώρα βγάζει περισσότερο νόημα. Επίσης, έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι πολλοί fans της metal ακούν και τη δική μας μουσική, παρότι είναι πολύ διαφορετικά σαν είδη. Πάντως, στην Ελλάδα νομίζω ότι το single πήγε στο νούμερο ένα των charts την πρώτη ή τη δεύτερη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Ήταν η πρώτη φορά που πιάναμε κορυφή και ήμουν πολύ χαρούμενος. Μέχρι και σήμερα η Ελλάδα είναι από τις top χώρες που ακούν τη μουσική μας. Το 6th Gate έγινε πλατινένιο εκεί. Που, ήταν επίσης πρώτο πλατινένιο για εμάς.

**Πάντως, το κομμάτι έκανε επιτυχία και σε άλλες χώρες.
**Ναι, ήταν μια πολύ αργή διαδικασία. Εκείνη την περίοδο ήμουν σε ένα άλλο project και έπαιζα περισσότερο trance μουσική. Στο Βέλγιο υπήρχε μια πολύ δυνατή σκηνή. Είχαμε γράψει ένα τραγούδι και το label μας πρότεινε να το κυκλοφορήσουμε ως διαφορετικό project και έτσι φτιάξαμε τους D-Devils. Δεν έκανε κάτι ιδιαίτερο και στη συνέχεια βγάλαμε το Love Her At The Meat Parade, όπου βάλαμε για πρώτη φορά φωνητικά σε τραγούδι και πήγε κάπως καλύτερα.

Ως τρίτο single γράψαμε το 6th Gate. Έπαιζα μουσική σε ένα club και ο κόσμος μου ζητούσε συνεχώς «εκείνο το τραγούδι με τη διαβολική φωνή». Έγινε αρκετά δημοφιλές, όμως, μας πήρε μήνες για να το κυκλοφορήσουμε. Η εταιρεία δεν ήταν σίγουρη αν πρέπει να βγει. Ωστόσο, έγινε πολύ γνωστό στο Βέλγιο. Μετά πέρασε στην Ολλανδία και στη Δανία και τελικά έφτασε μέχρι την Ελλάδα, την Αμερική και τον Καναδά. Ωστόσο, όλο αυτό πήρε περίπου έναν χρόνο!

Πρόσφατα έκανες μια πολύ δυνατή διασκευή του Zombie Nation των Kenkraft 400. Μου έκανε εντύπωση, επειδή πολύς κόσμος έχει το δικό σας κομμάτι και αυτό μαζί στο μυαλό του.Πολλές φορές στα shows, όταν φτάναμε στο σημείο με τις πύλες, χρησιμοποιούσαμε κομμάτια από άλλα γνωστά τραγούδια και το Zombie Nation ήταν ένα από αυτά. Ένα άλλο παράδειγμα είναι το Explode του Jordan Baker. Τότε άκουγα κυρίως trance μουσική, οπότε, οι D-Devils ήταν αρκετά μακριά από εμένα, όμως, τελικά «ρίζωσαν» μέσα μου!

Μίλα μου λίγο για την έμπνευση πίσω από το 6th Gate**.
**Το έγραψα με έναν φίλο μου. Είχαμε πάει στο σινεμά να δούμε το The Ninth Gate. H πρώτη σκηνή είχε ένα σωρό πύλες να ανοίγουν με την κάμερα να περνάει από μέσα. Σκέφτηκα πως θα ήθελα να χρησιμοποιήσω κάπως αυτή την εικόνα. Στη συνέχεια προσθέσαμε επιρροές και από άλλες ταινίες. Για παράδειγμα, το «Dance With the Devil», προέρχεται από το Batman. Σε μια σκηνή ο Joker τον ρωτάει: «έχεις χορέψει ποτέ με τον Διάβολο στο χλωμό φως του φεγγαριού»; Μου φάνηκε τρομερή ατάκα! Τέλος, το αγαπημένο μου video game εκείνη την εποχή ήταν το Mortal Kombat και έτσι βγήκε το: «Fight, Fight, and Dance With the Devil». Ήταν ένα mash-up αγαπημένων μου πραγμάτων!

Έγραψα τη μουσική στο δωμάτιό μου και για τα φωνητικά πήγαμε σε ένα studio. Γυρίζοντας σπίτι ήμουν πολύ προβληματισμένος. Δεν μου καθόταν καλά και σκεφτόμουν να πάρω τηλέφωνο στη δισκογραφική και να τους ζητήσω να ακυρώσουμε την κυκλοφορία. Τελικά δεν το έκανα και όπως καταλαβαίνεις είμαι πολύ χαρούμενος που δεν τους πήρα (γέλια).

