diff --git a/_posts/2019-02-09-noodle-factory.md b/_posts/2019-02-09-noodle-factory.md
new file mode 100644
index 0000000..9bb37e3
--- /dev/null
+++ b/_posts/2019-02-09-noodle-factory.md
@@ -0,0 +1,54 @@
+---
+title: "เรื่องของโรงงานก๋วยเตี๋ยวแห่งหนึ่ง"
+tags: MWIT
+cardimage: "images/mwit-morning.jpg"
+---
+
+ปล. รูปภาพไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อหาแต่อย่างใด ใส่ไว้ให้น่าสนใจเฉยๆ
+
+เมื่อวานเราฝันยาวจริงๆ
+
+ฝันว่ามีโรงงานทำก๋วยเตี๋ยวใหญ่มาก เก่าแก่และมีชื่อเสียง มีเจ้าของร้านเป็นผู้นำสูงสุด ผลัดวนเป็นเจ้าของมาหลายชั่วรุ่นคน มีคนงานเป็นพันคนมาอยู่ในบริษัทและทำงานในหน้าที่ที่แตกต่างกันออกไป หลายๆ คนเป็นยามเฝ้าโรงงาน (ที่ชอบยึดอำนาจเป็นผู้บริหารบ่อยๆ) บางคนทำงานเป็นคนทำลูกชี้น บางคนทำซุป บางคนทำเส้น ฯลฯ โดยที่เจ้าของโรงงานเค้าก็ใจดี อยากให้โรงงานเป็นประชาธิปไตย ก็เลยให้มีผู้บริหารที่เลือกมาจากลูกจ้างทุกคน (เมื่อคืนฝันละเอียดถึงขนาดว่าตอนนี้ผู้บริหารเป็นหัวหน้ายามที่ตัดสินใจยึดอำนาจเป็นผู้บริหารเอง เพราะคนเก่าไม่ค่อยดี บอกว่าจะอยู่ไม่ค่อยนาน แต่ตอนนี้ก็อยู่มาได้เกือบห้าปีแล้ว และโรงงานกำลังจะเลือกผู้บริหารคนใหม่ เห็นว่าเป็นคนแต่งเพลงเก่งมาก แต่งเพลงให้โรงงานมาหลายเพลง)
+
+หลายปีที่แล้ว ผู้บริหารของโรงงานทำก๋วยเตี๋ยวเห็นว่าก๋วยเตี๋ยวของโรงงานไปสู้กับอาหารของที่อื่นไม่ได้ โรงงานทำชาเอย โรงงานทำแฮมเบอร์เกอร์เอย พวกนี้เริ่มตีตลาดมากขึ้น ก๋วยเตี๋ยวของเราจะไปสู้พวกมันได้อย่างไรกัน ตอนนั้นคนที่เริ่มคิดค้นวิจัยก๋วยเตี๋ยวก็เลยเสนอว่า เอ้อ ทำไมเราไม่ตั้งโรงเรียนมาสำหรับฝึกให้นักเรียนทำวิจัยก๋วยเตี๋ยวเลยล่ะ
+
+หลังจากนั้นไม่นาน ก็เลยมีการก่อตั้งโรงเรียนสอนทำวิจัยก๋วยเตี๋ยวขึ้น ตอนแรกไปยืมที่ศาลเจ้า Ginger garden มาเป็นโรงเรียนก่อน หลังจากนั้นประมาณสองสามปีก็ย้ายที่มาที่ปัจจุบัน โดยมีครูใหญ่ที่บุกเบิกโรงเรียนอันเป็นตำนานมากที่สุดคือคุณไตรรงค์ ท่านเป็นคนที่มีอุดมการณ์มาก ว่านักเรียนของโรงเรียนนี้จะไปเป็นนักวิจัยก๋วยเตี๋ยวที่มีคุณภาพ quote เด็ดของเขาเลยก็คือ “ถ้าเด็กรักโรงเรียนจริง แม้มีแค่เส้นก๋วยเตี๋ยวมาคั่นก็ไม่ออกนอกโรงเรียน”
+
+เด็กนักเรียนของโรงเรียนนี้จะเป็นเด็กที่ต้องเก่งมากๆ จาก 2000 คนจะคัดให้เหลือแค่ 24 คนต่อรุ่นเท่านั้น นักเรียนจะต้องเรียนหลักสูตรให้ครบทุกอย่างเพื่อที่จะทำก๋วยเตี๋ยวอย่างครบวงจร ทั้งการทำซุป การทำลูกชิ้น และการทำเส้น รวมถึงการบริหารร้านด้วย แน่นอนว่าส่วนใหญ่เกรดของเด็กในโรงเรียนนี้ก็จะได้ยากตามเนื้อหาที่โคตรจะล้ำลึก แต่เราต้องไปเป็นนักวิจัยก๋วยเตี๋ยว เรื่องแบบนี้เราจะพลาดได้อย่างไรกัน
+
+นอกจากนั้นยังมีกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นต้องนวดแป้งไม่น้อยกว่า 40 ครั้งต่อหนึ่งเทอม หรือต้องวิจารณ์ชามก๋วยเตี๋ยว (และต้องเป็นชามก๋วยเตี๋ยวที่มีสันเขียวด้วยนะเออ) อีก 50 ชามภายในสามปี ถ้าเป็นชามจากต่างประเทศก็จะได้ 2 เท่าเลย แถมต้องฟังบรรยายจากผู้เชี่ยวชาญด้านก๋วยเตี๋ยวอีก 8*2 ครั้ง ต้องไปดูงานที่โรงงานก๋วยเตี๋ยวอีก 8 ครั้ง โรงงานทำลูกชิ้นอีก 3 ครั้ง ต้องชุมนุมความรู้ก๋วยเตี่ยวอีก 12 หน่วยกิต และก็ยังต้องรำบูชาก๋วยเตี๋ยวเพื่อสืบทอดประเพณีที่ดีงามของร้านก๋วยเตี๋ยวที่มีอย่างยาวนานอีกด้วย แถมแต่ละเทอมก็อาจจะมีกิจกรรม SNEM ซึ่งย่อมาจาก Soup, Noodle, Egg and Meat ball ซึ่งนักเรียนแต่ละห้องจะมาชิงชัยกันทำก๋วยเตี๋ยวแข่งกันตามโจทย์ที่กำหนด
+
+กิจกรรมอย่างอื่นก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน กิจกรรมควิชดิชที่มีทั้งหมดสี่ทีมทุกปีก็เป็นกิจกรรมที่สนุกสนาน และยังมีกิจกรรมละครก๋วยเตี๋ยวที่จัดใหญ่ จัดหนัก ส่วนที่สำคัญที่สุดที่เด็กปีสองในโรงเรียนต้องทำคือการทำโครงงานก๋วยเตี๋ยว อะไรอย่างงี้ ซึ่งก็มีหลายโครงงานที่ได้ไปแข่งในต่างโรงงานด้วย โครงการแลกเปลี่ยนก็เป็นโครงการหนึ่งที่ทำให้เด็กได้เรียนรู้ความรู้จากโรงงานอื่นๆ เช่นกัน ทุกปีจะมีการจัดไปโรงงานทำชา โรงงานทำไส้กรอก (ที่ตอนนี้เจ้าของร้านชอบไปบ่อยๆ) โรงงานทำชูชิ โรงงานทำกิมจิ ฯลฯ
+
+สิ่งที่สำคัญมากๆ ในวงการวิชาการก๋วยเตี๋ยวอีกโครงการหนึ่งคือ โครงการขออวน ซึ่งเป็นโครงการที่ให้นักเรียนเรียนเนื้อหาพิเศษในช่วงปิดเทอม ไม่ว่าจะเป็นการทำซุป ทำเส้น ทำลูกชิ้น และมีการคัดผู้แทนโรงเรียนไปแข่งระหว่างโรงเรียนด้วย ถ้าได้เข้าไปถึงรอบค่ายของสถาบันส่งเสริมการสอนทำก๋วยเตี๋ยวก็อาจจะได้ไปเป็นผู้แทนทำซุปทำเส้นระหว่างโรงงาน เป็นชื่อเสียงให้กับโรงงานและโรงเรียนเป็นอย่างมาก
+
+กิจกรรมมากมายขนาดนี้ ความรู้อัดแน่นมากขนาดนี้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ นักเรียนโรงเรียนนี้มีอุดมการณ์ที่เพิ่มขึ้นหรือลดลงกันแน่นะ
+
+นักเรียนบางคนตอนแรก เข้ามาด้วยความรักในการทำก๋วยเตี๋ยวเป็นอย่างมาก บางคนอยากทำซุป ทำเส้น ทำลูกชิ้น แต่พอเจอเนื้อหาในโรงเรียนเข้าไปก็แทบอ้วก อยากจะเปลี่ยนอาชีพไปเป็นยามเลยก็มี
+
+นักเรียนบางคนเจอเนื้อหายากๆ เข้าไป ปรากฏว่าอาจารย์สอนก็กลับงงอีก แถมเนื้อหาก็ไม่ได้ตรงกับที่จะไปสอบคัดเข้าโรงเรียนชั้นสูงต่อไป หลายๆ คนก็ตัดสินใจไปเรียนทำซุปทำเส้นแบบพิเศษกับคนอื่นบ้างก็มี ก็กลายเป็นว่าเรียนหนักกว่าเดิม
+
