“De truc was dat ik eerst moest weten wie ik was voordat ik anderen kon vertellen wie ik was, of voordat ik anderen me liet vertellen wie ik was”, vertelt Ashley McBryde aan Apple Music. De oer-natuurlijke zangeres en huiselijke verhalenvertelster met motorclub-schwung, die in de late jaren 10 de mainstream country binnendrong, leerde haar ambacht door in de kroeg te spelen. “Ik had dat decennium van spelen in bars nooit willen missen. De manier waarop ik erachter kwam of een nummer goed was of niet, was: kan ik iemand hiernaar laten luisteren? Kan ik het stiekem tussen de covers in spelen? Ik denk dat daar het grootste verschil zit: ik wist wie ik was en hoe ik klonk toen ik mijn eerste plaat ging maken.” Haar elf nummers tellende Never Will, de opvolger van Girl Going Nowhere uit 2018, houdt weinig rekening met de wensen van platenmaatschappij of radiostations. Ze grijpt in alle vrijheid naar southern gothic, klassieke honkytonk, arbeidersanthems, rouwende poëzie en andere vernuftig aangepaste tijdloze stijlen. McBryde, haar vaste band en producer Jay Joyce sleepten die nummers door een proces van experimenteren in de studio zodat iedere groove een rafelrandje kreeg. “Als je een gek, leuk idee hebt en je begint iets te zeggen als: ‘Het klinkt misschien gek, maar laten we dit eens proberen’, dan laat Jay je je gang gaan”, zegt McBryde. Hier bespreekt ze ieder nummer van Never Will. Hang In There Girl “Ik zag een meisje van een jaar of 14, 15 staan bij een brievenbus. De brievenbus was al vaak gebruikt als honkbal. Hij was gedeukt, uitgedeukt, nog eens gedeukt en weer uitgedeukt en zat nog amper vast op de paal. Ze deed iets wat ik mijzelf ook heb zien doen: ze was tegen stenen aan het schoppen. Niet op een manier van ‘Ik ben boos op mijn moeder’, maar meer als ‘Waarom sta ik hier tegen een steen te schoppen? En waarom is het gras zo lang? En waarom zijn alle kleren die ik aanheb tweedehands?’ Ik ben de jongste uit een gezin van zes kinderen en ik moest niet alleen afdankertjes dragen, ik moest afdankertjes van mijn broer dragen. Toen ik een fiets kreeg was dat niet omdat ze me een fiets konden geven, het was omdat een van mijn oudere neven of nichten op hun fiets uitgekeken waren. Er is niks mis om op die manier op te groeien. Ik ben trots op de manier waarop ik ben opgegroeid. Ik wilde gewoon even stoppen om te zeggen: ‘Over maar een paar jaar ben je oud genoeg om een baan te krijgen, je hebt dan je eigen geld, je kan je eigen auto kopen en hier vertrekken. En ik verzeker je, als je eenmaal weg bent zal je met liefde terugkijken naar deze plek.’” One Night Standards “Nicolette [Hayford] en ik schreven een nummer getiteld ‘Airport Hotel’. De hook eindigde met ‘I’m still sitting here kicking myself for treating my heart like an airport hotel’, omdat een hotel op het vliegveld niet een plek is waar je lang wil zijn. We dachten eraan om het maar te laten rusten als een couplet en een refrein omdat er iets niet lekker liep. Onze volgende schrijfsessie samen werd bijgewoond door Shane McAnally. We speelden wat we hadden en hij zei: ‘Ik denk dat hier niets mis mee is. Blijf het spelen en probeer het wat eerlijker te maken.’ En ik zei: ‘Hotelkamers hebben maar één nachtkastje [night stand] omdat het one-night-standers zijn.’ En Shane zei: ‘Zei je standards? Laat dat rijmen en eindig ermee als de hook.’ Toen kwam het volgende couplet vanzelf. Het is een soort van ‘Schat, het is oké. Schrik niet. Ik leg de sleutel hier neer en als je hem pakt en me later ontmoet, dan doe je dat. En als je het niet doet maakt het ook niet uit.’ Ik kreeg wel wat commentaar toen de single uitkwam. Mensen zeiden: ‘Dat is nou niet het meest vrouwelijke wat je had kunnen zeggen. Niks voor een dame.’ Ik ben al veel dingen genoemd, maar ‘dame’ zit daar niet bij.” Shut Up Sheila “Het was een demo op piano en gitaar en nadat Nicolette het me had gestuurd was ik er direct weg van. Ik had nog nooit een countrynummer gehoord over een stervende grootmoeder. Normaal gesproken als iemand ‘houd je bek’ zegt of als er wordt gevloekt, dan vind ik dat prima. Maar iedereen heeft wel iemand in de familie waartegen het liefst tegen zou willen zeggen: ‘Ik wou dat je eindelijk eens je mond hield.’ Dus als je je met alle macht probeert in te houden tijdens het kerstdiner: luister dan naar dit nummer. Het heeft me aan het denken gezet over verlies. Toen ik mijn broer verloor was ik zo boos, en ik weet nog dat ik op de uitvaart was en iedereen had iets van, laten we samen bidden. Ik wilde helemaal niet bidden. Ik wilde boos zijn. Ik wilde dronken worden, high worden en even van alles weggaan. Iedereen verwerkt verlies op zijn eigen manier en het is fout om jouw manier aan iemand anders op te dringen, dus laten we iedereen een beetje de ruimte geven.” First Thing I Reach For “Ik schreef dit op een ochtend met Randall [Clay] en Mick [Holland]. Randall kwam naar buiten en schonk whisky in onze koffie en we staken allemaal een sigaret op. En we schreven het als een verdrietig nummer. Mijn stijl is fingerpicking, midtempo nummers, maar ik ga de studio in en zeg: hoe zou het zijn als we dit spelen alsof we een kroegband zijn, maar die kroeg is bij de bowlingbaan? Mijn gitarist heeft een Telecaster met een B-bender erin en zijn vader is een steelgitarist. Dus het was helemaal niet moeilijk voor hem om er een hele coole riff bij te bedenken.” Voodoo Doll “Ik wilde dat dit een langzaam headbangnummer werd dat naar metal neigt, maar ik wist niet hoe we dat voor elkaar gingen krijgen. De band vond het nummer geweldig, we wisten alleen niet hoe we dit in de studio gingen doen. Ik zei: ‘Nou, laten we het samen zo groot en hard mogelijk spelen, maar het laten aanvoeren door iets kleins. Een mandoline. Laten we het meest traditionele instrument gebruiken in het nummer dat het meest rock-’n-roll is. En die traditionele klanken onderdompelen in overstuurde gitaren’.” Sparrow “Nicolette en ik liepen al een tijd met het idee voor een nummer over mussen. De eerste tatoeages die ik op mijn armen liet zetten waren twee tekeningen van mussen, op de achterkant van mijn armen. Ze vroeg waarom ik twee mussen liet zetten als mijn eerste tatoeages. Ik zei dat het algemeen bekend is dat mussen de hele wereld overvliegen en nooit vergeten waar hun thuis is. Ze zijn in staat om hun weg te vinden naar de boom waar ze vandaan komen. Dat is een kwaliteit die ik graag koester. Ik wist dat als ik dit idee bij Brandy Clark zou neerleggen, dat zij ons goed zou kunnen helpen om het tot leven te brengen.” Martha Divine “Volgens mij was dit mijn eerste nummer samen met Jeremy Spillman. We zaten in de kelder van een oude kerk. Dus ik dacht, we moeten iets duisters schrijven. Ik heb al lang geen moordnummer meer geschreven. Laten we iets vermoorden. We kwamen op de naam Martha Divine, een legende uit zijn thuisstaat Kentucky. We hebben niet het echte verhaal over Martha Divine gebruikt, de naam sprak me gewoon heel erg aan. En ik dacht, wat als het nou een Jolene-achtige situatie is, alleen schrijven we het vanuit het perspectief van een enigszins psychotisch, bijbeltrouw meisje met een overbezorgde moeder? Misschien 15, misschien 21 jaar oud. Ze moet schipperen tussen het brave meisje dat uit de bijbel citeert en iemand die trots naar je glimlacht omdat ze op het punt staat je in het gezicht te meppen met een schep. Ik