Στη συνέχεια είχατε και μια ακόμη επιτυχία με το Judgement Day**.
**Ναι, ήθελα να κάνω κάτι που να έχει την ίδια ατμόσφαιρα. Η βασική μου επιρροή ήταν η δεύτερη ταινία Terminator. Ουσιαστικά, ήθελα να μεταφέρω μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα στη μουσική μου.

**Πώς άλλαξε η ζωή σου με την επιτυχία και μάλιστα σε τόσο νεαρή ηλικία;
**Άλλαξαν τα πάντα. Όταν υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο ήμουν 17 ετών. Σκέψου ότι πήγαινα ακόμη σχολείο. Όταν βγάλαμε το 6th Gate ήμουν 18 – 19 χρονών! Με τη βάση που έθεσε οικονομικά και καλλιτεχνικά αυτή η επιτυχία δεν χρειάστηκε να δουλέψω ποτέ εκτός μουσικής. Έκανα πάντα τα project που ήθελα και νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία.

**Νιώθεις ποτέ νοσταλγία για εκείνη την περίοδο που τα singles σου είχαν όλο αυτό το hype;
**Δεν νιώθω νοσταλγία για το hype, αλλά για την εποχή. Όταν υπήρχαν πολλά μικρά labels και δεν είχαμε το Spotify και όλες αυτές τις πλατφόρμες. Ήταν μια πολύ όμορφη περίοδος για να κάνεις μουσική. Πολλές εταιρείες είχαν τα δικά τους studio όπου μπορούσες να πας και να ηχογραφήσεις εκεί. Ήμασταν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Στη συνέχεια και με την έλευση του Napster, όλα αυτά άλλαξαν. Άρχισαν να κλείνουν οι δισκογραφικές και μου λείπει πολύ η ομαδικότητα που είχαμε. Μοιραζόμασταν μαζί τον κόπο και την επιτυχία, ενώ σήμερα οι καλλιτέχνες πορεύονται σχεδόν μόνοι τους.

**Πλέον, έχεις επιστρέψει δυναμικά έπειτα από χρόνια απουσίας.
**Ναι, για δεκαπέντε χρόνια δεν έκανα πολλά ως D-Devils. Έγραφα μουσική για την τηλεόραση (για σειρές και εκπομπές) και διοργάνωνα events. Ένα από αυτά είναι το I Love the 90’s Festival, που συγκεντρώνει χιλιάδες θεατές. Καταλαβαίνεις λοιπόν ότι τα ‘90’s παίζουν μεγάλο ρόλο στη ζωή μου (γέλια). Γύρω στο 2018, όταν είδα ότι το Spotify άρχισε να ανεβαίνει, αποφάσισα να ανεβάσω κάποια ακυκλοφόρητα τραγούδια που είχα.

Είδα πως πήγαν καλά και κατά τη διάρκεια του COVID και των Lockdowns άρχισα να γράφω νέα μουσική. Τώρα, θέλω να κάνω περισσότερες συνεργασίες και να ανανεώσω τον ήχο μου. Το τελευταίο είναι κάπως δύσκολο όταν έχεις ένα επιτυχημένο project που μετράει 25 χρόνια ύπαρξης και όλοι θέλουν να ακούσουν το ίδιο πράγμα. Βέβαια, αν το κάνεις δεν έχει πλέον νόημα, ενώ αν αλλάξεις ίσως να μην τους αρέσει το ίδιο. Πρέπει να βρεις τη «χρυσή τομή».

**Αλήθεια, σε αναγνωρίζουν λόγω του project;
**Κοίτα, αν με δεις εμφανισιακά δεν μπορείς να φανταστείς ότι είμαι ο τύπος που γράφει αυτά τα τραγούδια. Όταν ήμουν στις εποχές που έκανα ακόμη dating, οι κοπέλες που έβγαινα δεν μπορούσαν ποτέ να μαντέψουν τι δουλειά κάνω. Τις προάλλες ήμουν στον γάμο ενός οικογενειακού μου προσώπου και όλοι ζητούσαν από τον DJ να παίξει το κομμάτι. Όταν το έβαλε με περικύκλωσαν και με κουνούσαν σαν να μου λένε: «dance monkey dance» (γέλια). Ήταν άβολο αλλά και αστείο ταυτόχρονα!

**Έχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα;
**Ναι, είχα πάει σε ένα νησί. Πρέπει να έρθω κάποια στιγμή για να την εξερευνήσω καλύτερα. Παίρνω πολλά μηνύματα από Έλληνες και χαίρομαι πάρα πολύ που βλέπω ότι ακόμη ακούν το κομμάτι μου.

