(1)

W dniu 30 czerwca 2020 r. Rada przyjęła zalecenie (UE) 2020/912 w sprawie tymczasowego ograniczenia innych niż niezbędne podróży do UE oraz ewentualnego zniesienia takiego ograniczenia (1).

(2)

Od tego czasu sytuacja epidemiologiczna znacznie się poprawiła ze względu na rosnący wskaźnik wyszczepienia na całym świecie, przy użyciu szczepionek dających wysoki poziom ochrony przed wystąpieniem ciężkich przypadków choroby i przed zgonem oraz występowanie szczepów omikron BA.4 i BA.5, które od lipca 2022 r. są dominującymi wariantami na całym świecie i które na ogół cechują się lżejszym przebiegiem zakażeń niż poprzednie warianty delta.

(3)

W związku z tym, biorąc pod uwagę obecną i spodziewaną sytuację epidemiologiczną, właściwe wydaje się zalecenie zniesienia ograniczeń w podróżowaniu do Unii. Wszystkie państwa członkowskie i państwa, do których stosuje się dorobek Schengen, zniosły już te ograniczenia latem.

(4)

W zaleceniu (UE) 2020/912 wprowadzono między innymi, w załączniku I do tego zalecenia, wykaz państw trzecich, specjalnych regionów administracyjnych oraz innych jednostek i władz terytorialnych („państwa lub regiony trzecie”) spełniających kryteria epidemiologiczne określone w tym zaleceniu i w odniesieniu do których można by znieść ograniczenie dotyczące innych niż niezbędne podróży do Unii. Po złagodzeniu ograniczeń wykaz ten nie jest już potrzebny i w związku z tym należy go uchylić.

(5)

Wirus SARS-CoV-2 nadal się jednak występuje. W związku z tym państwa członkowskie powinny być gotowe do działania w sposób skoordynowany i proporcjonalny w przypadku znacznego pogorszenia sytuacji epidemiologicznej, w tym spowodowanego pojawieniem się nowego wariantu budzącego obawy lub będącego przedmiotem zainteresowania.

(6)

W szczególności, w przypadku gdy sytuacja epidemiologiczna w danym państwie lub regionie trzecim znacznie się pogorszy, państwa członkowskie powinny w razie potrzeby ograniczyć podróże inne niż niezbędne, z wyjątkiem osób, które zostały zaszczepione lub powróciły do zdrowia lub w ciągu 72 godzin przed podróżą wykonały test z wykorzystaniem amplifikacji kwasów nukleinowych (NAAT) o wyniku negatywnym. Nie powinno to uniemożliwiać państwom członkowskim stosowania dodatkowych środków po przybyciu, takich jak na przykład dodatkowe testy, samoizolacja lub kwarantanna.

(7)

W każdym przypadku, gdy jedno z państw członkowskich wprowadza ograniczenia związane z COVID-19 zgodnie z zaleceniem Rady 2022/107 (2), państwa członkowskie powinny – w ramach struktur Rady i w ścisłej współpracy z Komisją i Europejskim Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC) oraz Komitetem ds. Bezpieczeństwa Zdrowia – koordynować działania w celu ustalenia, czy należy wprowadzić podobne ograniczenia w odniesieniu do podróży z państw trzecich do państw członkowskich. Informacje o wszelkich nowych środkach powinny być publikowane możliwie jak najwcześniej, a co do zasady co najmniej 48 godzin przed ich wejściem w życie, mając na uwadze, że w przypadku sytuacji zagrożenia epidemiologicznego konieczna jest pewna elastyczność.

(8)

W tym kontekście unijne cyfrowe zaświadczenie COVID ustanowione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 (3) i rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 (4) powinno pozostać punktem odniesienia dla udowodnienia szczepienia, powrotu do zdrowia i wyniku testu. Powinno dotyczyć to również zaświadczeń wydawanych przez państwa trzecie, które są objęte decyzją wykonawczą przyjętą zgodnie z art. 3 ust. 10 lub art. 8 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2021/953.

(9)

W przypadku pojawienia się w państwie lub regionie trzecim wariantu budzącego obawy lub będącego przedmiotem zainteresowania państwa członkowskie powinny ponadto nadal mieć możliwość podejmowania w skoordynowany sposób pilnych, ograniczonych w czasie i elastycznych środków w celu opóźnienia pojawienia się takiego wariantu budzącego obawy lub będącego przedmiotem zainteresowania i przygotowania się na jego pojawienie się.

(10)

W niniejszym zaleceniu należy również przewidzieć niezbędne zwolnienia z ograniczeń w podróżowaniu z państw trzecich do państw członkowskich. Osobom podróżującym w związku z koniecznością lub pełnieniem niezbędnej funkcji należy zezwolić na podróż do państw członkowskich i innych państw, do których stosuje się dorobek Schengen, również w przypadku gdy stosowana jest klauzula hamulca bezpieczeństwa. W tym celu wykaz osób odbywających podróż niezbędną należy dostosować tak, aby ograniczał się do tych osób, które muszą być w stanie podróżować nawet w takich sytuacjach.

(11)

Podobnie obywatele Unii i obywatele państw trzecich legalnie przebywający w Unii powinni zawsze mieć możliwość powrotu do państwa członkowskiego, którego są obywatelami lub w którym zamieszkują, przy czym mogą podlegać środkom po przybyciu. Od dzieci poniżej 12. roku życia nie należy wymagać posiadania dowodu szczepienia, powrotu do zdrowia ani wyniku testu.

(12)

Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego zalecenia. Ponieważ niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 wspomnianego protokołu Dania – w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego zalecenia – podejmuje decyzję, czy dokona jego transpozycji.

(13)

Niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE (5); Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu ani go nie stosuje.

(14)

W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (6), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji Rady 1999/437/WE (7).

(15)

W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (8), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE (9).

(16)

W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze zalecenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen (10), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 lit. A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE (11).

(17)

W interesie właściwego funkcjonowania strefy Schengen decyzję o wszelkim przywróceniu ograniczeń dotyczących innych niż niezbędne podróży do Unii powinny podejmować wszystkie państwa członkowskie w sposób skoordynowany,