+นักเรียนบางคนเจอค่านิยมของพ่อแม่เข้าไป ว่าไปเป็นเจ้าหน้าที่ในห้องพยาบาลดีกว่านะลูก เงินเดือนเยอะกว่าพวกที่ต้องมาทำซุป ทำเส้นก็เยอะ (ผู้ปกครองบางคนยังไม่เห็นภาพเลยด้วยซ้ำว่าเดี๋ยวนี้เค้าทำซุปทำเส้นกันยังไง) หลายๆ คนก็เลยตัดสินใจเข้าไปทำงานห้องพยาบาลไปจนเกือบหมอ เอ้ย เกือบหมด
+
+นักเรียนบางคนยิ่งแล้วใหญ่ กดดันให้ตัวเองเข้าค่ายขออวน ไปแข่งทำซุปทำเส้นกับหลายๆ โรงเรียนเก่งๆ ทั้งโรงเรียนเตรียมอูด้ง โรงเรียนกำเนิดชีส โรงเรียนเตรียมอาหาร โรงเรียน Rose garden จนลืมไปว่าตัวเองต้องการอะไร
+
+นักเรียนบางคนรู้สึกว่าโรงงานทำก๋วยเตี๋ยวมีคอร์รัปชั่นเยอะ ระบบทำงานก็ไม่ดี (เดี๋ยวยามหน้าโรงงานก็ยึดอำนาจอีก) เงินเดือนก็ต่ำกว่าถ้าเทียบกับไปโรงงานข้างเคียง ก็หมดกำลังใจที่จะทำงานในร้านก๋วยเตี๋ยวต่อไป
+ถึงแม้ว่ารุ่นพี่ก่อนที่จะจบ จะมีงานที่รุ่นพี่มาผูกเส้นก๋วยเตี๋ยวให้รุ่นน้องเยอะโคตรๆ เพื่อสานต่ออุดมการณ์แห่งก๋วยเตี๋ยว มีหลายๆ คนที่ยังเคยได้ยินคำว่าพวกเราเป็นหัวรถจักรที่จะเอาร้านก๋วยเตี๋ยวเดินทางไปทางที่เจริญก้าวหน้า แต่จริงๆ แล้ว เขากำลังสืบทอดอุดมการณ์กันอยู่จริงหรือเปล่า
+
+แต่เอาความคิดของเราที่มองต่อโรงเรียนทำก๋วยเตี๋ยวในตอนนี้นะ เราคิดว่าสิ่งที่โรงเรียนต้องการจริงๆ คือ
+
+“ใช้สมองเต็มที่หรือเปล่า แล้วมันเกิดประโยชน์หรือก่อโทษ”
+
+เราคิดว่าอาจารย์หลายๆ คนในโรงเรียนทำก๋วยเตี๋ยวไม่ได้ต้องการให้นักเรียนทำงานในโรงงานก๋วยเตี๋ยวขนาดนั้นหรอก (แต่ก็หวังไว้เฉยๆ) ไม่ได้อยากให้นักเรียนเติบโตแล้วต้อง fix ให้ไปทำซุป ทำเส้น ทำลูกชิ้นอย่างเดียว หลายๆ คนที่เข้าห้องพยาบาลไปก็มีนวัตกรรมรักษาใหม่ๆ เยอะแยะที่ทำให้คนในโรงงานไม่ต้องพึ่งห้องพยาบาลของต่างโรงงานมากนัก (ความจริงแล้วสวัสดิการในโรงงานทำก๋วยเตี๋ยวดีมากเลยนะ มีโครงการ 30 ตำลึงรักษาทุกโรคด้วย) บางคนที่ไม่ได้ทำงานร้านก๋วยเตี๋ยว แต่ไปทำโรงงานอื่นๆ ก็สร้างผลงานและชื่อเสียงมากมาย หลายๆ คนตอนนี้ก็เริ่มกลับมาสอนทำซุป ทำเส้นในโรงงานแห่งนี้บ้างแล้ว
+
+บางที คนในโรงงานอาจจะต้องคิดใหม่ว่า ถึงแม้โรงงานนี้จะโหลย คนหลายๆ คนในโรงงานยังขาดความรู้ ผู้บริหารหลายคนยังมีคอร์รัปชั่น บางทีในโรงงานสกปรกเพราะมีคนมักง่าย มลพิษบางทีก็เยอะมาก แถมด่าเจ้าของโรงงานก็ไม่ได้อีก แต่สิ่งหนึ่งที่สำคัญที่สุดที่คนในโรงงานควรจะมีความรับผิดชอบร่วมกัน (หากหนีไปโรงงานอื่นไม่ได้ 555) คือพยายามทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด พยายามตื่นตัว ใช้สิทธิและเสียง เลือกคนดีเข้ามาเป็นผู้บริหาร เหมือนกับที่เจ้าของร้านคนก่อนเคยบอกเอาไว้เยอะมากๆ และถึงตอนนี้แม้ว่าผู้บริหารจะมีปืนติดอยู่กับตัวและพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่ออำนาจแห่งร้านก๋วยเตี๋ยวต่อไป แต่เชื่อสิ ทั้งคนงาน เจ้าของร้านและครอบครัว หรือแม้แต่พวกยามเอง เค้าจะยอมจริงๆ เหรอ ก็เห็นอยู่ว่าห้าปีโรงงานชะงักชะงันมานานมากแล้ว ถึงจะแจกเงินคนละ 500 ชั่งก็ไม่มีใครยอมหรอก
+
+ในฐานะที่ฝันทั้งคืน และได้อยู่ในโรงเรียนทำก๋วยเตี๋ยวแห่งนั้น ก็สัมผัสได้ว่านักเรียนในโรงเรียนแห่งนั้นจะไม่รักโรงงานทำก๋วยเตี๋ยวเลยจริงๆ เหรอ เงินก็ให้มาเยอะ แถมน้องสาวของเจ้าของร้านคนปัจจุบันก็มาเยี่ยมมาดูผลงานก๋วยเตี๋ยวของเราอยู่บ่อยๆ คราวที่พิพิธภัณฑ์รวมชามก๋วยเตี๋ยวในโรงเรียนไฟไหม้หนักๆ ท่านก็ให้เงินมาซ่อม
+
+แต่เราก็ไม่ได้คาดหวังให้ทุกคนในโรงเรียนทำก๋วยเตี๋ยวแห่งนี้อยู่ในโรงงานก๋วยเตี๋ยวต่อไปหรอก เพราะบางคนก็ไม่ชอบทำก๋วยเตี๋ยว ชอบทำไส้กรอกก็มี ชอบทำพิซซ่าก็มี ชอบทำซูชิก็มี อยากไปทำงานในห้องพยาบาลก็มี เราคิดว่า นักเรียนที่มาจากโรงเรียนแห่งนั้นก็เก่งกันทุกคน เอาเป็นว่า อยู่ในที่ที่เหมาะสมกับตัวเอง และทำสิ่งที่ตัวเองรัก จะดีที่สุด
+
+นั่นแหละน่าจะเป็นอุดมการณ์ที่โรงเรียนแห่งนั้นน่าจะอยากให้เป็น รวมถึงเจ้าของโรงงานและครอบครัว ผู้บริหาร ครูใหญ่ของโรงเรียน และอาจารย์ทุกๆ คนด้วย.
+
+ปล. เรื่องราวทั้งหมดเป็นความฝัน ไม่ได้เกิดจากการอุปมาอุปไมยอย่างใดเลย (จริง จริ้งๆๆๆ)
+
+ปล.2 คนที่ช่วยคิดเนื้อเรื่อง (เผื่อต้องหาร) [Jirapat Wattanaruangkowit](https://www.facebook.com/scijump) [Mammoth Maneesilp](https://www.facebook.com/QMeRNo)
\ No newline at end of file
diff --git a/_posts/2019-02-12-mwit-memoria.md b/_posts/2019-02-12-mwit-memoria.md
new file mode 100644
index 0000000..513568d
--- /dev/null
+++ b/_posts/2019-02-12-mwit-memoria.md
@@ -0,0 +1,33 @@
+---
+title: "เนื่องด้วยวันนัยแห่งความทรงจำ"
+tags: MWIT
+cardimage: "images/mwit-memoria.jpg"
+---
+
+ผมเฝ้าถามตัวเองมาตลอดเวลาว่า ตัวผมในอดีตกับตัวผมในปัจจุบันเป็นคนเดียวกันหรือเปล่า หรือผมในปัจจุบันกับผมในอนาคตจะยังเหมือนเดิมอยู่หรือไม่
+
+ทุกคนพอเจอคำถามนี้ก็คงจะตอบกับผมว่า เอ้อ ก็ต้องเป็นคนเดียวกันอยู่สิ ยังถือหมายเลขบัตรประชาชนเลขเดิม ยังมีชื่อเดิม พ่อแม่ของผมยังเป็นคนเดิมไม่เปลี่ยน ผมยังมีชื่อเสียงเรียงนามที่ยังเหมือนเดิมอยู่ แต่ถ้าเริ่มคิดลึกย้อนขึ้นไป ทุกคนก็จะเริ่มพบว่าทุกอย่างดูซับซ้อนมากขึ้น เพราะนักปราชญ์ทั้งหลายก็จะเริ่มนิยามว่าตกลงตัวตนนั้นคืออะไร คือสมอง? คือร่างกาย? หรือว่าเราเป็นเพียงแค่เศษอะตอมหลายๆ ลูกที่มากอปรกันกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ภายในน่ารังเกียจตัวหนึ่ง?