**Από εδώ και πέρα τι ετοιμάζεις;
**Θέλω να συνεχίσω δυναμικά με τις κυκλοφορίες και έχω σκοπό να βγάζω από ένα νέο single κάθε ένα -ή ενάμιση- μήνα. Παράλληλα, θέλω να πειραματιστώ και όπως ανέφερα πριν, να κάνω κάποιες συνεργασίες. Τέλος, θα ήθελα να γράψω μουσική για ταινίες και έχω ήδη κάνει μια μικρή αρχή σε αυτό το κομμάτι. Τέλος, θέλω να πω ότι είμαι πραγματικά ευγνώμον για τους Έλληνες φίλους της μουσικής μου. Εκτιμώ πολύ την αγάπη που δίνουν ακόμη στα τραγούδια σχεδόν 25 χρόνια μετά!

Υπάρχει ένα κανάλι στο YouTube, λέγονται Unboxholics. Παίρνουμε πολλή αγάπη από αυτούς! Κάθε πρωτοχρονιά κάνουν ένα βίντεο με το οποίο αποχαιρετούν το προηγούμενο έτος και πολλές φορές έχουν χρησιμοποιήσει τη μουσική μας. Οι αντιδράσεις που παίρνουμε από εκεί είναι υπέροχες και τους ευχαριστώ όλους και όλες!

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Αστεγία στην Ελλάδα: Εξαθλίωση και Καταγγελίες για Εφόδους σε Δομές Φιλοξενίας τη Νύχτα

Μια Μέρα στον «Παράδεισο» των Τετράποδων Φίλων μας στη Θεσσαλονίκη

Τα Νεοκλασικά της Αθήνας: Πότε Γκρεμίστηκαν και «Καταστράφηκε» η Πρωτεύουσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post Dance With the Devil: Μιλήσαμε με τον Άνθρωπο Πίσω από το Hit που Αναστάτωσε την Ελλάδα appeared first on VICE.

Οι ερευνητές τόνισαν την τρέχουσα δυσχέρεια που προκαλείται από τις ακραίες κλιματικές συνθήκες, οι οποίες σπάνε κάθε ρεκόρ και προειδοποίησαν για την πιθανότητα εκτεταμένης κοινωνικής και οικολογικής κατάρρευσης στο μέλλον, ενώ κατήγγειλαν επίσης τις πρόσφατες αυξήσεις στις επιδοτήσεις στη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων,  που είναι ο κύριος μοχλός της κλιματικής αλλαγής.

Η έκθεση του 2023, που δημοσιεύτηκε την Τρίτη στο περιοδικό BioScience, είναι η πιο πρόσφατη ενημέρωση μιας ετήσιας σειράς που ονομάζεται World Scientists Warning of a Climate Emergency. Από το 2019, οι επιστήμονες παρακολουθούν τις κλιμακούμενες απειλές που θέτει η υπερθέρμανση του πλανήτη στους ανθρώπους και τα οικοσυστήματα σε όλο τον κόσμο.

Η νέα έκθεση, με επικεφαλής τον οικολόγο William Ripple από το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, προειδοποιεί ότι το 2023 ήταν μια ιδιαίτερα καταστροφική χρονιά ακραίων δασικών πυρκαγιών, πλημμυρών, καύσωνα και άλλων φυσικών καταστροφών που ενισχύονται από την κλιματική αλλαγή. Οι συγγραφείς λένε ότι οι θερμοκρασίες τον περασμένο Ιούλιο μπορεί να ήταν οι μεγαλύτερες που έχουν σημειωθεί στη Γη τα τελευταία 100.000 χρόνια, κάτι που αποκάλεσαν «σημάδι ότι σπρώχνουμε τα πλανητικά μας συστήματα σε επικίνδυνη αστάθεια».

«Ως επιστήμονες, μας ζητείται όλο και περισσότερο να πούμε στο κοινό την αλήθεια για τις κρίσεις που αντιμετωπίζουμε με απλούς και άμεσους όρους», γράφουν στην έκθεση ο Ripple και οι συνεργάτες του. «Η αλήθεια είναι ότι είμαστε συγκλονισμένοι από την αγριότητα των ακραίων καιρικών φαινομένων το 2023. Φοβόμαστε την αχαρτογράφητη επικράτεια στην οποία έχουμε εισέλθει».

