Omar Apollo lijkt voorbestemd een ster van wereldformaat te worden: de stijlvolle en zelfverzekerde muzikant heeft een adembenemende stem en een uitgesproken artistieke visie. Zijn muziek is echter verre van standaard. Wat hij maakt is uiterst persoonlijk en specifiek; een liefdesbetuiging aan zijn Mexicaans-Amerikaanse wortels en het opgroeien in een klein dorp. Hij bracht zijn jeugd door in Hobart, Indiana als het kind van Mexicaanse immigranten, die naar de Verenigde Staten kwamen vanuit Guadalajara. Apollo kreeg les in folkloristisch ballet, zong bij Spaanstalige kerkmissen en luisterde naar folkmuziek van Mexicaanse artiesten als Vicente Fernández en Juan Gabriel (de invloed van laatstgenoemde is te horen op nummers als ‘En El Olvido’, dat Apollo schreef nadat hij video’s met Gabriels optredens had gezien). De opvallende hoes van het album is een eerbetoon aan acteurs in telenovela’s uit de jaren 50. De hoes is ontwikkeld in samenwerking met Alberto Bustamante, een queer architect en dj in Mexico City, waar Apollo de laatste hand legde aan een groot deel van deze nummers. Het mag niet verbazen dat veel fans van het eerste uur, net als Apollo, Latijns-Amerikaans zijn. “Toen ik begon met optreden, kwamen er echt alleen maar Latijns-Amerikaanse meiden”, vertelt hij aan Apple Music. Hij voegt toe dat mensen hem prezen omdat hij de Mexicaans-Amerikaanse gemeenschap vertegenwoordigde met zijn muziek. “Daardoor dacht ik: wow, dit gaat over veel meer dan mij en mijn ouders alleen, of enkel het feit dat ik een migratieachtergrond heb. Dat betekende heel veel voor mij.” De meeste nummers op Ivory zijn een samensmelting van genres en invloeden. Van flirterige, psychedelische R&B (‘Killing Me’) tot nostalgische, mistige indiepop (‘Waiting On You’) en trendy latin trap (‘Tamagotchi’). Apollo is een artiest die enorm geniet van complexiteit en zijn werk is dan ook rijk aan contrasten: behoedzaam maar aanhankelijk, afstandelijk en tegelijk kwetsbaar. Tussen de lagen elektronische geluiden door openbaart hij zijn ziel. Een van de hoogtepunten is ‘Invincible’, een duet met Daniel Caesar (ook een van onze Up Next-artiesten) dat tegelijk romantisch en gereserveerd is. Het is een poëtisch pleidooi voor verbintenis, gezongen vanaf een veilige afstand. Met zijn koorachtige harmonieën, digitale drums, gerapte tussenstukjes en gitaargetokkel lijkt ‘Invincible’ het creatieve middelpunt van het album te vormen. In het nummer worden gevoelige vragen gesteld over zichtbaarheid en queerliefde. Hij stelt zijn geliefden, die zowel mannelijk als vrouwelijk zijn, de vraag: ‘If I were to go/Tell me, would you notice me? I’m not invincible’ (‘Als ik zou gaan/Zeg me, zou het je opvallen? Ik ben niet onvervangbaar’).