+
+มีงานวิจัยชิ้นหนึ่ง (ที่ผมจำไม่ได้แล้ว) คำนวณว่าทุกๆ อะตอมในร่างกายมนุษย์จะไม่เหมือนเดิมเลยทั้งหมดในทุกๆ สามสิบปี นั่นหมายความว่าในแต่ละวันที่เรากินข้าวและขับถ่ายออกมา ทุกวันๆ เราก็จะเริ่มไม่เหมือนเดิมไปทีละเล็กทีละน้อย ทุกสิ่งทุกอย่างจะค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปจนสุดท้ายก็ – ไม่มีอะไรที่เหมือนเดิมเลยสักอย่างเดียว
+
+เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้มีแต่ร่างกายอย่างเดียว เรามีความรู้สึก มีความรัก มีความชัง ชอบ ไม่ชอบ ทุกๆ อย่างที่เกิดขึ้นในแต่ละวันนั้นเปลี่ยนแปลงจิตใจของเราตลอดเวลา กระแทกและสึกกร่อน สั่นคลอนตัวตนของเราไปทุกวันเรื่อยๆ จนสุดท้ายท้ายสุด จิตใจของเราก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แล้วถ้า แม้แต่จิตใจของเรายังเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา แล้วตกลงนั้น ตัวตนของเรามันมีจริงหรือเปล่านะ
+
+เราต่างก็เหมือนกับแม่น้ำที่มีน้ำไหลผ่านตลอดเวลา น้ำคือสิ่งที่เป็นตัวมันอยู่แล้ว ส่วนแม่น้ำเป็นเพียงแค่สิ่งที่สมมติขึ้นมา ที่ทุกคนตั้งใจให้เราเป็น เพื่อที่จะนึกถึงเราได้อย่างชัดเจนว่า อ่อ คนนี้คือคนนั้น คนที่เราเคยรู้จัก แม่น้ำมันก็มีช่วงฤดูกาลของมันที่แตกต่าง บางครั้งมันก็ใสสะอาด น่าเข้าไปแหวกว่าย เป็นมิตร มีแต่ความสดชื่นเบิกบาน บางครั้งช่วงฤดูน้ำหลาก แม่น้ำก็จะสีหม่น มัวหมอง ไม่เป็นมิตร น่าเกลียดน่ากลัว ไม่มีใครเข้าไปแหวกว่าย
+
+คนอื่นที่เป็นคนที่มองแม่น้ำนั้นครั้งแรก ถ้ามาในช่วงที่น้ำขุ่นพอดี ก็จะยึดว่า แม่น้ำนี้สีขุ่น ไม่น่าว่าย ไม่น่านำมากินมาใช้ พอมาถึงแม่น้ำอีกครั้งหนึ่งก็จะยังไม่ไว้ใจ ยังรู้สึกว่าอันตราย กลับกันหากเจอครั้งแรกเป็นแม่น้ำที่ใสสะอาดดื่มได้ใช้ได้ ก็จะจดจำไปตลอดว่าแม่น้ำนี้ดี น่าใช้ ถึงแม้ว่าแม่น้ำนั้นจะมีช่วงที่ขุ่นขลัก เขาก็จะยังรอจนกว่าน้ำในแม่น้ำจะใส ก็จะกลับมากินมาใช้เหมือนเดิมอย่างที่เคยทำ
+
+หากแม่น้ำนั้นมีชีวิตจิตใจ ก็คงจะรู้สึกดีใจที่มีคนมากินมาใช้ หรือคงจะเสียใจถ้าไม่มีใครอยากเข้าใกล้อยากมา แต่ท้ายที่สุด สิ่งที่เป็นแม่น้ำ ที่มีคนรัก คนชัง ก็เป็นแค่ทางน้ำไหลทางหนึ่ง ที่ไม่ได้มีตัวมีตนอะไรเด่นชัดเลย เป็นเพียงแค่ทางน้ำธรรมดาๆ ที่มีน้ำมาให้คนกินคนดื่มเท่านั้น
+
+ทุกๆ อย่างที่เรามีอยู่ ทั้งร่างกายและการรับรู้ ความรู้สึก ความต้องการจะทำ หรือแม้แต่ความทรงจำ ต่างก็เหมือนกับแม่น้ำที่มีน้ำไหลผ่าน อาจจะเป็นเวลาเพียงแค่สามปีที่น้ำหลายสีหลายเฉดผ่านมาอย่างบ้าคลั่ง ทุกความรัก และความชัง ที่เกิดขึ้นกับแม่น้ำทุกสาย เดี๋ยวก็มี เดี๋ยวก็หาย ตามสีของแม่น้ำที่เกิดบ่อยๆ ในช่วงเวลานั้นๆ ความรักและความเกลียดชังนั้นคงจะเป็นเพียงสิ่งที่ใช้ไม่ได้อีกต่อไปหากแม่น้ำนั้นเปลี่ยนสีไปแล้ว
+
+สมมติว่าถ้านายเสียมเก็บความเกลียดชังของเขาเอาไว้กับแม่น้ำสายหนึ่ง เขาจะไม่มีวันกินน้ำของแม่น้ำที่อาจจะใสสะอาดกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ตอนนั้นเขาอาจจะหิวน้ำมากๆ ถ้าขาดน้ำแล้วจะตายแน่ๆ แต่ก็ยังไม่มองน้ำในแม่น้ำนั้นเลยเพราะความเกลียดชังของตัวเองที่ยึดถือไว้ ในทางกลับกันถ้านางแหลมเก็บความรักความหลงใหลกับแม่น้ำสายหนึ่งที่เคยใสมาก่อน แต่วันนั้นมันช่างขุ่นมัวเสียเหลือเกิน นางแหลมก็อาจจะได้ดื่มน้ำที่สกปรก มีพิษ และอาจตายเพราะน้ำในแม่น้ำนั้นก็ได้
+
+ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าความหมายในเรื่องตัวตนในอดีต ปัจจุบัน และอนาคต มันไม่สำคัญหรอก แต่สิ่งที่สำคัญมากที่สุด ณ ตอนนั้นคือ เรามองโลกในแง่ของ “ความเป็นจริง” มากกว่า “ความยึดของตัวเอง” ยึดว่ามันเคยเป็นยังไง หรืออยากให้มันเป็นยังไง
+
+สามปีที่ผ่านมา เราเจอแม่น้ำกว่า 240*5 + ฯลฯ สาย ที่มีทั้งขุ่น และใส ในช่วงเวลาที่แตกต่างกัน วันนี้จะเป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่เราจะปล่อยวางความรู้สึกที่มองอย่างไม่เป็นจริงของเรา อย่ายึดว่าแม่น้ำนี้ใส หรือขุ่น ทุกอย่างเปลี่ยนไปตลอดเวลา เราต้องมองตามความจริงว่าตอนนั้นมันเป็นอย่างไร แล้วมันจะทำให้เราอยู่กับทุกคนอย่างมีความสุขมากขึ้น
+
+ในโรงเรียน มันก็ต้องมีทั้งคนที่เราชอบและไม่ชอบ แต่เราก็ (ในอุดมคติ) พยายามที่จะแนะนำเพื่อนตลอดเวลา พยายามมองทั้งข้อดีกับข้อเสียของคนอย่างแยกให้ออก เหมือนกับแม่น้ำที่ไร้สารพิษ แต่ขุ่นเพราะโคลน เราก็แค่กรองดินกรองทรายออกก็ใช้ได้เหมือนเดิม แต่อย่างบางแม่น้ำอาจจะเป็นน้ำใส แต่สารพิษละลายอยู่ในน้ำเข้มข้น จะกรองออกก็ไม่ได้ต้องระเหยแห้ง ก็ยากที่จะแก้ไขไปอีก เราก็อาจจะไม่กินน้ำจากแม่น้ำนั้นจนกว่าน้ำจะใสและกลับมาปลอดภัยอีกครั้ง เป็นต้น
+
+สิ่งที่เขียนมาทั้งหมดนี้ (รวมถึงที่เขียนบ่อยๆ ที่ผ่านมาด้วย) เป็นสิ่งที่ผมอยากจะบอกให้กับคนที่กำลังจะจบไปทุกๆ คน ไม่ว่าจะเป็นตัวของผมเอง เพื่อน รุ่นน้องทุกๆ รุ่น รวมถึงคนที่ยังคงอยู่ในโรงเรียนด้วย หลังจากจบจากนี้ เราอาจจะไม่ได้เจอแม่น้ำบางสายอีกแล้ว แต่บางสายอาจจะเจออีก เปิดใจให้กับมัน แล้วทุกอย่างจะดีเอง
+
+ปล. (นอกเรื่อง) ถึงความจำจะสั้น แต่ก็รักทุกคนนะครับ 😌
\ No newline at end of file
diff --git a/_posts/2019-06-11-comment.md b/_posts/2019-06-11-comment.md
new file mode 100644
index 0000000..2a47052
--- /dev/null
+++ b/_posts/2019-06-11-comment.md
@@ -0,0 +1,31 @@
+---
+title: "หากเราเคารพซึ่งกันและกัน"
+tags: Free-Writing
+cardimage: "images/dinosour.jpg"
+---
+
+ในใจหนึ่ง เราก็ดีใจมากๆ ที่ได้เกิดมาในยุคที่ทุกคนมีเสรีภาพทางความคิด มีสิทธิทางสังคมที่จะสามารถแสดงความคิดเห็นต่างๆ ได้อย่างเปิดอกเปิดใจ ไม่ต้องอัดอั้น น้ำท่วมปากเหมือนเมื่อแต่ก่อน แต่อีกในใจหนึ่ง เราก็รู้สึกอึดอัดมากๆ ที่ในยุคปัจจุบัน เราสามารถฆ่าคนได้โดยการแสดงความคิดเห็นที่ก่อให้เกิดความเกลียดชัง (Hate Speech) เรามีสังคมออนไลน์ที่รวดเร็วเกินกว่าจะยั้งความคิดของเรา เรามีปุ่ม share, retweet, ฯลฯ อีกมากมายที่เพียงครั้งเดียว เพื่อนทุกคนของเราก็จะเห็นสิ่งที่เราต้องการเผยแพร่ออกไป
+
+จริงอยู่ ที่การแสดงความคิดเห็นในทุกๆ มิติ จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงและปรับปรุงในหลายๆ ด้าน แต่บางครั้งการแสดงความคิดเห็นโดยที่ไม่ได้ไตร่ตรองข้อมูลทุกๆ ด้านก่อนที่จะแสดงความคิดเห็นนั้นๆ ออกไป ก็อาจจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่แย่ลง
+
