De dromerige nummers van Lana Del Rey over Hollywood en de Hamptons herinneren eraan hoe betekenisloos en tegelijkertijd leuk die plekken kunnen zijn. Met een knipoog speelt ze op Norman Fucking Rockwell! met de regels van authenticiteit, iets wat haar op het lijf is geschreven. Oprechtheid en satire lopen door elkaar, en aan jou de uitdaging om de twee te onderscheiden. De finale van het album, 'hope is a dangerous thing for a woman like me to have - but I have it', wordt verpakt als een persoonlijke reflectie begeleid door eenvoudige pianoakkoorden, maar het is ook flamboyant en filmisch. Verwijzingen naar Sylvia Plath worden vermengd met anekdotes uit haar eigen leven, om ons opnieuw in verwarring te brengen over wat echt is en wat niet. Als ze de frase 'a woman like me' blijft herhalen voelt het als een bespotting: afgelopen decennium vermengde ze personages − die van buitenbeentje en popidool, sexy diva en dichter, zondaar en heilige − om ze zo stuk voor stuk discutabel te maken. Hier gaat ze nog een stap verder: het enige wat gevaarlijker is dan een gecompliceerde vrouw is er een die weigert op te geven.