«Οι παγκόσμιες μέσες ημερήσιες θερμοκρασίες δεν ξεπερνούσαν ποτέ τον 1,5 βαθμό Κελσίου (°C) πάνω από τα προβιομηχανικά επίπεδα πριν από το 2000 και μόνο περιστασιακά έχουν ξεπεράσει αυτόν τον αριθμό από τότε», σημείωσαν οι ερευνητές. «Ωστόσο, το 2023 έχει ήδη 38 ημέρες με παγκόσμιες μέσες θερμοκρασίες πάνω από 1,5°C έως τις 12 Σεπτεμβρίου -περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά- και μπορεί να συνεχίσει να αυξάνεται».

Οι συγγραφείς της μελέτης έχουν περάσει χρόνια παρακολουθώντας 35 από τις «ζωτικές ενδείξεις» της Γης, όπως την παγκόσμια κάλυψη δέντρων, τις συγκεντρώσεις αερίων του θερμοκηπίου, τις θερμοκρασίες των ωκεανών και τους πληθυσμούς ανθρώπων και ζώων. Η νέα έκθεση προειδοποιεί ότι 20 από αυτές τις ενδείξεις βρίσκονται τώρα σε επίπεδα ρεκόρ, σε σχέση με 16 το 2022.

Η ομάδα του Ripple σημείωσε ότι τα φυσικά φαινόμενα, όπως το El Niño και η έκρηξη ενός υποβρύχιου ηφαιστείου το 2022, έπαιξαν ρόλο στα άνευ προηγουμένου φαινόμενα. Ωστόσο, οι ερευνητές τόνισαν ότι η κλιματική αλλαγή που προκαλείται από τον άνθρωπο επιδεινώνει πολλές από αυτές τις φυσικές διεργασίες με τρόπους που θα δημιουργήσουν συχνότερες και καταστροφικές ανωμαλίες τις επόμενες δεκαετίες.

Η έκθεση περιλαμβάνει μια ενότητα με τίτλο «Απίστευτη ανθρώπινη οδύνη σε εικόνες», μια ισχυρή οπτική καταγραφή ανθρώπων που έχουν βιώσει καταστροφές που σχετίζονται με το κλίμα τα τελευταία χρόνια. Οι άνθρωποι που είναι πιο ευάλωτοι στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής τείνουν να ζουν σε λιγότερο πλούσιες χώρες που έχουν συμβάλει λιγότερο στις παγκόσμιες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για κινήματα περιβαλλοντικής δικαιοσύνης.

«Το 2023, η κλιματική αλλαγή πιθανότατα συνέβαλε σε μια σειρά από ακραία καιρικά φαινόμενα και καταστροφές», έγραψαν οι ερευνητές, αναφέροντας τις θανατηφόρες πλημμύρες στην Κίνα και την Ινδία, μια καταστροφική καταιγίδα στη Λιβύη που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους και τα κύματα καύσωνα σε όλο τον κόσμο.  «Καθώς αυτές οι επιπτώσεις συνεχίζουν να επιταχύνονται, απαιτείται επειγόντως περισσότερη χρηματοδότηση για την αντιστάθμιση των απωλειών και των ζημιών που σχετίζονται με το κλίμα στις αναπτυσσόμενες χώρες».

«Οι επιπτώσεις της υπερθέρμανσης του πλανήτη γίνονται προοδευτικά πιο σοβαρές και μια παγκόσμια κοινωνική κατάρρευση είναι πιθανή και επικίνδυνα ανεξερεύνητες», προειδοποίησε η ομάδα. «Μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα, υπολογίζεται ότι 3 έως 6 δισεκατομμύρια άτομα -περίπου το ένα τρίτο έως το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού- θα μπορούσαν να βρεθούν περιορισμένοι πέρα από την κατοικήσιμη περιοχή, αντιμετωπίζοντας έντονη ζέστη, περιορισμένη διαθεσιμότητα τροφίμων και αυξημένα ποσοστά θνησιμότητας λόγω των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής».

«Προειδοποιούμε για πιθανή κατάρρευση των φυσικών και κοινωνικοοικονομικών συστημάτων σε έναν κόσμο όπου θα αντιμετωπίζουμε αφόρητη ζέστη, συχνά ακραία καιρικά φαινόμενα, ελλείψεις τροφίμων και γλυκού νερού, άνοδο της στάθμης της θάλασσας, περισσότερες ασθένειες και αυξημένες κοινωνικές αναταραχές και γεωπολιτικές συγκρούσεις», είπαν οι ερευνητές.