+ในช่วงเวลาที่ผ่านมา เราสูญเสียบุคคลสำคัญที่ทำประโยชน์ให้กับประเทศชาติ (ซึ่งนั่นแหละ เขาก็อาจจะมีข้อดีแล้วก็ข้อเสีย) เราได้นายกคนใหม่ (คนเดิม) เรามีพระราชพิธีที่สำคัญ (บางคนก็อาจจะบอกว่าไม่สำคัญ) เรามีการเปลี่ยนแปลงหลายๆ อย่างในช่วงเวลาสั้นๆ เกิดการเปลี่ยนฝ่าย เปลี่ยนขั้ว ขัดอุดมการณ์ ขัดหลักการ ขัดนโยบาย ขัดนู่น ขัดนี่ ขัดนั่น ขัดไปหมด เอาใจฝ่ายนั้นฝ่ายนู้นก็ด่า เอาใจฝ่ายนู้นฝ่ายนั้นก็ด่า dilemma ไม่จบสิ้น แถมทั้งสองฝ่าย (หรืออาจจะมากกว่า) ก็ไม่ได้มีโอกาสพูดคุยกันเลย ฝั่งหนึ่งก็อยู่ในโลกสีน้ำเงินเข้ม อีกฝ่ายก็อยู่ในโลกนกสีฟ้า ต่างด่าทอกันไปมา บอกว่าไอนั่นก็คนหัวไดโนเสาร์ ไอนี่ก็บอกคนปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม
+
+จะมีสักครั้งไหมหนอที่เราจะพูดคุยกันอย่างเปิดอกเปิดใจ
+
+และก็เข้าใจซึ่งกันและกัน
+
+ในอดีตที่ผ่านมา เราผ่านการเปลี่ยนแปลงหลายอย่างมากๆ มุมมองของการแก้ปัญหาของคนกลุ่มต่างๆ ที่ผ่านประสบการณ์มากน้อยนานา ย่อมต่างกัน ในขณะเดียวกันที่สาเหตุแห่งปัญหานั้นๆ ก็มาจากมุมมองที่แตกต่างกัน
+
+เราผ่านยุคสมัยต่างๆ มากมาย ทั้งการบุกรุกจากคอมมิวนิสต์ ภัยยาเสพติด ความเหลื่อมล้ำทางสังคม สถาบันกษัตริย์ไม่มั่นคง การเรียกร้องประชาธิปไตย ความวุ่นวายในรัฐสภาที่ไม่ลงตัวในหลายสมัย ทหารที่เข้ามายึดอำนาจโดยมิชอบ (หรือชอบก็ไม่รู้) การเติบโตทางเศรษฐกิจอย่างก้าวกระโดด วิกฤติเศรษฐกิจอันบอบช้ำจากฟองสบู่ การขยายเมือง การเข้ามาของเทคโนโลยี การประท้วงที่รุนแรงเพราะความขัดแย้งทางอุดมการณ์ ฯลฯ ทุกสิ่งทุกอย่างนี้เกิดขึ้นมาเยอะมากภายในช่วง 40 - 50 ปีที่ผ่านมา มาก --- มากเกินกว่าที่เรา --- อายุเพียงแค่ครึ่งหนึ่งของช่วงเวลา จะเข้าใจอะไรทั้งหมดได้
+
+เราไม่ผิดที่จะแสดงความคิดเห็น เราผิดก็ต่อเมื่อเราทำการ personal attack (การกล่าวร้ายเชิงบุคคล) เราจะดีกว่านี้ถ้าเราไม่ใส่อารมณ์ เราจะดีกว่านี้ถ้าเราวิจารณ์โดยข้อมูลที่รอบด้าน ด้วยความรอบรู้ เราต้อง attack ตัว ideas ไม่ใช่ตัวบุคคล ไม่ใช่ตัวพรรคพวก ไม่ใช่ตัวอุดมการณ์ที่แข็งอย่างศิลา แต่เป็นแนวความคิดที่ได้ถูกหยิบยกขึ้นมาว่ามีข้อดี ข้อเสียอย่างไร แยกแยะองค์ประกอบ กล่าวด้วยความสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ (แต่ก็จะมีคนมาเถียงอีกว่าความสุภาพไม่จำเป็น ฉันจะวิจารณ์ยังไงก็ได้ นี่มัน free speech ของฉัน)
+
+แต่ก็นั่นแหละ อยากได้สังคมแบบไหนก็พูดแบบนั้นออกมา อยากได้สังคมที่ดี เราก็พูดด้วยสติ พูดด้วยปัญญา ไตร่ตรองถี่ถ้วน เลือกที่จะพูด เรื่องไหนไม่เป็นประโยชน์ก็ไม่ต้องพูด รับฟังเฉยๆ แต่ถ้าอยากได้สังคมที่ค่อนแคะไปมา ใช้อารมณ์ประกอบความคิดเห็น พูดโดยไม่รู้รอบ เราก็ทำอย่างนั้นแหละครับ
+
+บางครั้ง บางคนที่ได้เห็นเพียงแค่เสี้ยวเดียวก่อนที่เขาจะตาย เราได้เห็นแต่สิ่งที่เราไม่ชอบของเขา เราเผลอวิจารณ์เขาในแง่ลบ ถ้ายังไม่เปล่งเสียงออกมาก็อาจจะอยู่แค่ในใจ แต่ถ้าเผลอพูดออกมา สิ่งเดียวที่จะพิสูจน์ได้ว่าเขาเป็นคนดีจริงๆ รึเปล่า คือการที่คนอื่นๆ จะมาปกป้องเขาเอง
+
+บางครั้งเราก็ต้องลองเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างแหละ มีหลายคนที่ผมรู้จัก ที่กำลังจะไปเป็นแพทย์ หรือเป็นวิศวะ หรือวิทยา หรืออื่นๆ ซึ่งก็เป็นอาชีพที่หลักหนาสาหัสด้วยกันทั้งนั้น ลองคิดดูว่าถ้าเราทำงานด้วยแรงสุดสามารถแล้ว เรารู้แหละว่ามัน imperfect แต่ลองคิดดูว่าถ้าคนไข้ หรือลูกค้า หรือประชาชนที่เราทำงานให้ เขาด่าทอเราเสียๆ หายๆ ด้วยอารมณ์ (เขาอาจจะพูดถูกแหละ) เรายังเสียใจ เสียความรู้สึกเลย บางครั้งอาจจะทำให้ร้องไห้ได้เลยด้วยซ้ำ จริงไหมครับ
+
+เพราะฉะนั้น เปลี่ยนจากสาดน้ำเสีย มาเป็นสาดน้ำเย็นสะอาดดีกว่าครับ
+
+เราอาจจะได้โลกที่ดีขึ้นมา ไม่มากก็ไม่น้อย
diff --git a/_posts/2019-12-08-past.md b/_posts/2019-12-08-past.md
new file mode 100644
index 0000000..0461668
--- /dev/null
+++ b/_posts/2019-12-08-past.md
@@ -0,0 +1,187 @@
+---
+title: "อดีตเปลี่ยนแปลงไม่ได้"
+tags: Free-Writing
+cardimage: "images/past.jpg"
+---
+
+เรื่องแต่ง ยาวไม่เกินห้านาที
+
+---
+
+หลังจากที่นาบิลเลิกกับภรรยามาได้หนึ่งปี ร่างกายของเขาก็ทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด
+
+เหตุผลในการหย่าร้างของเขากับเธอ คือการที่เขาไม่เคยเอาใจใส่ความรู้สึกของเธอเลย
+
+เคติฟาเป็นลูกสาวของนาบิล หลังจากที่นาบิลกับภรรยาของเขาหย่าร้างกัน ศาลก็ตัดสินให้อำนาจของการเลี้ยงบุตรตกแก่มารดาแต่เพียงผู้เดียว ส่วนบิดานั้นศาลบังคับให้ร่วมค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูบุตรอย่างเหมาะสม และให้เยี่ยมบุตรีได้เพียงแค่หนึ่งวันในสัปดาห์เท่านั้น
+
+วันที่นาบิลจะเจอลูกสาวของเขาได้นั้น เขากับภรรยาตกลงกันว่าจะเป็นวันอาทิตย์
+
+วันอาทิตย์แล้ว วันอาทิตย์เล่า นาบิลไม่เคยทิ้งอดีตของตัวเองไปได้เลย เคติฟาก็อายุได้เจ็ดปีแล้ว ทุกครั้งที่เขาได้เจอกับลูกสาวของตัวเองนั้นเป็นเหมือนกับวันที่เขาได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ เขาพาลูกสาวของเขาไปเที่ยวด้วยกันสองคนพ่อลูก กินข้าวด้วยกัน ให้ประสบการณ์ชีวิตแก่ลูกของเขา และเขาก็จะพร่ำสอนกับลูกสาวของตัวเองทุกครั้งว่า
+
+“อย่าผิดพลาดแบบพ่อ”
+
+แต่พอลูกสาวของเขากลับไปอยู่กับแม่ ชีวิตของเขาก็จะกลับไปย่ำแย่ลงอีกครั้งหนึ่ง
+
+ภรรยาของเขา ซาฟิรา เป็นแม่ที่เคร่งครัด และต่างจากนาบิลโดยสิ้นเชิง เธอพยายามยัดเยียดให้เคติฟาร่ำเรียนในวิชาการ เธอต้องได้ที่หนึ่งในห้อง เธอต้องถูกกดดันนานัปการ นาบิลรู้เรื่องนี้ดีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ได้แค่พาลูกสาวของตัวเองเที่ยวตอนวันอาทิตย์
+
+นาบิลเป็นคนที่เชื่อในพระเจ้า เขาพร่ำขอกับพระเจ้าเสมอว่าเขาอยากจะกลับไปแก้ไขอดีตให้ได้ กลับไปเอาใจใส่ความรู้สึกของภรรยามากกว่านี้ เขาอยากที่จะอยู่อย่างครอบครัวฉันท์พ่อแม่ลูกอีกครั้ง
+
+วันแล้ววันเล่า ในที่สุด เช้าวันอาทิตย์ก็มาถึง
+
+เขาแต่งตัวอย่างดีที่สุด เพื่อที่จะทำให้เคติฟาไม่รู้ว่าเขาขี้เหล้ามากเพียงใด แปรงฟัน อาบน้ำ (ซึ่งปกติไม่เคยทำ) และเตรียมขับรถออกไปรับลูกสาวที่บ้านของภรรยา
+
+แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกประตูบ้าน ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินมาที่หน้าบ้านของเขา --- นาบิลมองผู้หญิงคนนั้น เธอใส่เสื้อสีขาวทั้งตัว ดูเหมือนมาจากอนาคต ร่างกายของเธอก็ขาวเหมือนไม่เคยเจอแสงแดด มาพร้อมกับของที่คล้ายๆ กับกระดานแต่เป็นกระดานที่ดูล้ำสมัยมาก
+
+“ไม่ทราบว่า นี่คุณนาบิลใช่ไหมคะ” เธอถามเขา
+
+“ใช่ครับ” นาบิลตอบเธอไป
+
+“คุณอยากกลับไปแก้ไขอดีตของตัวเองใช่ไหมคะ” เธอถามเขาต่อ
+
+คำพูดเธอแทงใจดำนาบิลเป็นยิ่งนัก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอน่าจะเป็นพวกต้มตุ๋นมากกว่า “คุณต้องการอะไรกันแน่ ถ้าอยากได้เงิน ผมคงไม่มีให้หรอกนะ”
+