heb een paar keer de grap gemaakt dat nummers over vreemdgaan normaal gesproken vanuit het perspectief worden beschouwd van de dader of het slachtoffer. Gelukkig was ik in staat om het te schrijven vanuit het perspectief van de dochter, en drie keer raden waar ik dat perspectief vandaan heb. Mijn vader kan dit nummer vast waarderen.” Velvet Red “Toen we eraan begonnen vond ik dat we het echt als een band moesten spelen en vervolgens [Chris] Sancho zijn stuk op de bas toe te laten voegen, omdat dat me teveel afleidde. Hij speelt een grote hollowbody basgitaar en heeft een achtergrond in Motown en blues. En zo kwamen we opeens met dat hele coole stuk. Zo krijg je nog steeds een traditionele sfeer voor ‘Velvet Red’, wat het beste is om het verhaal tot zijn recht te laten komen, maar tegelijkertijd word je niet geconfronteerd met een bak bluegrass in je gezicht.” Stone “Nicolette en ik hebben een soort stelregel dat we niet iets op papier zetten voordat een van ons huilt, van het lachen of omdat we een gevoelige snaar hebben geraakt. Als we die snaar eenmaal raken duiken we erin. Onze broers zijn op hele verschillende manieren om het leven gekomen. Ze zijn allebei legerveteranen, maar haar broer David werd geraakt door een voertuig en mijn broer pleegde zelfmoord. Op een gegeven moment gaan we naar buiten om te roken en kletsen we wat, we proberen dicht bij het onderwerp te blijven en vervolgens wat afstand te nemen om onszelf wat lucht te gunnen. En ze zei iets waar om ik moest grinniken, en toen ik grinnikte merkte ik dat ik dat deed zoals hij. Ik word er emotioneel van en begin te huilen. En ze zegt: ‘Je bent zo boos omdat je zo gekwetst bent, en de reden dat je gekwetst bent is dat je er nooit aan hebt gedacht hoeveel jullie op elkaar lijken totdat hij dood was. Dat is oké. Laten we vanuit dat punt gaan schrijven.’ Dus het is geen hopeloos gevoel, het gaat over het herkennen van kleine dingen van hem in mij. Ik wilde dit nummer op het album hebben omdat het me veel meer heeft geholpen om dat proces door te komen dan welke therapie dan ook. Misschien kan het iemand anders ook helpen.” Never Will “Matt [Helmkamp], onze leadgitarist, stuurde een gitaarriff die hij had. Ik had er een toffe groove bij. Mompelend kwamen we met ‘I didn’t, I don’t, and I never will.’ Dat was het moment dat we aan de mensen dachten die gemeen deden omdat je muzikant wilde worden. En nu worden we genomineerd voor een Grammy en je kan niet anders dan denken: ‘Jullie snapten niet waarom we muziek maakten en hoe we die muziek maakten en waarom ik alleen in kroegen optrad. Hoe kan je in hemelsnaam in een stadion spelen als je niet in kroegen hebt gespeeld? Een carrière is geen prijs voor het meedoen.” Styrofoam “Ik trad ooit op bij een schrijversavond in de Blue Bar in Nashville, genaamd de Freakshow. Randall Clay stond op een avond op het podium en begint met ‘Een keer in 1941’... Ik dacht, waar heeft hij het over. Maar toen hij bij het refrein aankwam zat ik er helemaal in omdat het nummer zo leuk is om te zingen, en het is ook nog eens educatief. Randall was een van die schrijvers die dat kon. Ik ben opgegroeid met eten en drinken van tankstations. Ik weet dat het slecht is voor het milieu, maar dingen smaken beter in piepschuim, en het is gewoon leuk om ‘styrofoam’ te zingen. Hij is in 2018 overleden. We wilden een eerbetoon aan hem maken. En er waren twee andere nummers van hem die we op ons liveoptreden speelden die ik op het album wilde, maar die hebben het niet gehaald. Op de laatste dag van de bewerking zegt Jay: ‘Hadden we nu nog maar één nummer dat gewoon hartstikke leuk is om naar te luisteren’. Dus ging ik zitten en zong ‘Styrofoam’.”