Είναι φυσικό να νιώθουμε ανήμποροι μπρος στην τεράστια πρόκληση που παρουσιάζει η κλιματική αλλαγή, αλλά ο Ripple και οι συνεργάτες του προσφέρουν αρκετές λύσεις για να αποφευχθούν τα χειρότερα δυνατά αποτελέσματα. Φυσικά, η ομάδα προτρέπει την παγκόσμια κοινότητα να κάνει γρήγορα τη μετάβαση από τη χρήση ορυκτών καυσίμων, ακόμη και μπροστά σε μεγάλα γεωπολιτικά εμπόδια, όπως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Οι ερευνητές υποστήριξαν επίσης τη διάθεση περισσότερων πόρων για την καταπολέμηση της επισιτιστικής ανασφάλειας που σχετίζεται με το κλίμα και την προώθηση της ισότητας των φύλων, καθώς αυτές οι προσπάθειες θα μειώσουν τη μονόπλευρη έκθεση των πιο ευάλωτων κοινοτήτων σε κλιματικές καταστροφές σε όλο τον κόσμο. Η ομάδα υποστήριξε επίσης ότι τα βασικά σημεία ανατροπής του κλίματος απαιτούν συνεχή προσοχή λόγω του «πιθανού αλλά λιγότερο πιθανού σεναρίου ανεξέλεγκτης αύξησης της θεμορκασίας ή καταστροφικής κλιματικής αλλαγής», σύμφωνα με την έκθεση.

Τελευταίο και ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι σύμφωνα με την έκθεση οι ανθρώπινες κοινωνίες θα πρέπει να πάψουν να δίνουν μεγαλύτερη βαρύτητα στην οικονομική ανάπτυξη.

«Για να αντιμετωπίσουμε την υπερεκμετάλλευση του πλανήτη μας, αμφισβητούμε την επικρατούσα αντίληψη της ατελείωτης ανάπτυξης και της υπερκατανάλωσης από πλούσιες χώρες και άτομα ως μη βιώσιμη και άδικη», έγραψε η ομάδα. «Αντίθετα, υποστηρίζουμε τη μείωση της υπερκατανάλωσης πόρων, τη μείωση,  τη νεπαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση απορριμμάτων σε μια πιο κυκλική οικονομία· και δίνοντας προτεραιότητα στην ανθρώπινη ευημερία και βιωσιμότητα».

«Καθώς σύντομα θα γίνουμε μάρτυρες της αποτυχίας επίτευξης του φιλόδοξου στόχου του 1,5°C της συμφωνίας του Παρισιού, η σημασία της άμεσης περιορισμού της χρήσης ορυκτών καυσίμων και της αποτροπής κάθε περαιτέρω αύξησης 0,1°C στη μελλοντική παγκόσμια θέρμανση είναι καίριας σημασίας», κατέληξαν οι ερευνητές. «Αντί να εστιάζουμε μόνο στη μείωση του άνθρακα και στην κλιματική αλλαγή, η αντιμετώπιση του υποκείμενου ζητήματος της οικολογικής υπέρβασης θα μας προσφέρει τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να επιβιώσουμε μακροπρόθεσμα από αυτές τις δυσκολίες. Είναι η ώρα να κάνουμε μεγάλη διαφορά για τη ζωή στη Γη και πρέπει να το κάνουμε με ακλόνητο θάρρος και αποφασιστικότητα για να δημιουργήσουμε μια κληρονομιά αλλαγής που θα αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου».

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ο Πάνος Μιλά για τις Πρώτες Στιγμές Αφότου Αποφυλακίστηκε

Η Νέα Γενιά Οπαδών στο Μεδεγίν Θέλει να Εξαφανίσει τη Βία από το Ποδόσφαιρο

Πώς να Κάνεις Σχέση με Ζευγάρι: Ένας Οδηγός για Αρχάριους

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post Επιστήμονες Προειδοποιούν ότι η Κοινωνία Μπορεί να Καταρρεύσει Αυτόν τον Αιώνα appeared first on VICE.

Στην Ευρώπη, τα ποσοστά αυτοκτονιών έχουν μειωθεί κατά 47 τοις εκατό τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά εξακολουθούν να παραμένουν μια από τις κυριότερες αιτίες θανάτων μεταξύ των εφήβων, ειδικά μεταξύ μειονοτήτων και ατόμων που ζουν σε χώρες με χαμηλότερο εισόδημα. Σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης και του άγχους, οδηγούν συχνά σε αυτοκτονία. Ωστόσο, σύμφωνα με τον ΠΟΥ, πολλές αυτοκτονίες συμβαίνουν επίσης λόγω προσωπικών ή οικονομικών στρεσογόνων συνθηκών. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονίας μπορεί να έχουν βαρύ τίμημα σε όσους φροντίζουν αυτοκτονικά άτομα και μπορεί να έχουν μακροχρόνιες επιπτώσεις σε αυτούς.