+“ฉันสามารถทำให้คุณกลับไปแก้ไขอดีตได้นะคะ” เธอบอกกับเขา เหมือนกับผู้ที่ให้ความหวัง “คุณเพียงแค่กดปุ่มบนหน้าจอนี้ แต่มีเงื่อนไขเดียวคือ คุณจะจำอะไรที่เกิดขึ้นตั้งแต่เวลาที่คุณย้อนกลับไปจนถึงตอนนี้ไม่ได้ค่ะ”
+
+นาบิลรู้สึกเหยียดหยามนักต้มตุ๋นคนนี้มาก แต่ก็ไม่ได้ขับใส่ไล่ส่งอะไร คิดแค่ว่า คนพวกนี้น่าสงสาร ถ้ามีอะไรที่ให้ทำก็ลองทำดูโง่ๆ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก
+
+เขากดปุ่มนั้น
+
+---
+
+“คุณ อาหารเสร็จแล้วนะ”
+
+นาบิลที่กำลังเมาเหล้าอย่างหนัก เดินเข้าไปที่โต๊ะอาหาร แล้วกวาดข้าวของทุกอย่างลงจากโต๊ะ
+
+“กูไม่กิน”
+
+เสร็จแล้วเขาก็เอาขวดเหล้าทุบลงบนโต๊ะ แล้วเดินเข้าหาภรรยา
+
+แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไรรุนแรงเหมือนกับที่เขาเคยทำจนชินนั้น เคติฟาก็โทรเรียกสายฉุกเฉินมาก่อน
+
+---
+
+หลังจากที่นาบิลเลิกกับภรรยามาได้หนึ่งปี ร่างกายของเขาก็ทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด
+
+เหตุผลในการหย่าร้างของเขากับเธอ คือการที่เขาไม่เคยเอาใจใส่ความรู้สึกของเธอเลย
+
+เคติฟาเป็นลูกสาวของนาบิล หลังจากที่นาบิลกับภรรยาของเขาหย่าร้างกัน ศาลก็ตัดสินให้อำนาจของการเลี้ยงบุตรตกแก่มารดาแต่เพียงผู้เดียว ส่วนบิดานั้นศาลบังคับให้ร่วมค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูบุตรอย่างเหมาะสม และให้เยี่ยมบุตรีได้เพียงแค่หนึ่งวันในสัปดาห์เท่านั้น
+
+วันที่นาบิลจะเจอลูกสาวของเขาได้นั้น เขากับภรรยาตกลงกันว่าจะเป็นวันอาทิตย์
+
+วันอาทิตย์แล้ว วันอาทิตย์เล่า นาบิลไม่เคยทิ้งอดีตของตัวเองไปได้เลย เคติฟาก็อายุได้เจ็ดปีแล้ว ทุกครั้งที่เขาได้เจอกับลูกสาวของตัวเองนั้นเป็นเหมือนกับวันที่เขาได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ เขาพาลูกสาวของเขาไปเที่ยวด้วยกันสองคนพ่อลูก กินข้าวด้วยกัน ให้ประสบการณ์ชีวิตแก่ลูกของเขา และเขาก็จะพร่ำสอนกับลูกสาวของตัวเองทุกครั้งว่า
+
+“อย่าผิดพลาดแบบพ่อ”
+
+แต่พอลูกสาวของเขากลับไปอยู่กับแม่ ชีวิตของเขาก็จะกลับไปย่ำแย่ลงอีกครั้งหนึ่ง
+
+ภรรยาของเขา ซาฟิรา เป็นแม่ที่เคร่งครัด และต่างจากนาบิลโดยสิ้นเชิง เธอพยายามยัดเยียดให้เคติฟาร่ำเรียนในวิชาการ เธอต้องได้ที่หนึ่งในห้อง เธอต้องถูกกดดันนานัปการ นาบิลรู้เรื่องนี้ดีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ได้แค่พาลูกสาวของตัวเองเที่ยวตอนวันอาทิตย์
+
+นาบิลเป็นคนที่เชื่อในพระเจ้า เขาพร่ำขอกับพระเจ้าเสมอว่าเขาอยากจะกลับไปแก้ไขอดีตให้ได้ กลับไปเอาใจใส่ความรู้สึกของภรรยามากกว่านี้ เขาอยากที่จะอยู่อย่างครอบครัวฉันท์พ่อแม่ลูกอีกครั้ง
+
+วันแล้ววันเล่า ในที่สุด เช้าวันอาทิตย์ก็มาถึง
+
+เขาแต่งตัวอย่างดีที่สุด เพื่อที่จะทำให้เคติฟาไม่รู้ว่าเขาขี้เหล้ามากเพียงใด แปรงฟัน อาบน้ำ (ซึ่งปกติไม่เคยทำ) และเตรียมขับรถออกไปรับลูกสาวที่บ้านของภรรยา
+
+แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกประตูบ้าน ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินมาที่หน้าบ้านของเขา --- นาบิลมองผู้หญิงคนนั้น เธอใส่เสื้อสีขาวทั้งตัว ดูเหมือนมาจากอนาคต ร่างกายของเธอก็ขาวเหมือนไม่เคยเจอแสงแดด มาพร้อมกับของที่คล้ายๆ กับกระดานแต่เป็นกระดานที่ดูล้ำสมัยมาก
+
+“ไม่ทราบว่า นี่คุณนาบิลใช่ไหมคะ” เธอถามเขา
+
+“ใช่ครับ” นาบิลตอบเธอไป
+
+“คุณอยากกลับไปแก้ไขอดีตของตัวเองใช่ไหมคะ” เธอถามเขาต่อ
+
+คำพูดเธอแทงใจดำนาบิลเป็นยิ่งนัก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอน่าจะเป็นพวกต้มตุ๋นมากกว่า “คุณต้องการอะไรกันแน่ ถ้าอยากได้เงิน ผมคงไม่มีให้หรอกนะ”
+
+“ฉันสามารถทำให้คุณกลับไปแก้ไขอดีตได้นะคะ” เธอบอกกับเขา เหมือนกับผู้ที่ให้ความหวัง “คุณเพียงแค่กดปุ่มบนหน้าจอนี้ แต่มีเงื่อนไขเดียวคือ คุณจะจำอะไรที่เกิดขึ้นตั้งแต่เวลาที่คุณย้อนกลับไปจนถึงตอนนี้ไม่ได้ค่ะ”
+
+นาบิลรู้สึกเหยียดหยามนักต้มตุ๋นคนนี้มาก แต่ก็ไม่ได้ขับใส่ไล่ส่งอะไร คิดแค่ว่า คนพวกนี้น่าสงสาร ถ้ามีอะไรที่ให้ทำก็ลองทำดูโง่ๆ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก
+
+เขากดปุ่มนั้น
+
+---
+
+“คุณ ตอนนี้บ้านเราถังแตกแล้ว คุณยังกล้าขโมยเงินค่าเทอมลูกไปกินเหล้าอีกเหรอ”
+
+นาบิลไม่ฟังเธอ
+
+“คุณมันน่ารังเกียจ”
+
+เขาเอาขวดเหล้าทุบลงบนโต๊ะ แล้วเดินเข้าหาภรรยา
+
+แต่ก่อนที่เขาจะทำอะไรรุนแรงเหมือนกับที่เขาเคยทำจนชินนั้น เคติฟาก็โทรเรียกสายฉุกเฉินมาก่อน
+
+---
+
+หลังจากที่นาบิลเลิกกับภรรยามาได้หนึ่งปี ร่างกายของเขาก็ทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด
+
+เหตุผลในการหย่าร้างของเขากับเธอ คือการที่เขาไม่เคยเอาใจใส่ความรู้สึกของเธอเลย
+
+เคติฟาเป็นลูกสาวของนาบิล หลังจากที่นาบิลกับภรรยาของเขาหย่าร้างกัน ศาลก็ตัดสินให้อำนาจของการเลี้ยงบุตรตกแก่มารดาแต่เพียงผู้เดียว ส่วนบิดานั้นศาลบังคับให้ร่วมค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูบุตรอย่างเหมาะสม และให้เยี่ยมบุตรีได้เพียงแค่หนึ่งวันในสัปดาห์เท่านั้น
+
+วันที่นาบิลจะเจอลูกสาวของเขาได้นั้น เขากับภรรยาตกลงกันว่าจะเป็นวันอาทิตย์
+
+วันอาทิตย์แล้ว วันอาทิตย์เล่า นาบิลไม่เคยทิ้งอดีตของตัวเองไปได้เลย เคติฟาก็อายุได้เจ็ดปีแล้ว ทุกครั้งที่เขาได้เจอกับลูกสาวของตัวเองนั้นเป็นเหมือนกับวันที่เขาได้ฟื้นคืนชีพขึ้นมาใหม่ เขาพาลูกสาวของเขาไปเที่ยวด้วยกันสองคนพ่อลูก กินข้าวด้วยกัน ให้ประสบการณ์ชีวิตแก่ลูกของเขา และเขาก็จะพร่ำสอนกับลูกสาวของตัวเองทุกครั้งว่า
+
+“อย่าผิดพลาดแบบพ่อ”
+
+แต่พอลูกสาวของเขากลับไปอยู่กับแม่ ชีวิตของเขาก็จะกลับไปย่ำแย่ลงอีกครั้งหนึ่ง
+
+ภรรยาของเขา ซาฟิรา เป็นแม่ที่เคร่งครัด และต่างจากนาบิลโดยสิ้นเชิง เธอพยายามยัดเยียดให้เคติฟาร่ำเรียนในวิชาการ เธอต้องได้ที่หนึ่งในห้อง เธอต้องถูกกดดันนานัปการ นาบิลรู้เรื่องนี้ดีแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ได้แค่พาลูกสาวของตัวเองเที่ยวตอนวันอาทิตย์
+
+นาบิลเป็นคนที่เชื่อในพระเจ้า เขาพร่ำขอกับพระเจ้าเสมอว่าเขาอยากจะกลับไปแก้ไขอดีตให้ได้ กลับไปเอาใจใส่ความรู้สึกของภรรยามากกว่านี้ เขาอยากที่จะอยู่อย่างครอบครัวฉันท์พ่อแม่ลูกอีกครั้ง
+
+วันแล้ววันเล่า ในที่สุด เช้าวันอาทิตย์ก็มาถึง
+
+เขาแต่งตัวอย่างดีที่สุด เพื่อที่จะทำให้เคติฟาไม่รู้ว่าเขาขี้เหล้ามากเพียงใด แปรงฟัน อาบน้ำ (ซึ่งปกติไม่เคยทำ) และเตรียมขับรถออกไปรับลูกสาวที่บ้านของภรรยา
+
+แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออกประตูบ้าน ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินมาที่หน้าบ้านของเขา --- นาบิลมองผู้หญิงคนนั้น เธอใส่เสื้อสีขาวทั้งตัว ดูเหมือนมาจากอนาคต ร่างกายของเธอก็ขาวเหมือนไม่เคยเจอแสงแดด มาพร้อมกับของที่คล้ายๆ กับกระดานแต่เป็นกระดานที่ดูล้ำสมัยมาก
