Lana Del Rey bouwt album na album zorgvuldig aan haar universum. Met elk nieuw project verheft ze zichzelf nog meer tot een bijna mythologisch karakter. En telkens neemt onze fascinatie voor haar toe, maar zijn we er ook steeds minder zeker van wie ze nou eigenlijk is. Dat is natuurlijk deels haar magie, en haar artistieke aantrekkingskracht. Maar het is niet zo dat haar albums je uitnodigen om als een detective te bestuderen wat feit en fictie is. In plaats daarvan sleurt ze je mee in haar theatrale esthetiek: een mix van sombere americana, nostalgische folkpop en Hollywood noir dat ooit afgedaan werd als berekenend maar nu aanbeden wordt als kunst. Tot nu toe was het bij die surrealistische en ongrijpbare albums lastig om de artiest los te zien van de kunst. Op haar introspectieve negende album is dat anders: het lijkt erop dat ze ons toelaat. Het pantser gaat omlaag. Het openingsnummer heet ‘The Grants’, een verwijzing naar haar echte achternaam. De songtekst bestaat uit een poëtische gedachtestroom waarin ze haar broers en zussen streng toespreekt, zich afvraagt of ze ooit zal trouwen en zich inbeeldt hoe het is om moeder te zijn, of van middelbare leeftijd. ‘Do you want children?/Do you wanna marry me?’, zingt ze op ‘Sweet’. ‘Do you wanna run marathons in Long Beach by the sea?’ Dit is nieuw terrein voor Del Rey, die zelden persoonlijke details in haar songteksten verwerkt. De nummers, waarvan de meeste zijn geproduceerd in samenwerking met trouwe muziekpartner Jack Antonoff, klinken bovendien losser en spontaner dan ooit. Maar uiteraard is er ook nog meer dan genoeg ruimte voor beeldspraak en verbeelding. Neem bijvoorbeeld de enige manier waarop het album werd gepromoot: via een groot reclamebord in de stad Tulsa (Oklahoma). Oftewel de plek waar haar ex-vriend woont. Op Instagram maakte ze daarna duidelijk: “Het is persoonlijk.”