Η Sophie*, 28 ετών, από την Ολλανδία, είναι με τον φίλο της Maarten*, 38 ετών, εδώ και μερικά χρόνια. Στα τέλη του 2020, η Sophie πήγε να τον δει στο σπίτι του έχοντας κακό προαίσθημα. Σε εκείνη τη φάση ο Maarten πάλευε με την κατάθλιψη για λίγο και μερικές φορές έλεγε ότι δεν θεωρούσε πλέον ότι είχε νόημα να ζει.

Όταν η Sophie μπήκε στο σπίτι του τον βρήκε αναίσθητο. Ευτυχώς, οι υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης επενέβησαν έγκαιρα και επέζησε. Ο Maarten ισχυρίστηκε αργότερα ότι δεν είχε σκοπό να βάλει τέλος στη ζωή του, αλλά η ανάμνηση εκείνης της ημέρας παρέμεινε τραυματική και για τους δύο.

Από τότε, οι δυο τους έχουν πάρει απόσταση. «Ο Maarten τερμάτισε τη σχέση γιατί ένιωθε ότι δεν μπορούσε να μου προσφέρει μια υγιή σχέση πια», λέει η Sophie. Νιώθοντας ένοχη, η Sophie δέχτηκε απρόθυμα να κάνει ένα διάλειμμα και να δώσει προτεραιότητα στον εαυτό της. «Ξέρω ότι δεν ήταν υγιές αλλά είναι πολύ δύσκολο να απομακρυνθείς αν αγαπάς».

Η Lidewy Hendriks, ψυχολόγος στην πλατφόρμα ψυχικής υγείας MIND Korrelatie, λέει ότι οι ενστικτώδεις τύψεις της Sophie είναι πολύ συχνό φαινόμενο. «Αγαπάς κάποιον πολύ, καταλαβαίνεις ότι υποφέρει και ότι θα ήθελε τα πράγματα να είναι διαφορετικά», λέει. «Αλλά τελικά, είναι ευθύνη του συντρόφου σου να αναζητήσει βοήθεια. Εσύ είσαι υπεύθυνος/η για τη δική σου ευτυχία και τα δικά σου συναισθήματα».

Αυτή είναι μια σκληρή αλήθεια για ένα άτομο που αγαπά έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει δυσκολίες. Αλλά μακροπρόθεσμα, λέει η Hendriks, «μπορείς να παράσχεις υποστήριξη μόνο για όσο αντέχεις». Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να θέτεις όρια. «Μια σχέση δεν είναι ο τρόπος να εμποδίσεις κάποιον να βάλει τέλος στη ζωή του. Μια σχέση που βασίζεται στην εξάρτηση δεν είναι υγιής», λέει η Hendriks. «Μπορεί να ακούγεται πολύ σκληρό, αλλά μπορεί χωρίς να το καταλάβεις να υφίστασαι συναισθηματικό εκβιασμό».

Αυτό λίγο πολύ συνέβη στη σχέση της Sophie. Συχνά έβλεπε τον Maarten να προσπαθεί να κάνει μια επιλογή που θα μπορούσε να αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο και να σαμποτάρεται μόνος του τελευταία στιγμή. Προσπαθούσε να τον υποστηρίξει και να δείξει κατανόηση, αλλά συχνά ένιωθε μπερδεμένη από την αδράνειά του και τις εξηγήσεις που έδινε. «Είναι πολύ δύσκολο να το βλέπεις», λέει η Sophie. «Είναι δύσκολο να αφήνεις την ευθύνη σε κάποιον που είναι ανίκανος να την αναλάβει».

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως. Η Hendriks λέει ότι μπορείς να προσπαθήσεις να «ενεργοποιήσεις» τον σύντροφό σου – όσο κλισέ κι αν ακούγεται, μερικές φορές καθαρός αέρας και λίγη άσκηση μπορεί να λειτουργήσουν. Για παράδειγμα, «αν πας για ψώνια ή για μια βόλτα, μπορείτε να προσκαλέσεις τον σύντροφό σου να έρθει», λέει.