+
+“ไม่ทราบว่า นี่คุณนาบิลใช่ไหมคะ” เธอถามเขา
+
+“ใช่ครับ” นาบิลตอบเธอไป
+
+“คุณอยากกลับไปแก้ไขอดีตของตัวเองใช่ไหมคะ” เธอถามเขาต่อ
+
+คำพูดเธอแทงใจดำนาบิลเป็นยิ่งนัก แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เธอน่าจะเป็นพวกต้มตุ๋นมากกว่า “คุณต้องการอะไรกันแน่ ถ้าอยากได้เงิน ผมคงไม่มีให้หรอกนะ”
+
+“ฉันสามารถทำให้คุณกลับไปแก้ไขอดีตได้นะคะ” เธอบอกกับเขา เหมือนกับผู้ที่ให้ความหวัง “คุณเพียงแค่กดปุ่มบนหน้าจอนี้ แต่มีเงื่อนไขเดียวคือ คุณจะจำอะไรที่เกิดขึ้นตั้งแต่เวลาที่คุณย้อนกลับไปจนถึงตอนนี้ไม่ได้ค่ะ”
+
+นาบิลรู้สึกเหยียดหยามนักต้มตุ๋นคนนี้มาก แต่ก็ไม่ได้ขับใส่ไล่ส่งอะไร คิดแค่ว่า คนพวกนี้น่าสงสาร ถ้ามีอะไรที่ให้ทำก็ลองทำดูโง่ๆ คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก
+
+ก่อนที่เขาจะกดปุ่มนั้น ก็มีผู้ชายชุดดำอีกคนหนึ่งเดินเข้ามาหาผู้หญิงคนนั้น
+
+“เคติฟา หยุด”
+
+เธอหันหน้ากลับไปหาชายคนนั้น
+
+“เธอเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ดี แต่เธอไม่ควรเอาเรื่องย้อนเวลามาใช้พร่ำเพรื่อแบบนี้” เขาบอกกับผู้หญิงชุดขาว “คุณให้พ่อของคุณย้อนเวลาได้ยี่สิบสามแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย”
+
+“ฉันก็แค่อยากได้พ่อที่ดีกว่านี้ อับบา ฉันอยากได้วัยเด็กที่ดีกว่านี้” ผู้หญิงชุดขาวตะโกนใส่ผู้ชายชุดดำ
+
+“คุณไม่มีสิทธิทำแบบนี้นะ” ผู้ชายชุดดำตอบ “เราต้องลบความจำพ่อของคุณเดี๋ยวนี้”
+
+---
+
+นาบิลสลบไปสักพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมา
+
+เขาสับสนมากว่าทำไมเขาถึงสลบไป แต่ที่แน่ๆ คือ มีกระดาษแผ่นหนึ่งที่ทิ้งเอาไว้อยู่ในมือของเขา เขาอ่านมัน
+
+“จาก พระเจ้า --- อดีตเปลี่ยนแปลงไม่ได้ อนาคตก็ยังมาไม่ถึง
+
+มีเพียงปัจจุบันเท่านั้น ที่สร้างอดีต และเปลี่ยนแปลงอนาคต”
+
+---
+
+เคติฟาเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่อายุหนึ่งร้อยสองปีแล้ว เธอเป็นคนแรกที่ค้นพบการย้อนเวลาที่ใช้เรื่องของเอกภพคู่ขนานเข้ามาเกี่ยวข้อง นอกจากนั้นผู้ร่วมวิจัยของเธอ อับบา ก็เป็นทนายที่สู้กฎหมายว่าด้วยการย้อนเวลา
+
+ถึงแม้ว่าเคติฟาจะรู้ว่าเอกภพที่เธออยู่นั้นจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย แต่เธอก็รู้ว่าอีกเอกภพคู่ขนานอีกแห่งหนึ่ง
+
+แห่งที่เธอไปหาพ่อของเธอ แห่งที่ยี่สิบสี่
+
+แห่งที่มีกระดาษทิ้งเอาไว้ ซึ่งมีลายเซ็นของอับบาพิจารณาแล้วว่าให้ทิ้งไว้ในอดีตได้
+
+แห่งที่มีเคติฟาอีกคนหนึ่ง
+
+คงจะเป็นที่ที่ดีกว่านี้ สำหรับเคติฟา
+
+---
\ No newline at end of file
diff --git a/_posts/2020-05-10-timefiles.md b/_posts/2020-05-10-timefiles.md
new file mode 100644
index 0000000..4dae655
--- /dev/null
+++ b/_posts/2020-05-10-timefiles.md
@@ -0,0 +1,39 @@
+---
+title: "ฝากถึงน้องที่กำลังจะเอนท์"
+tags: Free-Writing
+cardimage: "images/intania-atnight.jpg"
+---
+
+พอวนมาถึงตอนที่รุ่นน้องโรงเรียนเอนท์ฯ ติดหลายๆ ที่ ก็เลยตัดสินใจ “วน” กลับมาเขียนเรื่องนี้ (แบบย่นย่อที่สุด) อีกครั้งหนึ่ง
+
+ก่อนอื่นก็ ขอแสดงความยินดีกับน้องๆ ทุกคนด้วยที่ได้ที่เรียนกันแล้ว (เย่ะ) ก็ขอให้มีความสุขกับที่เรียน และเป็นกำลังที่สำคัญต่อชาติต่อไปนะครับ
+
+ตอนนั้นที่พี่ตัดสินใจ “เปลี่ยนสาย” จากที่ว่าจะไปเรียนหมอ มาเป็นเรียนวิศวะแทน ตอนนั้นยอมรับนะว่า “ฉันตัดสินใจอะไรผิดไปรึเปล่า”
+
+ตอนนั้นพ่อพี่ประสาทกินไปหลายวัน แม่ก็ร้องไห้ ทุกคนเครียดกันไปหมด ญาติรวมตัวกันที่บ้านวันสองวัน
+
+ถามว่าตอนนั้นคิดนาน คิดหนักมากเลยว่า ตกลงชีวิตมหาลัยต่อไปจะเอายังไงกันแน่
+
+คือถ้าในมุมมองคนอื่น เรื่องนี้มันดูเล็กมากเลยนะ วิศวะแม่งก็ไม่ใช่สายที่เรียนจบแล้วไปตาย แต่ตอนนั้น ทำไมเรื่องมันดูใหญ่มาก
+
+ตอนที่กดปุ่มสละสิทธิ์รอบสาม (ที่ย้อนกลับไม่ได้) สิ่งที่ทำให้พี่ตัดสินใจได้ตอนนั้นคืออะไร
+
+คือพี่ไม่อยากจะนั่งบ่นกับตัวเองว่า ไอ่สัส ทำไมตอนนั้นไม่กล้าตัดสินใจอะไรแบบนั้นไปวะ
+
+พี่ยอมรับได้กับการบ่นว่า “แม่ง วิศวะเงินเดือนน้อยกว่าหมอ ตอนนั้นทำไมไม่เลือกหมอไปให้มันจบๆ” พี่ไม่ยอมรับกับการบ่นที่ว่า “แม่ง ตอนนั้นน่าจะไม่ฟังครอบครัวเลย เรียนวิศวะไปเลยน่าจะดีกว่า” เพราะถ้าถึงตอนนั้นจริงๆ คนที่ดูแย่ที่สุดคือพี่ ไม่ใช่ใครอื่นเลย
+
+พี่เบื่อนะ เจอรุ่นพี่หลายๆ คนที่กลับมาโรงเรียน พร้อมกับสิ่งที่อยู่ในใจที่พี่รู้อยู่แล้วว่ามันคืออะไร
+
+พี่เบื่อกับการที่บอกว่าเคยคิดจะเรียน pure sci แล้วต้องมาเรียนอย่างอื่นที่ครอบครัวยอมรับมากกว่า
+
+พี่เบื่อกับการที่บอกว่าตอนนั้นชอบฟิสิกส์มาก แต่ไม่ได้เรียน แล้วก็อ้างครอบครัว อ้างเงินเดือน อ้างว่ารางรถไฟกว้างไม่พอ
+
+ซึ่งมันก็จริง เออ ไอ่สัส มันจริงเว้ย สังคมบีบคั้น รัฐบาลแม่งเหี้ย เออ พี่เคารพการตัดสินใจของทุกคน แต่พี่แค่เบื่อ
+
+พี่ไม่อยากเป็นแบบนั้น พี่อยากกลับมาโรงเรียนพร้อมกับ “น้อง พี่เรียนที่นี่มา มีอย่างนู้นอยากนี้ น่าสนใจ จบมาทำงานแบบนี้ เงินเดือนจบพี่แม่งก็พอแดกได้ว่ะ มีเวลาดูพ่อแม่ตอนแก่ พี่ชอบอ่ะ น้องสนใจไหม” 
+
+พี่อยากเป็นแบบนั้น พี่ไม่อยากตัดสินใจอะไรงงๆ แล้วอ้างโน่นอ้างนี่อีกแล้ว
+
+พี่อยากจะบอกน้องๆ ไม่ว่าจะเป็นรุ่นไหนหรือรุ่นถัดไปว่า ไม่ว่าครอบครัวน้อง เพื่อนน้อง ฯลฯ จะมาโน้มน้าวน้อง บังคับ ฯลฯ ในเรื่องที่เรียนมากแค่ไหนก็ตาม คนที่กดปุ่ม ยืนยันรหัส OTP คือน้องคนเดียว คนอื่นใหญ่มาจากไหนก็ตัดสินใจแทนไม่ได้
+
+สุดท้ายพี่ก็ไม่รู้หรอกว่าการตัดสินใจของพี่เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ คือ ทุกคนสบายใจกับแบบนี้ (รวมถึงพี่) เพราะไม่ต้องมานั่งทะเลาะกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
\ No newline at end of file
diff --git a/_posts/2024-04-25-thailand-hope.md b/_posts/2024-04-25-thailand-hope.md
new file mode 100644
index 0000000..cb4e2f1
--- /dev/null
+++ b/_posts/2024-04-25-thailand-hope.md
@@ -0,0 +1,43 @@
+---
+title: "ตอบโพสต์ของเพื่อนอีกคนเรื่องประเทศไทย"
+tags: Free-Writing
+cardimage: "images/print-doraemon.jpg"
+---
+
+ต้นโพสต์กับคอมเมนต์ในต้นโพสต์พูดแทนใจหมดละ เลยจะขอพูดอะไรที่ยังไม่ค่อยมีคนพูดละกัน
+
+ส่วนตัวคิดว่า พอได้มาอยู่ต่างประเทศนาน ๆ จะทำให้เริ่มมองเห็นข้อดีของประเทศไทยมากขึ้นแบบมโหฬาร (ไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นไหมแต่ฉันเป็น 555)
+