Ωστόσο, ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις, το να παρακινήσεις κάποιον που έχει θέματα ψυχικής υγείας μπορεί να είναι δύσκολο. «Οι άνθρωποι που έχουν κατάθλιψη συχνά χάνουν το ενδιαφέρον τους για πράγματα με τα οποία παθιάζονταν στο παρελθόν», λέει η Hendriks. Λέει επίσης ότι σε αυτές τις περιπτώσεις, ο βοηθός σύντροφος μπορεί να απορροφηθεί υπερβολικά από τον ρόλο του εμψυχωτή και να ξεχάσει να φροντίσει τον εαυτό του. Συνιστά να είσαι σε εγρήγορση ώστε αυτή η δυναμική να μη σου γίνει βάρος η κατάσταση.

Η Hendriks λέει ότι το μόνο ουσιαστικό πράγμα που μπορεί να κάνει ένας σύντροφος είναι να προσπαθήσει να μιλήσει ανοιχτά για την αυτοκτονία. Δεδομένου ότι το θέμα είναι τόσο άβολο και ταμπού, η συζήτηση μπορεί να είναι απίστευτα αποθαρρυντική – είναι φυσικό να νιώθεις ότι μια ανοιχτή συζήτηση σχετικά με σκέψεις αυτοκτονίας μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπό σου σε μεγαλύτερη ένταση.

Αλλά από την εμπειρία της Hendriks, αυτό δεν ισχύει πάντα. «Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, κάναμε ένα εκπαιδευτικό εργαστήριο όπου είχαμε την αποστολή να θέσουμε στον καθηγητή – που έπαιζε το ρόλο ενός ατόμου που αυτοκτονούσε – όλες τις “λάθος» ερωτήσεις”», λέει η Hendriks. «Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι όσο πιο “λάθος” φαινόταν αρχικά η ερώτηση, τόσο περισσότερο την εκτιμούσε. Τουλάχιστον αυτές οι ερωτήσεις ήταν ειλικρινείς».

Για παράδειγμα, μπορεί να φανεί πολύ χονδροειδές να ρωτήσεις «ποια είναι η χειρότερη σκέψη που έκανες ποτέ;» ή «γιατί νιώθεις ότι οι άνθρωποι θα ήταν καλύτερα χωρίς εσένα;», αλλά η Hendriks λέει ότι αυτό ακριβώς είναι που δημιουργεί μια ισχυρή βάση για επικοινωνία. «Δείχνει ότι είσαι ανοιχτός και αρκετά δυνατός για να ακούσεις τις πιο σκοτεινές σκέψεις του αυτοκτονικού ατόμου», λέει. Έπειτα, «είναι σημαντικό να αναγνωρίζεις τα συναισθήματα του άλλου αντί να το στρέφεις σε σένα λέγοντας κάτι του στυλ “θα μου έλειπες τόσο πολύ!”».

Ο Maarten έχει κάνει ψυχοθεραπεία με διαλείμματα μες στα χρόνια και έχει δουλέψει πολύ σκληρά με τον εαυτό του, αλλά συχνά πέφτει σε παλιές συνήθειες όταν σταματά τη συμβουλευτική. «Το γεγονός ότι μερικές φορές καθυστερεί να ζητήσει βοήθεια μου φαίνεται εγωιστικό», λέει η Sophie. «Δεν νομίζω ότι συνειδητοποιεί ότι επηρεάζει τους αγαπημένους του, αλλά ξέρω επίσης ότι μπορεί να είναι τρομακτικό για αυτόν να αναζητήσει βοήθεια».

Αν και μπορεί να είναι απογοητευτικό, η πρόοδος στην ψυχοθεραπεία συχνά δεν είναι γραμμική. Μερικοί άνθρωποι χρειάζονται μερικούς μήνες για να βελτιωθούν, άλλοι χρειάζονται χρόνια ή μπορεί να μην είναι ποτέ καλά χωρίς την ανάγκη συνεχούς επαγγελματικής υποστήριξης. Η Hendriks τονίζει ότι πρέπει να προτείνεις στον σύντροφό σου να κάνει ψυχοθεραπεία αντί να αναλαμβάνεις εσύ τον ρόλο αυτό. Αυτό δυσκολεύει τη Sophie.

«Ο Maarten ήταν πραγματικά ο βράχος μου όταν υπέφερα πολύ από PTSD για κάτι που συνέβη όταν ήμουν μικρή», λέει η Sophie. «Ούτε αυτό ήταν εύκολο για εκείνον. Προσπάθησε να με σώσει, αλλά ο ίδιος καταρρακώθηκε». Η Sophie σκέφτηκε να τερματίσει τη σχέση πολλές φορές, κάτι που η Hendriks ενθαρρύνει τους ανθρώπους να εξετάσουν αν αισθάνονται ότι δεν φροντίζουν τον εαυτό τους.

Αλλά προς το παρόν, η σχέση εξακολουθεί να αξίζει τον κόπο για εκείνη. «Ο Maarten έμαθε να εκτιμά περισσότερο τη σχέση μας», λέει. «Ξεκινήσαμε να την χτίζουμε ξανά προσεκτικά, αλλά του είπα ότι αυτό γίνεται μόνο με την προϋπόθεση ότι θα ζητήσει βοήθεια». Η Sophie έχει πάει τώρα επίσης για ψυχοθεραπεία για να αντιμετωπίσει το προσωπικό της τραύμα και λέει ότι αυτό αποτέλεσε θετικό παράδειγμα για τον Maarten.

«Η αγάπη μεταξύ μας είναι ιδιαίτερη. Καταλαβαινόμαστε. Ξέρουμε πώς είναι να νιώθεις εντελώς χαμένος», λέει. «Αυτό που περάσαμε μαζί μας έκανε επίσης πιο δυνατούς».

Τα ονόματα έχουν αλλαχθεί για λόγους απορρήτου.

• To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο  VICE Netherlands.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ο Πάνος Μιλά για τις Πρώτες Στιγμές Αφότου Αποφυλακίστηκε

Η Νέα Γενιά Οπαδών στο Μεδεγίν Θέλει να Εξαφανίσει τη Βία από το Ποδόσφαιρο

Πώς να Κάνεις Σχέση με Ζευγάρι: Ένας Οδηγός για Αρχάριους

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post Πώς να Στηρίξεις Έναν Σύντροφο που Έχει Τάσεις Αυτοκτονίας appeared first on VICE.

Περιφερειακές κυβερνήσεις από τις Βαλεαρίδες Νήσους – συμπεριλαμβανομένης της Ίμπιζα και της Μαγιόρκα – συζητούν την περίπτωση μαύρης λίστας για τους Βρετανούς τουρίστες. Σύμφωνα με τον επικεφαλής τουρισμού των νησιών, Jaume Bauza, όσοι παραβιάζουν τους νέους αυστηρούς κανόνες είναι πιθανό να στέλνονται πίσω και να τους απαγορεύεται η εκ νέου είσοδος σύμφωνα με το τους προτεινόμενους νόμους. «Τίποτα δεν αποκλείεται ή δεν επιβεβαιώνεται σε αυτό το στάδιο», είπε ο Bauza, «το σημαντικό είναι να στοχεύσουμε τα άτομα που συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν είναι ανεκτός».

Το 2020 είχε ήδη θεσπιστεί ένα διάταγμα για τους μεθυσμένους τουρίστες για ορισμένες περιοχές, το οποίο περιλαμβάνει πρόστιμα έως και 50.000 λίρες για όσους πιάνονται να πηδούν από τα μπαλκόνια του ξενοδοχείου τους και ξεφεύγουν από τα όρια του αλκοόλ που σερβίρεται στα all-inclusive ξενοδοχεία. Υπήρξαν επίσης σκληρά μέτρα σε παμπ κατά το happy hour και σε μπαρ που προσφέρουν 2 στην τιμή του ενός φτηνά ποτά σε μέρη όπως το Μαγκαλούφ. Οι νέοι νόμοι θα επεκτείνουν αυτές τις κυρώσεις σε περισσότερες περιοχές και θα προβλέπουν ακόμη πιο σκληρά μέτρα, όπως την απαγόρευση επιστροφής των παραβατών στα νησιά.

Οι προτεινόμενοι νόμοι δεν έχουν ακόμη επιβεβαιωθεί ή εξεταστεί πλήρως από δικηγόρους, και οποιεσδήποτε προσπάθειες για μαύρη λίστα τουριστών είναι πιθανό να έρχεται σε αντίθεση με τη νομοθεσία της ΕΕ που αφορά την ελεύθερη κυκλοφορία ταξιδιωτών από κράτη μέλη της ΕΕ. Φυσικά, αυτό δεν πιάνει και πολύ τους Βρετανούς υπηκόους. Άσχημα τα νέα για τα μπατσελορέτ σας, καλά τα νέα για όλους τους άλλους.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.

Περισσότερα από το VICE

Ο Πάνος Μιλά για τις Πρώτες Στιγμές Αφότου Αποφυλακίστηκε

Η Νέα Γενιά Οπαδών στο Μεδεγίν Θέλει να Εξαφανίσει τη Βία από το Ποδόσφαιρο

Πώς να Κάνεις Σχέση με Ζευγάρι: Ένας Οδηγός για Αρχάριους

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.

The post Η Ίμπιζα Σκέφτεται να «Ρίξει Πόρτα» στους Βρετανούς Τουρίστες appeared first on VICE.