+ความจริงเรื่องนี้คิดกับตัวเองมานานมากแล้วแหละ แต่ไม่มีเวลามาเขียน หรืออันที่จริงคือขี้เกียจเขียน เพราะมันเป็นเรื่องที่ multifacet เกินไป พอจะเริ่มเขียนก็เริ่มรู้ว่าตัวเองจะใช้ความรู้สึกมากกว่าข้อมูลที่มีอยู่ ถ้าถามเป็นข้อพิจารณากันจริง ๆ คิดว่า TDRI หรือกลุ่มคนไทยที่ทำงานใน OECD น่าจะตอบได้ดีกว่ามาก ๆ (ซึ่งก็เคยตามเข้าไปอ่านจริง ๆ)
+
+ถ้าเอาแบบสรุป TLDR เลยก็คือ "ไม่เคยหมดหวังกับเมืองไทย"
+
+ถึงแม้ว่าชาติเราจะดูหน่อมแน้มในเชิงเวทีโลกแบบกราย ๆ เข้าข้างรัสเซียบ้าง เคยเอารมต. เกาหลีเหนือมานั่งร่วมวงกับ รมต.ไทย บ้าง เข้าข้างจอมพลพม่าบ้าง ตามไม่ทันตูดมาเลเซียอย่างน่าสมเพชบ้าง กำลังจะแพ้เวียดนามบ้าง nvidia ก็หนีไปตั้งที่อินโดอีก คะแนน PISA ก็ต่ำต้อย ออกข้อสอบ TCAS ระดับประเทศก็ผิด เงินแทบจะไม่มีก็เอาไปแจกคนละหมื่น นายกแม่งก็เสือกเลือกจาก ส.ว. แถมผู้นำที่ผ่านมาก็มีวิสัยทัศน์สุด ๆ หนี้ครัวเรือนบานตะไท สังคมจะเข้ารูปแบบผู้สูงอายุแต่รัฐสวัสดิการก็ไม่มีแถมอดออมก็น้อย ไม่มีเทคโนโลยีใหม่ ๆ มีแค่ old industry ตลาดหุ้นหน้าหี ฝุ่นเยอะจนคนตาย วิ่งที่สวนลุมเหมือนตายผ่อนส่ง ฯลฯ
+
+แต่ก็ยังไม่หมดหวัง
+
+เพราะที่ผ่านมาสิบปี เราก็มีการพัฒนาหลายอย่างที่เพิ่มเติมจาก "บุญเก่า" อาทิ
+
+1. เรามีความเสรีนิยมมากขึ้นแม้ว่าจะไปยังไม่สุด ในโรงภาพยนตร์ไม่จำเป็นต้องยืนสรรเสริญฯ ขบวนเสด็จเริ่มไม่น่ารำคาญเหมือนเมื่อก่อน นักเรียนเริ่มไว้ผมยาวได้ ร่างกฎหมายสมรสเท่าเทียมกำลังจะผ่าน เราเป็นประเทศที่ถ้าไม่นับเรื่อง 112 ก็ถือว่าเสรีอยู่ นับประเทศจากใต้ของเราก็เป็นอิสลามหมดแล้ว สิทธิ lgbt ไม่ต้องพูดถึง ฝั่งซ้ายก็เผด็จการไม่จบ ฝั่งขวาก็เป็นคอมมี่กับเขมร ส่วนสิงคโปร์ภาพลักษณ์ดูสวยงาม แต่ความจริงก็กึ่ง ๆ พรรคเดียว (เคยมีคนด่าลีกวนยูละโดนตบหน้าศาล แต่ถ้าเราด่าเศรษฐาหรือประยุทธ์ว่าหน้าหีในทวิตคงไม่น่าเป็นอะไร) แถมเกย์เอากันยังผิดกฎหมายอยู่แค่ไม่บังคับใช้ ถ้ากล่าวโดยรวมแล้วยังพอใจกับความ "อะไรก็ได้" ของไทยในแง่นี้ 
+2. เรามี "บุญเก่า" ที่มากพอเหลือล้นที่จะ "ขายชาติ" ให้กับนักท่องเที่ยวได้เหลือคณา (อาหารไทย วัฒนธรรมไทย ซีรีย์วาย ผู้ชายหล่อ ฯลฯ) 
+3. ส่วนตัวยังไม่หมดหวังกับโครงการต่าง ๆ ที่เริ่มตั้งแต่สมัยประยุทธ์ ทั้งเรื่องรถไฟฟ้า รถไฟรางคู่ โครงการ EEC ฯลฯ และความจริงก็ไม่หมดหวังกับโครงการต่าง ๆ ที่รัฐบาลเศษรฐาทำ ทั้งเรื่อง softpower กับ landbridge (แค่คิดว่าต้องวางแผนดี ๆ คิดว่ามาถูกทางแค่มันเป็นกึ่ง ๆ old industry ที่ไม่ได้ยั่วยวนใจมาก) กับการเป็นเซลล์แมนของเขา (แต่ก็นั่นแหละ ต้องวางแผนดี ๆ ทั้งเรื่อง human capital ที่ต้องพอ ห้ามขาด) ส่วนเรื่องว่าประเทศไทยถูกแช่แข็งในช่วงรัฐบาลทหารที่ผ่านมา คิดว่าไม่ควรคิดอย่างนั้น เรามี progression ที่ค่อนข้างไปได้ดีในช่วงปี 2014 - 2019 ไทยมีจีดีพีต่อหัวเพิ่มขึ้นอย่างมั่นคง จนมีช่วงปี 2019 ที่รัฐบาลเริ่มมีความหวังว่าจะพาประเทศไทยไปอยู่ระดับประเทศที่มีรายได้สูงได้ แต่มาสะดุดในช่วงหลังโควิดในช่วงสี่ปีหลัง
+
+ความจริงเลยเชื่อว่าถ้าเราสามารถแก้ปัญหาไปทีละเปราะได้ ทั้งเรื่องการศึกษา เรื่องหนี้ครัวเรือน เรื่องฝุ่น ฯลฯ เราก็คงจะพัฒนาต่อได้แบบ ไม่ล่มจม แต่ก็ไม่ได้ไปไวเท่าเสือสี่ตัวที่วิ่งฉับ ๆ ๆ ๆ ไปแล้ว แต่ก็อยู่ได้ ปัญหาตอนนี้ของเราน่าจะเป็นเรื่องของการโตต่ำกว่าศักยภาพ เราควรคงการเติบโตของ GDP ในระดับ 4-5 % แต่ตอนนี้กลับชะงักอยู่ที่ 2-2.5 % (ถ้าจำไม่ผิด) จะแก้ปัญหายังไงระหว่าง 1. ทำเหมือนเดิมคือพยายามจูงต่างชาติมาลงทุนสร้างโรงงานที่ไทย หรือ 2. พัฒนาเทคโนโลยีของตัวเอง แต่ส่วนตัวคิดว่าควรทำพร้อมกัน
+
+เรื่องการพัฒนาเทคโนโลยี คิดว่าองค์ประกอบที่จะทำให้เกิดขึ้นได้มีอยู่สองอย่าง
+
+1. คนมีความรู้พอ มากพอ (ดึงคนต่างชาติมาทำ หรือพัฒนาการศึกษาในบ้านเรา)
+2. รัฐบาลสนับสนุนอย่างถูกระบบ
+
+คิดว่าข้อ 2. รัฐบาลทำมาตลอด ดีบ้างไม่ดีบ้าง แต่ข้อ 1. มันแอบติดขัด ถ้าเอาเข้าจริง ส่วนตัวไม่เชื่อว่าไทยผลิตวิศวกรหรือนักวิทย์ที่มีคุณภาพมากพอต่อปี (แต่ยังไม่มีข้อมูล ใครมีก็ฝากแชร์มาได้จ้า) จำได้ว่ามีบริษัทเทคหลายบริษัทที่กะว่าจะมาไทยแต่สุดท้ายไม่มา เพราะไทยสัญญาไม่ได้ว่าจะผลิตคนให้ได้จำนวน xxx ต่อปี ในขณะที่เวียดนามกล้าสัญญา บริษัทเลยกล้าไปลงทุนเยอะ (ไปฟังเขามา)
+
+เรื่องคน คิดว่าเอาเข้าจริงยังมีคนต่างชาติที่อยากเข้ามาทำงานในไทยเยอะ รวมถึงยังมีคนไทยที่ยังอยากกลับมาอีก ขอแค่ระบบการทำวีซ่าของคนต่างชาติดีขึ้นน่าจะดีมาก ๆ (ใน reddit คนต่างชาติบ่นกันฉ่ำมากว่าทำไมต้องไปรายงานตัวที่กรมแรงงานปีละหลายครั้ง) ส่วนตัวพบเจอชาวต่างชาติหลายคนที่ชอบเมืองไทย อยากอยู่ อยากมาทำงาน ถ้าไม่ติดเรื่องความฉิบหายต่าง ๆ ก็อยากจะมา ส่วนคนไทยที่ไปนาน ๆ หลายคนก็อยากกลับ จะทำยังไง ให้รัฐบาลคิดละกัน ขี้เกียจคิดแทน
+
+จบส่งท้ายละ จากการอยู่ไต้หวันมาเกินครึ่งปี ชอบความรู้สึกอย่างหนึ่งว่าพอแนะนำตัวเองว่าเป็นคนไทยละคนประมาณ 80% จะต้องอึ้งก่อนว่า เชี่ย เมืองไทย อาหารน่าแดก คนม่วน เมืองน่าเที่ยว บาร์เกย์น่าเข้า ฯลฯ รู้สึกมีเสน่ห์ขึ้นมาทันทีจากการแค่เป็นคนไทย เลยยังภูมิใจและยังรักเมืองไทยมาก ๆ แหละ ทุกวันนี้เวลาเขียนชื่อตัวเองในวาระโอกาสต่าง ๆ ที่อยู่ไต้หวันก็พยายามใช้ชื่อไทย ละวงเล็บท้ายชื่อไทยเป็นชื่อจีน (ในขณะที่เพื่อนเวียดนามกับมาเลเซียจะใช้ชื่อจีนเป็นหลัก) เลยมีความรู้สึกว่าตัวเอง identify myself ว่าคนไทยแบบแรงมาก ๆ ทั้ง ๆ ที่ครอบครัวก็เป็นเชื้อสายจีนแบบ 100%
+
+ขออย่างเดียวละกัน ขอแค่รัฐบาลต่อ ๆ ไปอย่าทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้ากว่านี้ ทหารอย่ามายุ่งเหมือนช่วงก่อน แถมมีพรรคการเมืองที่มาจากคนรุ่นใหม่อีกหนึ่งพรรค ถึงโดนยุบก็กลับมาได้ ถ้าปัญหาเรื่องคนเกิดน้อยกับสังคมผู้สูงอายุสามารถคลี่คลายได้โดยการนำเข้าแรงานต่างชาติเข้ามา คิดว่าอีกสิบปีประเทศไทยน่าจะไปได้เรื่อย ๆ แบบไม่ล่มจมและมีความสุขแหละ อาจจะสู้มาเลเซียกับเสือสี่ตัวไม่ได้ หรืออาจจะโดนเวียดแซง แต่ก็อยู่ได้ อยู่ดี อยู่สุข ค่อย ๆ แก้ไปทีละเรื่องเนอะ
+
+[ต้นโพสต์](https://www.facebook.com/photo/?fbid=3738218719775741&set=a.3256834841247467)
+
+
+
diff --git a/_posts/2024-04-27-mwit-twitter-drama.md b/_posts/2024-04-27-mwit-twitter-drama.md
new file mode 100644
index 0000000..3c40534
--- /dev/null
+++ b/_posts/2024-04-27-mwit-twitter-drama.md
@@ -0,0 +1,37 @@
+---
+title: "ว่าด้วยดราม่าในทวิตเตอร์เรื่องคนจนคือไม่พยายาม"
+tags: Free-Writing
+cardimage: "images/twitter-drama.jpg"
+---
+
+ขอพิมพ์ในเฟสละกัน แต่ต้นเรื่อง (ตามภาพ) มาจากทวิตเตอร์
+
+ใครอยากไปตามก็: [ต้นทาง](https://twitter.com/plumsirawit/status/1783776234465280222)
+
+เอาจริงส่วนตัวรู้สึกเห็นด้วย 50 % ไม่เห็นด้วยอีก 50 %
+
+เรื่องที่ไม่เห็นด้วย: ในทวิตน่าจะพูดให้หมดละ เรื่องของความจนมันน่ากลัวจริง ๆ แหละ ไม่ใช่ว่าแค่มี resource ฟรีแล้วจะยกระดับมันสมองของคนได้ทั้งประเทศ เข้าใจเลยกับคนที่พ่อแม่ไม่ได้ปูทางมาให้ ไม่ได้เคี่ยวเข็ญด้านการเรียน เงินไปเรียนพิเศษหรือแม้แต่ซื้อหนังสือที่ศูนย์หนังสือจุฬาก็ไม่มี คอมก็ไม่มีเงินซื้อ กลับมาบ้านต้องหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ที่ไม่เอาไหน ใช้ชีวิตกับรถติดกรุงเทพเกิดหนึ่งในสี่ของทุก ๆ วัน อาหารที่กินก็ไม่ถูกโภชนาการ จะเอาแรงจากไหนมาใช้สมอง ฯลฯ อันนี้คือเข้าใจมาก ๆ กับเด็กที่มีชีวิตฉิบหายระดับนั้น ส่วนตัวก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะช่วยชีวิตหรือกอบกู้ประเทศจากความยากจนระดับหายนะแบบนั้นได้ยังไง
+
+เรื่องที่เห็นด้วย: เอาจริง ๆ คือ ถ้าคนมันจะมีข้ออ้าง มันมีข้ออ้างได้ล้านแปดแหละ ตอนช่วงที่เรามีไฟเรียนหนัก ๆ จำได้ว่าขนาดตอนที่เรียน รด. ยังเอาโจทย์ตรีโกณมิติไปทำ กับช่วงปีสุดท้ายที่เอาศัพท์อังกฤษไปท่องแก้เซ็ง ทำตอนตากแดดร้อน ๆ นั้นล่ะ ญาติรอบตัวกับพ่อแม่ก็มาจากความลำบากทั้งนั้น ก็คิดว่าหลาย ๆ ท่านตอนนี้ก็ได้ดิบได้ดีแม้ว่าชีวิตจะหนักหนาในตอนเด็ก
+
+ความจริงที่คนเถียงกันในทวิตก็ไม่ได้เห็นดีเห็นงามด้วยไปทุกอย่างหรอก
+
+เมื่อวานลองนั่งอ่านดูก็เห็นว่ามีสองแนวคิดที่เด่นขึ้นมาคือเรื่อง
+
+1. ชีวิตบางทีก็ขึ้นกับโชคชะตา
+2. Meritocracy is bad
+
+ขอเอาอันแรกก่อน ชีวิตบางทีก็ขึ้นกับโชคชะตา อันนี้เห็นด้วย แค่เกิดมาชีวิตก็ไม่เท่ากันแล้ว แต่โดยส่วนตัวคิดว่า แล้วไงต่อ?
+
+อันที่สอง Meritocracy is bad อันนี้รู้สึกไม่เห็นด้วยอย่างมาก เมื่อวานมีคนเสนอให้ไปอ่านหนังสือ The tyranny of merit แต่เราก็ไปอ่านสรุปมา ยิ่งรู้สึกว่าตรรกะนี้มันก็ดูสมเหตุสมผล แต่ไม่นำสู่วิธีแก้ปัญหาที่ดีเท่าไหร่ (ความเห็นส่วนตัว) เขาอ้างว่าการที่สังคมให้ค่ากับตัวบุคคลที่การงานและความสามารถ เป็นสิ่งที่ดีในข้อสมมติฐานว่าทุกคนเท่ากัน แต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้น ทุกคนต่างเกิดมาในชนชั้นทางสังคมและความมั่งคั่งที่ต่างออกไป คนที่มีความมั่งคั่งมากกว่าสามารถพัฒนาความรู้ความสามารถของตนเองได้ดีกว่าคนที่มีมาจากความยากจน ซึ่งเห็นได้ชัดจากสังคมสหรัฐอเมริกาที่ความเหลื่อมล้ำของคนสูงมากขึ้นเรื่อย ๆ แม้ว่าแนวคิดเรื่องการให้ค่าคนจาก merit จะค่อนข้างดูดีในเชิงที่ว่า ใครมีความสามารถมากกว่าหรือมีผลิตผลที่มากกว่าก็ควรจะได้ในสิ่งที่ดีกว่า แต่ในความจริงกลับทำให้ความเหลื่อมล้ำมากขึ้น ข้อเสนอของผู้เขียน ซึ่งเป็นอาจารย์จากฮาร์วาร์ด ก็เสนอว่าควรจะมีระบบสุ่ม หรือการรับเข้าแบบเชิงองค์รวม (holistic) มากขึ้น
+
+แต่เอาจริงไม่ค่อยเห็นด้วยกับอะไรแบบนี้เท่าไหร่ ถ้าจะยกตัวอย่างเหตุการณ์ง่าย ๆ เช่น เคยมีเด็กเอเชียที่ฟ้องมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งที่สหรัฐ เพราะรู้สึกไม่ยุติธรรมที่ที่นั่งบางส่วนถูกจัดสรรไว้สำหรับคนผิวสี ทั้ง ๆ ที่เขาก็เตรียมตัวอ่านหนังสือมาหนัก ที่จริงนี่ก็เห็นด้วยกับเด็กเอเชียคนนั้น ถ้าเรามองในมุมของเขาก็คิดว่าไม่แฟร์จริง ๆ แต่ถ้ามองในมุมของรัฐบาล อาจจะเป็นสิ่งที่ดีก็ได้เพราะจะทำให้คนที่มาจากสังคมที่ด้อยโอกาสกว่าได้มีโอกาสยกระดับชีวิตบ้าง แต่เอาจริงถ้ามองเชิงเปรียบเทียบก็เหมือนกับนายกบ้านเรากำลังจะแจกตังหนึ่งหมื่นบาทแต่ไม่ครบทุกคนนั่นแหละ
+เมื่อคืนอ่านจนดึกดื่น มีงานวิจัยเชิงจิตวิทยาชิ้นหนึ่งที่น่าสนใจ เขาบอกว่า
+
+1. คนที่เชื่อในเรื่องของ Meritocracy สำหรับตัวเอง (ย้ำว่า สำหรับตัวเอง) คือ มีแนวคิดว่าชีวิตของเรา เราเป็นผู้เลือกเอง ทำเอง ได้เอง คิดว่า I must get what I deserve มักจะเป็นคนที่มีความสุขในชีวิตมากกว่า สามารถที่จะพัฒนาตัวเองได้ดีกว่า พูดง่าย ๆ คือมี growth mindset ที่ดี
+2. แต่คนที่เชื่อในเรื่องของ Meritocracy สำหรับคนอื่น มักจะชอบโทษคนอื่นว่าชีวิตมาได้แค่นี้ก็คือทำตัวเองนะ มักจะขาดความเห็นอกเห็นใจ รวมไปถึงชอบมีพฤติกรรมที่เรียกว่า โทษเหยื่อ (victimization)
+3. ตรงข้ามกับข้อสองนิด คือคนที่เชื่อว่าชีวิตเป็นไปตามโชคชะตาบ้าง มักจะมีความเห็นอกเห็นใจคนอื่นมากขึ้น
+
+เรื่องนี้เลยอยากจะขอจบด้วยข้อสรุปนิดหน่อย คือ ชีวิตเรามันก็ไม่แฟร์ตั้งแต่แรกอยู่แล้วนั่นแหละ การที่จะทำให้สังคมมันยุติธรรมมากที่สุดคงต้องพึ่งรัฐบาลสุด ๆ อย่างน้อยแค่เรื่องขนส่งสาธารณะดีขึ้น หรือเรื่องโอกาสทางการศึกษาดีขึ้น (ทำไมไทยยังไม่มีอะไรที่เหมือนกับ Khan Academy?) ก็น่าจะทำให้ความเหลื่อมล้ำดีขึ้นได้มากแล้ว แต่ในเมื่อสังคมไทยตอนนี้มันก็แย่แบบนี้ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้และยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น เราจะทำยังไงให้สามารถที่จะไปในจุดที่เราต้องการได้แบบที่พึ่งพาสิ่งที่ควบคุมไม่ได้ให้น้อยที่สุด ก็เป็นการบ้านของทุกคนที่ต้องคิดวิเคราะห์กันเองละกันเนอะ
+
+จบการเขียนไว้ค้าง ๆ แบบนี้ละ เพราะตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะแก้ปัญหาเรื่องความจนยังไง ไม่ใช่รัฐบาลจ้า
\ No newline at end of file
diff --git a/images/dinosour.jpg b/images/dinosour.jpg
new file mode 100644
index 0000000..e99c285
Binary files /dev/null and b/images/dinosour.jpg differ
diff --git a/images/intania-atnight.jpg b/images/intania-atnight.jpg
new file mode 100644
index 0000000..db4c8ad
Binary files /dev/null and b/images/intania-atnight.jpg differ
diff --git a/images/mwit-memoria.jpg b/images/mwit-memoria.jpg
new file mode 100644
index 0000000..24fa1f9
Binary files /dev/null and b/images/mwit-memoria.jpg differ
diff --git a/images/mwit-morning.jpg b/images/mwit-morning.jpg
new file mode 100644
index 0000000..741c64b
Binary files /dev/null and b/images/mwit-morning.jpg differ
diff --git a/images/past.jpg b/images/past.jpg
new file mode 100644
index 0000000..905ac9d
Binary files /dev/null and b/images/past.jpg differ
diff --git a/images/print-doraemon.jpg b/images/print-doraemon.jpg
new file mode 100644
index 0000000..8376775
Binary files /dev/null and b/images/print-doraemon.jpg differ
diff --git a/images/twitter-drama.jpg b/images/twitter-drama.jpg
new file mode 100644
index 0000000..6877466
Binary files /dev/null and b/images/twitter-drama.jpg differ